Ons Kindje

45

Caro's Pov
"Ah Caro, hey." Ik glimlachte naar Camille. "Ik had bijna een paniekaanval daarnet." "Oei?" "Ja. Niemand deed open. En ik bleef daar als ne zot aanbellen." "Ah ja oei, sorry. Ik had misschien moeten sturen dat we buiten waren." "Oh, geeft niet. Ik ben al blij dat jullie hier zijn. Nu.. waar zit dat klein prinsesje van mij?" Camille lachte, maar zweeg wel. Ze trok daarna haar schouders op. "Verstopt?" Vroeg ik. "Jaja, je moet goed kijken. Dan zie je ze wel meteen zitten." Ik lachte ook en begon dan met rondkijken. En ja, ik zag Louise al meteen zitten: verstopt achter een plant 🪴.

"Louuuuuu. Mama is er." Riep ik dan terwijl ik opstond en naar haar toe begon te wandelen. "Ik zie je zitten." Ging ik verder. Ik hoorde haar stilletjes lachen. Plots kwam ze vanachter de plant en liep ze naar mij toe. "Mamaaaaaaa!" Riep Lou voor ze in mijn armen sprong. "Dag schat." Ik kuste haar haar. Na de knuffel zette ik haar op de grond en wreef door haar haar. "Was het leuk bij Camille?" Ze knikte. "Is papa niet mee?" "Die is thuis. Hij moest nog langs Oli en Phil, en langs school." Lou knikte weer.

"Blijven we nog even hier? Scott moet nog met mij spelen." "Tuurlijk schat. Speel maar." Ze glimlachte breed en liep naar binnen. Samen met Camille schoot ik in de lach toen we haar hoorden roepen tot buiten. "Ging het een beetje?" "Ja hoor. Lize was weer super flink en lief." Ik glimlachte. "Nog eens sorry van gisteren. Het was echt niet mijn bedoeling." "Caro.. het is oké. Echt waar. Ik weet wel dat je het niet express hebt gezegd." Camille keek me troostend aan. Ik knikte. "Ik weet het. Vince heeft me dat ook gezegd gisteren. Je had hem blijkbaar ook gebeld." Ze knikte. "Ja. Hij zou je beter kunnen helpen dan mij. Hij kent je veel beter, hé."

Ik glimlachte en bloosde lichtjes. Het is ook wel zo. Vince kent mij het beste van iedereen. Misschien zelfs beter dan ikzelf. "Wanneer ga je het eigenlijk tegen Scott zeggen?" "Ik heb volgende week een afspraak bij de gynaecologe. En als ik dan die echo's heb, heb ik een heel plan." "Vertel." Zei ik nieuwsgierig. Camille lachte maar vertelde dan wel haar plan. "Dus, als ik die foto's heb ga ik naar de winkel voor zo een body waar het tekstje 'soon te be Klijnen Junior' opstaat. En koop ik nog wat extra babyspulletjes En zet dat samen met de echo's klaar." Awww. Ik wou dat ik dat ook kon doen.. "Aw, dat is super leuk!" Ze glimlachte.

"Je vindt het spijtig hé?" "Welk?" "Dat jij dat nooit hebt kunnen doen." Ik trok mijn schouders op. "Het is nu zo. En daarbij, we zijn terug samen. En ze heeft haar vader leren kennen." Camille keek me even geschokt aan. "Oh my- toch geen baby nummer twee opkomst of wat?!" "Wat? Nee!" Zei ik snel. "Wow, Camille. Dat is echt nog wel een beetje te vroeg." Ging ik verder. "Ja? Jullie zijn nu toch bijna een halfjaar weer samen." "Dat kan allemaal wel zijn, maar hij heeft net zijn dochter leren kennen. Lou heeft net haar vader leren kennen. Om nu voor een tweede kind te gaan is nog wat vroeg. Laat Lou nog maar even alleen zijn met haar twee ouders."

Camille knikte. "Maar je wilt dus wel nog een tweede kind?" Ik keek even vooruit. Ik heb daar eigenlijk nooit echt over nagedacht. Wil ik het wel? "Caro?" "Mm?" "Wil je een tweede kind?" Ik trok mijn schouders weer op. "Ik weet het niet. Ik heb daar nog niet echt over nagedacht." Ze knikte weer. "Je moet je tijd nemen. En er vooral goed over nadenken. Maar wat je ook doet, op mij en Scott kan je altijd rekenen." "Dankje Camille, echt. Je bent de beste." Ze glimlachte. "Kom hier." We stonden recht en namen elkaar in de armen. Een knuffel die we beide eens nodig hadden. Een knuffel van pure vriendschap voor altijd.

"Mama? Gaan we naar papa?" Ik ben hier al bijna een uur aan het praten met Camille over vanalles. "Tuurlijk schat. Neem jij je spullentjes en dan gaan we door." Lou liep weer naar binnen. En na vijf minuten was ze samen met Scott weer buiten. "Tot volgende keer Mille en Scott!" "Tot de volgende kleine meid." "Ik ben grooooooot!" Riep ze terug naar Scott. Hij lachte en wreef eens door haar haar. "Tot de volgende hé. En Camille, je laat me iets weten?" Ze knikte en glimlachte. "Dada!" En ik vertrok weer naar huis. Met Louise.

"We zijn thuis!" Riep ik toen we binnen kwamen. Maar aan de stilte te horen was hij nog niet thuis. Ik keek even of zijn schoenen er stonden maar dat was niet zo. Dus Vince zal nog bij zijn vaders zijn of op school. "Zet jij je zak in het kot?" Louise knikte en liep naar het waskot. Ik deed mijn schoenen en jas uit en ging dan naar de keuken. "Lou, kom je even?" "Ja!" Ze kwam meteen de keuken binnen. "Zeg schat. Ik heb een vraag voor jou. Het gaat over mama en papa. Maar ook jou natuurlijk." Ze keek me vragend aan. "Zou je het leuk vinden moesten we voor echt gaan samenwonen met papa? Dat we echt maar één huis hebben."