Ons Kindje

39

Caro's Pov
Volgende morgen, 8:27
Ik werd wakker door een zonnestraal dat op mij scheen. Ik keek opzij maar zag niemand liggen. Toen ik naar het uur keek vond ik het wel raar; normaal is Vince nu nog niet wakker. Ik besloot op te staan en beneden eens opzoek te gaan naar Vince.

"Vince? Ah. Daar ben je." Ik zuchte zacht en knuffelde hem dan. "Mm, goeiemorgen lief." Kreeg ik als antwoord. "Wat scheelt er?" Vroeg ik dan een beetje ongerust. Dit is niet zijn normale doen. "Niks." "Jawel." Ik hoorde hem zuchten voor hij mij dan uiteindelijk van zich afduwde. "Waarom zou ik het zeggen als jij niet eens iets tegen mij zegt?" "Wat?" Ik keek hem vragend aan. Ik begrijp het niet.

Maar toen snapte ik het. "Vince.." Zuchte ik dan. Kan hij niet gewoon stoppen met pushen? Echt.. "Kijk lief, ik heb je brief gelezen gisteren. En ik snap je echt waar. Maar je weet toch dat je dat gewoon kan zeggen? Dat je nog niet klaar bent." Oh. Hij heeft die brief gevonden. Die was ook voor hem, maar ik wou hem eigenlijk weggooien en het hem persoonlijk zeggen. Na een paar seconden stilte zei hij weer iets. "Ik ben niet boos. Je kan zoiets toch tegen mij zeggen? Dat je het te vroeg vindt. En dat je niet klaar bent om afscheid te nemen van dit huis.. Ik hou van jou Caro. En ik zou jou nooit pushen met iets."

Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. "Niet huilen liefje." Hij nam mij weer vast waarna we zo wel een tijdje bleven staan. "Sorry.." "Waarvoor?" "Omdat ik niets wou zeggen.." "Lief toch, je kan altijd met mij praten." Ik knikte en keek dan naar boven. Opzoek naar zijn ogen. Toen ik die vond staarde ik erin. Dit is wat ik wil. Nu. Binnen een week. Een maand. Een jaar. Binnen tien jaar. En voor de rest van mijn leven.

12 april 2022
Vandaag is het de vierde verjaardag van Louise! En ik denk wel dat ze deze de beste gaat vinden, want: haar papa is erbij. Zoals elk jaar gaan we eerst langs bij mama. Waar ze - voor de eerste keer - haar zelfgemaakte bloemstuk neerlegt. "Hey oma, vandaag word ik vier!" Trots stak ze vier vingers op terwijl ze naar boven keek. De zon scheen. Teken dat mama blij is.. "We gaan het vieren bij Mille! Samen met papa. En mama. En peter Y, Tin, Phil en Oli.." En ze ging maar verder.

"Elk jaar doe je dit al?" Vroeg Vince. Ik knikte en keek even naar Lou. Na het bezoekje aan mama komen we altijd naar de speeltuin ietsje verder. "Yep, mama moest er toch op één of andere manier bij zijn en zo doen we dat dus. Erna komen we ook naar hier. En ja, daarna gaan we naar huis om ons klaar te maken en vertrekken we dan naar Camille en Scott. Waar haar feest ook altijd is." Vince knikte en nam mijn hand vast. "Het is mooi. Hoe je Kristel in haar leven houdt."

"Mama kan er dan niet bij zijn.. maar Lou moet haar wel kennen. Dat moest gewoon." Vince glimlachte en kustte mijn hoofd. "Ik ben trots op jou." Zei hij dan. "Wat? Waarom?" "Gewoon. Hoe je deze vier jaar alleen hebt gedaan.. ik ben gewoon trots." Ik lachte even. "Grapjas." "Ik maak geen grap hoor." Hij meent het. Oké, mijn wangen zijn rood. Vince lachte, deed zijn arm rond mijn schouders en drukte een kus op mijn haar. "Ik hou van jou, mijn tomaatje."

Ik lachte en duwde mijn elleboog in zijn zij. Daarna gaf ik hem een kus op zijn mond en keek dan naar Louise.

14:30, Camille & Scott's huis
Iedereen is aangekomen bij Cams thuis en Lou's vierde verjaardagsfeest kan beginnen. We hebben ook een aantal vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd zodat ze toch niet enig kind is. Al zou dat niet veel hebben uitgemaakt. Wie dat er is? Vince, Camille en Scott, Yemi, papa, Titin en Karel, Olivier en Philippe, Monique en Hugo, en ik. Plus, nog vier klasgenootjes van Lou.

Lou was aan het spelen met haar vrienden buiten terwijl iedereen binnen zat te praten. Toen de bel ging keek ik Camille vragend aan. Zij trok haar schouders op en wandelde dan naar de voordeur. Ik ging mee met haar en schrok toen ik zag wie het was.