Ons Kindje

14

Caro's Pov
"Ik dacht dat je haar thuis zou laten." Ik knikte. "Wou ik ook. Maar het beste was om ze mee te nemen. Zo konden we zien of ze zich goed voelt bij haar twee grootvaders. En daar ben ik nu wel zeker van." Ik keek door het raam naar Louise. Ze is samen met Camille, Olivier & Philippe aan het voetballen.

"Weten zij het al?" Ik schudde mijn hoofd en keek Vince weer aan. "Jij moest het eerst weten. Je wist het dan wel al vier maanden lang.." Hij lachte. "Wanneer wil je het hen zeggen?" Vroeg ik aan hem. "Zouden we het niet eerst aan Louise zeggen?" Ik knikte. Maar dat gaat moeilijk worden.

"Maar.. eerst gaan we zien wat we met ons gaan doen oké?" Hij kende me nog steeds zo goed. Ik knikte en nam zijn hand vast om dan samen naar de tuin te gaan en mee te voetballen. "Ik wist niet dat ons Camille voetbalde..?" "Ik ook niet." Camille lachte en schopte de bal naar mij.

Terug thuis
"Is het nu eigenlijk goed gegaan met het gesprek? Het zag eruit van wel.." Ik knikte en glimlachte als ik eraan terug dacht. "Jullie zijn toch niet terug samen eh?" "Mag dat niet?" "Tuurlijk wel! Ik heb mijn favoriet koppel gemist. Maar is het daar niet te vroeg voor?"

"We zijn nog niet terug samen." "Nog niet." Ze knipoogde terwijl ze thee uitschonk. Ik rolde mijn ogen. "We gaan dat nog bespreken. En dat allemaal voor we iets zeggen tegen Lou." "Da's goed. Dan weten jullie goed wat jullie willen." Ik knikte en nam mijn glas thee aan dat ze me gaf.

"Zo.. ik ga maar eens naar huis, Scott zal me ook gemist hebben." Ik lachte. "Lou? Meter gaat naar huis!" We hoorden Louise al van de trap aflopen. "Lou, niet op de trappen lopen." "Sorry mama." Ze vloog al snel in Camille's armen. "Tot bij oudjaar schat." "Tot dan Mille!" We zwaaiden Camille uit.

Paar dagen later, voor Vinces huis
Ik drukte op de bel en de deur ging na een paar seconden open. Het was te verwachten dat hij in een groot huis zoals zijn vaders zou wonen. En dit huis vind ik langs buiten toch al wat mooier. Misschien langs binnen ook?

"Hey Caro. Wat doe jij hier?" "Ik kom om te praten. Over.. ons." Hij knikte en liet me binnen. Verwonderd keek ik in het rond. Het is hier zeker mooier. "Is er iets?" "Nee nee.. Het is hier gewoon.. heel mooi." Hij lachte even voor hij me de keuken in bracht.

"Wil je iets drinken?" Ik knikte. "Heb je thee?" "Kamillethee?" "Ja, doe maar." Hij begon mijn thee te maken terwijl ik naar buiten keek. Ik zag een zwembad. Een groot zwembad. En een klein voetbalveld, maar dan wel klein. "Jij hebt een grote tuin zeg."

"Oh ja. Ik weet het." Ik lachte. "En jij gebruikt dat?" Nu lachte hij ook. "Als ik alleen ben eigenlijk niet. Behalve als ik mijn woede is moet uiten, dan ga ik voetballen." "Oei.. woede?" Hij knikte en gaf me mijn thee. "Er zijn.. wat dingen gebeurd in de afgelopen jaren waardoor ik wel kwaad werd." Ik knikte (weeral).

"Maar dus.. ons?" "Ja.. wat gaan we doen?" Hij keek me aan. "Wil je.. terug samen zijn met mij? Of niet?" Ik trok mijn schouders op. "Ik heb nooit iets anders liever gewild, dan terug samen zijn met jou, Vince. Het gaat gewoon wat.. raar zijn? Omdat ik je al zolang niet meer heb gezien.."

"Dus je wilt wel?" "Ja.." "Echt?!" Ik knikte en lachte als ik zag hoe enthousiast hij werd. Hij stond op en liep naar me toe als hij mij tegen hem aantrok. "Mag ik?" Ik wist wat hij bedoelde. En hij wist dat met mijn glimlach hij het mocht doen.

En toen gaf hij mij een kus. Een kus die ik al jarenlang nog eens wou voelen.