Ons Kindje

46

Caro's Pov
Louise zei niets. Ze antwoorde niet. Geen enkel geluid. "Lou? Wil je dat?" "Gaan we dan hier komen wonen?" Ik knikte en nam haar hand vast. "Als je dat niet wilt moet je het zeggen hé meid. Deze keuze is ook jouw keuze." Nu was het Lou dat knikte. "Ik zou het super leuk vinden!" "Echt?" "Ja!!" Ze sprong in mijn armen en lachte. Oh god. Dit meisje is waarvoor ik blijf leven. Ik drukte een kus op haar haar en nam haar nog wat steviger vast. Plots voelden we nog twee armen rond ons. Ik schrok eerst maar toen ik zag wie het was was ik helemaal gerust.

"Papa!" Vince lachte en drukte dan ook een kus op haar haar. "We hebben je niet horen binnen komen." "Dat heb ik gevoeld." Ik glimlachte. Als de omhelzing gedaan was kuste ik hem. "Ieuw, mama!" Louise liep de keuken uit terwijl ik en Vince begonnen te lachen. "Ik heb met Lou gepraat en ze vindt het helemaal oké om hier te komen wonen." "Super." Hij kwam weer dichterbij en kuste mij weer. Zonder hem, of dit, zou ik niet kunnen overleven. Kom dus niet op me af met, je hebt al die jaren toch overleeft met hem?, doe dat maar mooi niet.

"Mamaaaaa?" "Ja schat?" Ik lachte even naar Vince en wandelde dan naar Louise. Die in de living zat. "Kan je mij alsjeblieft papier geven?" "Tuurlijk." Ik nam wat papier uit de kast en gaf het aan haar. "Ga je iets tekenen misschien?" Ze knikte. "Ja, maar jij mag het nog niet zien! En papa ook niet! Dus daaaaaag!" Ik lachte en ging dan weer naar de keuken waar Vince nog steeds was. "Je mag voor het komende halfuur niet naar Lou gaan. Ze is een geheime tekening aan het maken." Vince knikte en lachte. "Wat eten we?" Vroeg hij daarna. "Euhm.. ik dacht om gewoon spaghetti te maken? Iets simpels." "Top."

Vince kuste nog snel mijn haar voor hij naar boven ging. Ik begon dan met eten te maken. Spaghetti a la Caro. Zo speciaal is dat niet zo. Maar er zitten wel geen groenten in, maar wel gehakt en stukjes knackworstjes. Zo heb ik het leren eten, en Louise ook. Iets van mama. En zo gaan die kleine dingetjes verder door in de familie. En zo blijft mama ook in de familie. Niemand klaagt ook over 'mijn' spaghetti dus heb ik geen enkele reden om het niet of nooit meer te maken.

21:21 (tik de grond)
Vince had net Louise in bed gelegd. Ik lag rustig tv te kijken. Opzoek naar iets interessant. En Vince had duidelijk andere plannen. Hij had zijn hoofd in mijn nek gelegd en begon me daar wat kusjes te geven. "Mm Vince.." "Mm?" "Nu niet alsjeblieft." Hij stopte en keek me dan recht in de ogen aan. Vince glimlachte en drukte dan een kus op mijn lippen. "Oké liefje." Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en keek mee naar tv. Hij is echt de beste ooit.

"Kom liefje. We gaan slapen. Je bent hier in slaap aant vallen." Vince zette de tv uit en nam mij op. Ik probeerde om mijn ogen open te houden maar dat lukte niet. Zoooo moe dat ik ben. En ik heb niet eens iets gedaan vandaag. Buiten Lou gaan halen van bij Camille, niks. Helemaal niks. Of toch niets wat we heel veel energie kost. Of heb ik wel iets gedaan waarvan ik het gewoon niet (meer) weet? Misschien, misschien ook niet. Ik denk van niet, hoop ik toch. Anders is het toch maar wat creepy.

Heel moe, en half inslaap, deed ik mijn pyjama aan. Toen Vince klaar was helpte hij me ook. En toen ik daarna mijn hoofd neerlegde op mijn kussen was ik meteen weg. Dromend over Vince en ik. Over Louise. Over hoe we later misschien nog een kindje zouden kunnen krijgen. En trouwen. Trouwen? Wil ik dat wel? Wilt hij dat wel? Wilt- Oh Caro. Ge zijt moe. Stop met over trouwen of wat dan ook bezig te zijn en val gewoon inslaap. Of in een diepere slaap.