Ons Kindje

47

5 juni 2022
Vinces Pov
Vandaag is het verhuisdag, vooral voor Caro en Louise. Alle hun spullen komen naar mijn huis. Sommige meubels van mij gaan weg en die worden vervangen door die van hun. Niet allemaal natuurlijk. Louise is bij Titin blijven slapen en komt tegen 19 uur naar hier. Zo moest ze er niet heel de dag bij zijn. Zoveel kan ze dan toch niet doen.

Het is al bijna middag als Caro en ik al bij haar thuis wat dozen in mijn auto staken. Veel paste er nu wel niet in. Gelukkig hebben we haar auto ook nog! Daar staken we evenveel dozen in en reden dan richting thuis. Volgens mij staan er bij haar (oude) huis nog maar twee dozen. Veel hadden ze er ook niet. Bij, vanaf nu, ons thuis zetten we de dozen allemaal tegen de muur aan de kant als we daarna weer naar haar thuis reden voor al de rest. Deze keer alleen met mijn auto. Want voor die twee dozen dat daar nog stonden hadden we geen twee auto's nodig.

"De laatste?" Caro knikte en deed de koffer dicht. "Yep. Nu alleen nog die kast, tuinmeubels, Lou's keukentje en we zijn klaar. Allee, al de rest moet wel dan nog naar het containerpark." Deze keer knikte ik. "Wanneer kwamen de eerste mensen kijken?" "Euh morgen. Om.. elf uur." Ik knikte weer en ging met haar samen weer naar binnen. "Gaan we anders naar huis, eten? Daarna kunnen we de rest komen halen." Ze knikte en we gingen weer naar buiten. Ze deed de voordeur op slot, terwijl ik al naar de auto ging en instapte, en stapte daarna zelf in.

Volgende dag, 10:54
Caro's Pov
Over zes minuten zou ik een koppel moeten rondleiden in mijn oud huis. Het werd wel tijd dat ik daar eens weg ging. Het zijn mooie tijden geweest hier, maar tijd voor nieuwe. Nieuwe met zen drieën. "Bent u mevrouw Timmers?" Vroeg er een jonge vrouw aan mij. Ik knikte. "Bent u mevrouw Saelens?" Zij knikte en stak haar hand uit. "Aangenaam." Zei ze dan. Ik nam haar hand vast en schudde ermee. "Mijn vriend komt er ook aan. Hij is nog even gaan parkeren." "Oh ja. Ik had beter gezegd dat je wel even hiervoor mocht komen staan." Ik wees naar de kleine oprit voor de garage.

"Geeft niet hoor." Ze glimlachte vriendelijk. "Hoelang heeft u hier eigenlijk gewoond?" "Oh euhm.. zo'n goeie drie jaar." "Oh, en u gaat nu al verhuizen?" Vroeg ze verbaast. Ik knikte en lachte zacht. "Yep. Ik verhuis naar mijn vriends huis." Ze glimlachte en knikte. "Ah, daar is hij. Dit is mijn vriend." Ze keek naar een man die kwam aangelopen. "Sorry. Ik was nog een parkeerplaats aan het zoeken." "Helemaal oké." Hij nam mijn hand vast en schudde ermee. "Zullen we ermee beginnen?" De twee knikten en ik liep ze voor naar de voordeur.

"Zo.. dit is dan de tuin. Niet zo groot maar wel gezellig." Na een goede drie kwartier kwamen we bij de laatste stop. "Wauw. Het huis ziet er echt nog mooier uit dan op de foto's." Ik glimlachte. "Zijn er nog vragen?" "Euh, nee. Wij hebben geen vragen meer." "Oké dan. Ik geef jullie sowieso een blad mee. Voor moesten jullie interesse hebben om het te kopen. De prijs die ik ervoor geef is €357.000, jullie mogen ook altijd bieden en dan zien we wel op wat we uitkomen." Mvr Saelens nam het blad aan en knikte. "Bon, dan wens ik jullie nog een fijne dag toe. En hopelijk tot binnenkort."

Ik blijf hier omdat er over een halfuur weer andere mensen komen kijken. Vince is met Louise naar Oliviers voetbalploeg training gaan kijken. Ze zag er vanmorgen heel enthousiast uit. Verzot op voetbal. Zit in de familie zeker? De bel ging. Huh? Als dat die mensen zijn zijn ze wel twintig minuten te vroeg. Ik deed open en zag daar een vrouw staan. "Ah, hallo. Ja, sorry dat ik te vroeg ben. Maar ik woon hier best ver vandaan en dacht vertrek wat vroeger voor de file, maar er was geen file en ja. Nu ben ik aan het ratelen en veel te vroeg. Sorry." "Geen probleem hoor mevrouw. Kom binnen." Ik stapte opzij, liet haar binnen en deed de deur dicht.

"Mevrouw Mintiens was het, toch?" Ze knikte. Ze deed me erg veel denken aan Merel. Die Merel van het middelbaar. Die bevriend was met Camille. Maar na het middelbaar heeft Camille nooit nog gesproken met één van hen. Maar.. het is gewoon Merel. Nu ik haar ogen zie. "Wacht.. Merel?" "Ja..?" Ze keek me ook even aan en toen drong het ook tot haar door. "Caro? Oh my god! Dat is super lang geleden!" Ze opende haar armen en ik gaf haar dan een knuffel. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg ze dan. Merel is duidelijk heel wat veranderd.