Ons Kindje

2

Caro's Pov
Dat was zo wat het belangrijkste dat je moest weten over mij en Vince. Ik heb hem sindsdien ook niet meer gezien. Ik heb hem geprobeerd te bellen een week erna, maar hij nam niet op. Maar nu gaan we over na een maand na de break up. Want toen veranderde mijn leven opnieuw.

17 September 2017
"Titin?" Ik liep de living binnen. Mijn ogen waren knalrood. En ik was zo misselijk als iets. "Oh maar schatteke toch. Het beterd er echt niet op eh." Ze wou mij een knuffel geven maar voor ze dat kon doen liep ik naar de wc. "Caro? Alles oké?" Ik gaf over. Dat doe ik de laatste weken veel. "Straks kunnen we naar de dokter." Ik begon weer te huilen.

Alles loopt mis. Vince die het uit maakt omdat hij denkt dat ik hem bedroog. Nu ben ik ziek? Beu dat ik het ben. Gelukkig heb ik Titin aan mijn zijde. Net zoals Yemi, Camille & Scott. Maria liet me vallen als een baksteen toen ze er achter kwam waarom Vince het had uitgemaakt. Ze geloofde het verhaaltje dus ook.

Yemi, Camille & Scott daarintegen niet. Die bleven me steunen. Nu nog steeds. Ze geloven zelfs niet waarom Vince zoiets zou geloven. Hij kende mij maar al te goed. Dus hij zou toch weten dat ik zoiets nooit zou doen?

"Scott is daar schat." Ik knikte en wandelde naar buiten. "Hey.." Hij trok me meteen in een knuffel. "Kom ik breng je naar de dokter." We stapten in zijn auto en hij vertrok richting de dokter.

"Mevrouw Timmers?" Ik en Scott stonden op. "Vertel mevrouw, wat scheelt er?" "Wel euhm.. ik voel me sinds een paar weken elke dag misselijk, en sinds deze week moet ik ook elke dag minstens één keer overgeven." De dokter knikte. "Hebt u daarvoor nog last gehad van iets anders? Of nu bijvoorbeeld?" "Euhm.. ja. Eigenlijk wel." Ze knikte.

"Ik heb sinds midden de zomervakantie vaak hoofdpijn. En soms voel ik me ook heel moe. Ik kan een hele dag slapen maar toch ben ik nog steeds moe." "Wel mevrouw, ik denk dat ik al weet wat jij hebt. Maar voor ik dat zeg ga ik eerst wat bloed afnemen voor zekerheid." Ik knikte. Ze stond op en nam een spuit. Ik pakte meteen Scotts hand vast en kneep erin. Hij keek me geruststellend aan.

"Voila. Ik bel je morgenvroeg rond 10 uur met de resultaten van je bloedonderzoek. Tot de volgende." "Oké, dag." Ik en Scott wandelde weer naar buiten en stapten in zijn auto. Eenmaal in zijn auto barstte ik uit in tranen.

"Hey hey. Alles komt wel goed." "Nee." Ik schudde mijn hoofd. "Niets komt goed. Vince wilt mij niet meer.." Hij zuchtte zacht. "Ik denk dat het tijd wordt dat jij stilletjes aan Vince moet gaan vergeten. Ik weet, dat is moeilijk. Maar geloof me. Dat gaat het beste zijn voor jou." Ik knikte.

Ik weet goed genoeg dat Scott gelijk had. Maar het is zo moeilijk. Ik zie Vince nog altijd dood graag. En ik denk niet dat dat gaat veranderen.

We waren nu bijna 10 uur. Ik was al wakker van 6 uur. Stress dat ik had. Mijn gsm ging af en zonder te kijken wie het was nam ik meteen op. "Hallo? Met Caro." "Ah mevrouw Timmers." Het was de dokter. Caro kreeg opslag nog meer stress. Ze was niet klaar om te weten wat ze had.

"Het bloedonderzoek heeft mijn vermoeden over wat jij hebt geconcludeerd. Proficiat, je bent zwanger." Wat? Nee. Dat kan niet. Ik kan niet. "Oh euh oké. Danku dokter." Ik legde af en begon meteen te huilen. Ik geraakte zelfs in paniek.

"Oh maar Caro toch. Wij zijn hier voor jou oké? Je staat er niet alleen voor." Yemi trooste me. Ik had ze gevraagd of ze even naar mij thuis wouden komen en zodra ze hier allemaal waren heb ik ze het nieuws gezegd.

En inderdaad. Ik stond er niet alleen voor. Ze hebben mij allemaal geholpen door de zwangerschap. Op 12 april 2018 was Louise Timmers-Dubois geboren.