Ons Kindje

13

Caro's Pov
Hij had het door dat ik tegen mijn tranen aan het vechten was. "Je mag huilen Caro. Echt. Ik weet wat ik jou heb aangedaan. Ik ben zo stom geweest om het te geloven en het dan uit te maken." En toen stroomden de tranen over mijn wangen. "Sorry Caro. Sorry."

Ik glimlachte zacht door het huilen heen. Ondertussen had ook Vince tranen in zijn ogen gekregen. "Ik had het nooit mogen geloven. Het enige wat ik moest geloven was jij. Jou laten gaan was de stomste beslissing die ik ooit al heb genomen. Echt. Hoe ik al die jaren heb kunnen doorstaan zonder jou is een mysterie." Zo'n lieve woorden.

Ik hou nog steeds van hem. Even veel als toen. Nooit heb ik ermee gestopt. Ik denk ook niet dat ik dat zou kunnen. En ik kan hem vergeven. Want eerlijk? Het is niet zijn schuld dat iemand ons uit elkaar wou krijgen.

Ik nam zijn hand vast die op de keukentafel lag. Hij keek naar me en glimlachte. "Ik.. ik moet jou iets zeggen.." Hij keek me vragend aan maar dat ging al snel weg. "Gaat het over Louise?" Ik knikte verward.

"Ze is mijn dochter.. toch?" Ik knikte opnieuw verward. "Ja hoe.. hoe weet jij dat?" "Toen ik de tweede schooldag Camille Louise zag ophalen, dacht ik dat zij de moeder was maar ze zei dat ze de meter was. Ik was eigenlijk heel nieuwsgierig. Want Louise deed me aan iemand denken, maar ik wist eerst niet goed wie.."

"..Ik ben toen de dag erna gaan kijken in haar papieren, omdat ik te koppig was om het niet te weten, en zag Timmers-Dubois staan. En die dag kwam Titin haar ook ophalen dus was ik zeker dat jij de mama was.. en ik de papa." Omg. Hij wist het gewoon al. Al heel die tijd. En hij heeft geen één keer iets gezegd tegen Louise.

"En je zei niets tegen Louise?" Hij knikte. "Ik zei niets. Wij moesten eerst praten." Zo lief. Ik wreef met mijn duim over de bovenkant van zijn hand. "Danku." Hij glimlachte. Hij draaide zijn hand om zodat mijn hand in zijn handpalm lag.

"Mag ik er zijn voor Louise? En ook voor jou?" "Natuurlijk. Maar.." Ik zuchtte. "Wil je.. wil je ons terug proberen? Dat wij terug.. samen zijn?" Dat is toch te vroeg? We hebben elkaar net terug gezien. En nu al terug een koppel vormen.. is dat te vroeg? Of niet?

"Ik wou al die jaren niets liever dan met jou samen zijn. Ik hou van jou Caro. Nog steeds. Nooit heb ik niet van jou gehouden. Nooit zal ik stoppen." Ik begon opnieuw te huilen. "Hey.. waarom huil je nu?" "Ik heb je gewoon zo hard gemist." Ik snikte.

Hij liet mijn hand los en stond op. Ik veegde mijn tranen weg. "Kom hier." Ik stond op en liet me vallen in zijn armen. Ik knuffelde hem hard. Hij rook nog steeds hetzelfde zoals toen. Het voelde nog steeds hetzelfde als toen. "Ik heb je gemist.." Fluisterde ik naar hem toe.

"Ik heb jou ook gemist. Heel hard zelfs." We bleven daar een tijdje staan. Gewoon. Elkaar knuffelen. "Mama? Waarom knuffel jij meester Vince?" Snel draaide ik me om naar Louise. "Lou, mama niet zo laten verschieten." "Sorry. Maar waarom is meester hier? En waarom zijn we nu eigenlijk bij Oli en Phil?" Oli en Phil. Hoe schattig.

"Dat leg ik je nog wel eens uit schat. Wat is er?" "Ik kwam vragen of je mee wou voetballen. Mille is ook al aan het voetballen." Wow wat. "Is meter aan het voetballen?" Lou knikte en lachte. "We komen zo, ga al maar terug." Ze knikte opnieuw en liep snel terug naar buiten.