Ons Kindje

54

Caro's Pov
"Aaaaaaaah!! Merel!!" Nona liep naar Merel toe. Nona is geen haar veranderd. Nog altijd haar positieve zelf. En als ik eerlijk mag zijn, zo heb ik ze graag. "Nona!" De twee vlogen in elkaars armen en begonnen precies met huilen? Geen idee. Ik laat die twee wel even doen. Ik wandelde even rond alle tafels en vroeg of ze het al naar hun zin hadden. Iedereen zei ja en dat maakt me blij. Eline en Stéphanie waren ondertussen naar Merel en Nona gewandeld en die waren allemaal heel blij elkaar weer te zien.

Mijn gsm ging plots af en ik keek vragend naar mijn gsm. Waarom belt zij mij nu?
C-"Maria?"
M-"Hey, Caro. Ik weet dat het onverwachts is dat ik bel, maar ik vroeg me af of het oké is met jou dat ik naar de reünie kom. Ik weet je hebt me uitgenodigt, maar ik was niet zo zeker of je mij er wel bij wilt hebben."
C-"Tuurlijk wel, Maria. Anders zou ik je niet hebben uitgenodigt hé. Kom maar af."
M-"Zeker?" Ik hoorde de twijfels in haar stem. Ik wil echt dat ze er bij is, maar dat is geen teken dat ik weer haar beste vriendin ga worden. Maar zo kunnen we wel zeker vriendinnen worden.
C-"Ja, Maria. Kom maar af. Echt."
M-"Oké, dankje Caro. Tot zo."
C-"Tot straks."

Ik nam even een diepe zucht en keek dan naar Yemi. Hij keek me vragend aan waarna hij naar mij toe kwam. "Alles oké, Caro?" Ik knikte. "Wie belde je? Was het Vince?" Ik rolde mijn ogen en lachte. "Nee, het was Maria. Ze vroeg of het wel echt oké was of ze mag komen." Yemi knikte. "En? Wat heb je gezegd?" "Dat ze mag komen. Het is niet omdat ze zo deed tegen mij en Lou dat ik haar hier niet meer wil. Dit mag ze niet missen. En ik weet dat jij haar hebt gemist." Yemi keek me met grote ogen aan. "Wat? Nee! Caro, ze heeft mijn petekind super slecht behandelt!" Ik keek hem even aan. "Yemi, jij en ik weten goed genoeg dat jij haar hard hebt gemist. En dit is een kans dat je terug je vriendin hebt." Hij zuchte.

"Oké, je hebt gelijk." "Ik heb altijd gelijk." Hij rolde zijn ogen en lachte dan. "Voor de rest alles oké met jou?" Vroeg hij daarna. Ik keek hem even vragend aan. "Ja hoor. Waarom vraag je dat?" Yemi trok zijn schouders op. "Gewoon. Allee, ik ga terug naar Jonas enzo. Tot later?" Ik knikte waarna Yemi dan weer naar de rest ging. Ik ging daarna even naar de keuken om te zien of alles er nog stond en nog goed was. Net toen ik weer uit de keuken kwam waren Camille en Scott er. "Hey daar!" Camille glimlachte toen ze mij zag. "Hey!" "Oh my god! Jouw buik! Die is al zo groot." Camille lachte zachtjes. "Kan je het zien? Zie je, ik had het toch gezegd." Scott rolde zijn ogen. "Wat maakt het nu uit? Iedereen die het moest weten, weet het."

Camille rolde dan speels met haar ogen. Scott lachte en ging dan verder naar de speelplaats. "Gaat het zo wat?" Camille knikte. "Ik begrijp nu helemaal wat je door moest maken. En begrijp nu ook dat het voor jou nog harder was." Ik gaf haar een kleine glimlach. "Wanneer weet je het geslacht?" Ze glimlachte en schudde haar hoofd. Daarna trok ze haar schouders op. "Zul je wel weten bij de geboorte." "Ma Camille!!" Ze lachte gewoon. "Kom. Ik wil Lize zien." Camille begon me mee te trekken naar de speelplaats. "Die twee zijn er nog niet. Binnen zo goed als een kwartier staan ze hier." Ze knikte, maar trok me wel nog steeds mee naar buiten.

We stonden nog niet volledig buiten of we hoorden Camilles naam al. Ik keek naar Camille en die lachte. Nona kwam aangelopen en nam Camille meteen in haar armen. "Hey Nona." Lachte Camille zacht. De rest van de meisjes kwam er ook aan dus ik wandelde naar alle andere toe. Ik ging naar Scott omdat ik hem nog niet deftig had kunnen begroeten en zette me dan naast hem neer. Nu zat ik dus eigenlijk gewoon bij alle jongens aan tafel. "Weet jij het geslacht al?" Vroeg ik aan Scott. Hij schudde zijn hoofd en lachte. "Zal je wel zien bij de geboorte hé." Ik zuchtte diep. Twee pestkoppen dat het zijn. Echt waar.

"Geslacht?" Vroeg Quinten plots. "Euh nog niets opgemerkt aan Camille?" Iedereen aan de tafel keek naar Camille terwijl ik en Scott gewoon lachte. "Nee?! Proficiat!" Alle jongens wensten Scott proficiat. Ik stond weer op en ging naar Karel toe. "Waar is die microfoon?" Hij lachte en stak zijn hand uit. "Dankuwel." Ik drukte zachtjes twee keer op de microfoon, wat dom was want er kwam een heel piepend geluid, maar zo kreeg ik wel alle aandacht. Ik zag dat Maria ook net op dat moment de speelplaats op kwam en zwaaide even naar haar.

"Welkom iedereen op de reünie. Zo speciaal is het nu ook niet, maar ik ben blij dat ik iedereen weer eens zie. Het is al een tijdje geleden en in die jaren kan best veel veranderd zijn, ik spreek uit ervaring, ma bon," Vince en Louise kwamen terwijl dat ik sprak ook aan,"Laten we er een toffe tijd van maken. Dus troost op iedereen en leer elkaar opnieuw kennen!" Iedereen lachte waarna ik de microfoon weer aan Karel gaf. Daarna ging ik door mijn knieën, spreidde mijn armen voor Louise in mijn armen sprong. "Mama!!" Ik kuste haar zachtjes op haar haar waarna ik weer recht stond. Vince kwam ook aangewandeld en glimlachte naar ons.

"Hoe was het bij Oli en Phil?" "Goed!" Ik zette ze weer op de grond. "Peter Y!" Louise liep naar Yemi toe. "Je hebt de groetjes." Ik knikte en gaf Vince een kus. "Maria is er?" "Euh ja, ze moet hier bij zijn. Het was ook haar klas." Vince glimlachte en kuste dan mijn voorhoofd. "Ik hou van jou." Fluisterde hij dan zachtjes. "En ik hou van jou." Zei ik. Deze avond kan niet stuk gaan. Ik voel het.