Ons Kindje

31

Caro's Pov
Kwaad wandelde Maria de gang in. Vince liep snel achter haar naar binnen. "Ik weet niet wat je hier doet, maar je maakt mijn vriendschap met Vince stuk! Jij verpest altijd al mijn hele leven!" Riep Maria kwaad naar mij. Ze keek naar Louise die achter mij schuilde.

"Wat een mooi meisje zeg.. zeker van
de man waarmee je Vince bedroog?! Rotkind dat het is!" "Nu ga je te ver Maria! Uit mijn huis!" Maria schrok. Net zoals Louise. Ik ook wel, maar ik was meer in shock over wat Maria allemaal net zei, dan over Vince die riep. Waarom praat ze nu zo over een klein meisje? "NU!" Snel was ze het huis uit. Louise begon te huilen en ik stond er helemaal stokstijf. Ik wil Lou troosten, maar ik kan niet bewegen.

Vince liep naar ons toe en pakte Louise op. "Rustig maar meid." Hij begon haar te troosten terwijl ik daar nog steeds stond. Vooruit te staren. Naar niets. Lou was zo te zien gekalmeerd want hij zette ze weer op de grond. "Ga maar in de zetel zitten. Weet je hoe je tv moet aanzetten enzo?" Lou wandelde naar de woonkamer. "Liefje?" Maar ik reageerde niet. Ik kan niet.. "Caro?" Hij nam mij vast en schudde eens zacht met mij. "W.. wat- is er iets?" Vince schudde zijn hoofd en keek me even aan. "Waarom was ze zo kwaad?"

Fluisterde ik en keek hem aan met tranen in mijn ogen. "Hey. Kom hier." Hij trok mij naar hem toe en ik begon te huilen. Na een paar minuten was ik eindelijk gestopt en keek ik hem weer aan. Hij veegde mijn laatste tranen weg en kuste mijn voorhoofd. "Waarom zegt ze nu zoiets?" Vince trok zijn schouders op. "Geloof me. Ik had het niet verwacht." "Ik verpest altijd haar hele leven? Lou.. Lou is geen rotkind." Begon ik tegen mezelf te fluisteren. "Liefje.. liefje stop. Kijk naar mij." Ik keek op naar hem.

"Jij verpest niemands leven. En Lou is inderdaad geen rotkind. Maria had geen enkel recht omdat te zeggen." Ik knikte. "Caro." Ik zuchte zacht en knikte dan weer. "Ik verpest niemands leven." Vince glimlachte. Ik liet me in zijn armen vallen en zuchte diep. "Wat gaat dat zijn als ze te weten komt van alles? Louise.. ons.." "Zorgen voor morgen. Wat gaan we nu eten?"

"Euh.. ja. Pizza. Om zes uur staan ze hier." Ik voelde hem knikken. "Top. Ga maar bij de kleine meid zitten. Ik zet de tafel wel." Zachtjes liet Vince me los. Maar ik wil dat niet. Hij wandelde voorbij mij en ik nam hem langs achter weer vast. "Is er iets?" Vroeg hij. "Nee. Ik wil je gewoon niet loslaten." Vince lachte en wandelde traag naar de keuken om daar de tafel te gaan zetten. "Liefje, laat je me even los? Want zo geraakt de tafel niet klaar." Ik jammerde maar liet hem wel los. Vince lachte weer en kuste mijn voorhoofd.

50 minuten later
Ik was bezig met de afwas als ik plots twee armen rond mijn middel voelde. En ook zachte kusjes op mijn schouder. "Je hoeft dat helemaal niet te doen." Ik trok mijn schouders op. "Ik wil het doen. En ik doe dat ook graag." Raar keek Vince me aan. "Sinds wanneer vind jij afwassen leuk? Jij had daar zo een hekel aan vroeger." "Vroeger wel ja. Maar toen ik zwanger was bracht mij dat op één of andere manier tot rust. Nu nog." Hij glimlachte.

Vince hielp met afdrogen. Nadat ik het laatste bord in de kast had gezet nam hij mij vast en kuste mij. "Mama?" Ik schrok en duwde Vince snel weg.