Ons Kindje

30

Vinces Pov
"Ma-Maria.. wat doe jij hier?" "Wat doet Caro hier? En wie is dat nu weer?" Maria mag wel een beetje beleefder zijn hoor. "Doe is kalm." Zei ik al lachend. Maar ze keek me streng aan. "Kom Lou, we gaan binnen wachten." Caro ging samen met Louise naar binnen. "Wel?" "Wat?" Maria keek me boos aan. "Wat doet Caro hier nu? Vergeten dat ze jou heeft bedrogen?! Ze was hier de vorige keer ook al. Wat is dat toch met jou?" Ik keek haar even aan. Dit is zo lastig. Ik kan niet liegen tegen Maria, maar Caro vroeg het even onder ons te houden. En dat wil ik ook.

"Kijk Maria. Sorry, maar dat zijn je zaken nu niet." "Serieus? Ik ben je beste vriendin! Ik ben hier niet degene die omgaat met de ex die hem bedroog!" Ik wou met mijn ogen rollen, maar dat deed ik niet. Caro heeft mij niet bedrogen. Dat weet ik nu, en toen ook, maar toen was ik gewoon dom. Maria was toch Caro's beste vriendin? Dus ze zou toch moeten weten dat Caro zoiets eigenlijk nooit zou doen? Maar ja.. we zijn nu jaren verder.

"Het is beter dat je gaat Maria. We praten morgen wel." "Nee! Wie is dat kind zelfs? Van Caro en de man met wie ze jou bedroog?!" Nu ben ik het stilaan wel beu aan het worden. "Maria, please. Ga gewoon naar huis, kalmeer, en ik zie je morgen." Kwaad wandelde ze weg. Ik volgde haar naar binnen. "Ik weet niet wat je hier doet, maar je maakt mijn vriendschap met Vince stuk! Jij verpest altijd al mijn hele leven!" Riep Maria kwaad naar Caro. Maria keek naar Louise die schuilde achter Caro.

"Wat een mooi meisje zeg.. zeker van de man waarmee je Vince bedroog?! Rotkind dat het is!" "Nu ga je te ver Maria! Uit mijn huis!" Maria schrok. Het is heel zelden dat ik mijn stem verhef of begin te roepen. En dit is er nu één. Zo moet ze niet over mijn dochter beginnen te praten. Tegen geen enkel kind. "NU!" Snel was ze het huis uit. Louise begon te huilen en Caro stond er helemaal stokstijf.

Ik liep naar hen toe en pakte Louise op. "Rustig maar meid." Ik begon haar te troosten. Caro stond er nog steeds. Vooruit te staren. Naar niets. Louise was al wat gekalmeerd dus zette ik haar weer op de grond. "Ga maar in de zetel zitten. Weet je hoe je tv moet aanzetten enzo?" Ze knikte en wandelde naar de woonkamer. "Liefje?" Maar zoals ik al had verwacht, geen reactie. "Caro?" Ik nam haar vast en schudde eens zacht met haar. "W.. wat- is er iets?" Ik schudde mijn hoofd en keek haar even aan. "Waarom was ze zo kwaad?"

Ze fluisterde en keek me met tranen in haar ogen aan. "Hey. Kom hier." Ik trok haar naar mij toe en ze begon te huilen. Na een paar minuten was ze gestopt en keek ze me aan. Ik veegde haar laatste tranen weg en kuste haar voorhoofd. "Waarom zegt ze nu zoiets?" Ik trok mijn schouders op. "Geloof me. Ik had het niet verwacht." "Ik verpest altijd haar hele leven? Lou.. Lou is geen rotkind." Caro begon tegen haarzelf te fluisteren. Iets wat ze altijd deed als ze stress had of gekwetst was. "Liefje.. liefje stop. Kijk naar mij." Ze keek op.

"Jij verpest niemands leven. En Lou is inderdaad geen rotkind. Maria had geen enkel recht omdat te zeggen." Ze knikte. "Caro." Ze zuchte zacht en knikte dan weer. "Ik verpest niemands leven." Ik glimlachte. Ze liet haar in mijn armen vallen en zuchte diep. "Wat gaat dat zijn als ze te weten komt van alles? Louise.. ons.." "Zorgen voor morgen. Wat gaan we nu eten?"