Ons Kindje

25

Vinces Pov
Nu is het tien uur 's avonds. We lagen in de zetel voor tv. Maar volgens mij ben ik de enige die nog wakker is. Caro ligt tussen mijn benen, dus ik kan niet rechtstaan. "Caro? Liefje?" "Mhmm." Aha. "Word je wakker? Dan gaan we naar boven." Ze schudde haar hoofd en nestelde zichzelf dieper in mijn armen.

"Liefjeeee." Al zuchtend zette Caro haar recht en stond ze op. Maar viel al weer direct. "Oh, voorzichtig." Vanaf dat ze de zetel voelde legde ze zich weer neer. Ik lachte en stond op. Eerst de tv uit en dan kan ik haar naar boven dragen. "Mhm Vince. Niet doen." Maar ze was al weer weg. Naar dromenland.

Voorzichtig legde ik haar neer in bed en ging dan naast haar liggen. "Slaapwel liefje." Ik kuste haar haar nog even en sloot mijn ogen dan.

Volgende ochtend, 5:48
Caro's Pov
Ik werd wakker op het moment dat ik meestal wakker word. Veel te vroeg. En toen had ik door dat er twee armen rond me lagen. Een glimlach verscheen meteen op mijn gezicht als ik wist van wie die waren.

Ik draaide me zachtjes om en keek Vince aan. Hetzelfde zicht dat ik een paar jaar geleden voor het laatst zag. Het zicht waar ik nooit genoeg van kan krijgen. En na al die jaren zie ik het nog steeds graag. Ik legde zacht het haar dat voor zijn ogen hing weg. En begon ermee te spelen. "Mm.." Oeps.

"Sorry dat ik je heb wakker gemaakt." Hij glimlachte half slapend en kuste mijn voorhoofd. "Ik zie je graag." Zei hij dan. "Ik jou ook." Vince trok mij dichter bij hem en legde zijn hoofd in mijn nek. Hij drukte wat kusjes in mijn nek. "Blijven we de hele dag liggen?" "Dat gaat niet. Ik moet straks nog naar Louise. Haar gaan ophalen." Vince zuchte maar ik voelde zijn glimlach al snel. "Mijn twee meisjes." Fluisterde hij.

Ik glimlachte. Dit is wat ik toen nodig had. In zijn armen liggen. Met de dikke buik. Met baby Louise. Maar ja.. er moesten maar weer eens mensen tussen komen. Nooit zullen ze mij gelukkig laten zijn. Het is niet dat ik al die jaren ongelukkig ben geweest. Integendeel. Maar het was nog beter geweest met Vince. "Liefje, stop met nadenken." En hij heeft me weer door.

"Sorry." "Je gaat je hoofd nog eens zeer doen met al dat denken." Ik lachte. Vince weet ook altijd hoe hij me moet op vrolijken. Nu nog steeds. Hij blijft me goed kennen. "Liefje." "Sorry sorry." Hij lachte en kuste mijn haar. "Sluit je ogen en val weer inslaap. Het is nog veel te vroeg." Zei ik. Het is ook zes uur. "Hoelaat is het?" "Zes uur.." "Wat? Zes uur??" Hij zuchte. "Sorry." "Ssst. We gaan verder slapen."

Ik sloot mijn ogen ook. Ik heb mijn slaap echt wel nodig. De laatste tijd ben ik langer wakker. Ik slaap misschien zes tot zeven uur. Vandaag heb ik al wat langer geslapen, al zeker acht uur volgens mij. Maar meer kan nooit kwaad.

Drie uur later, 9:05
Vinces Pov
Ik werd wakker door de warme zonnestraal die door de opening van de gordijnen scheen. Ik keek naar Caro en die lag nog te slapen. Voorzichtig trok ik mijn armen rond haar weg en stond ik op. Ik wandelde naar de gordijn toe en deed die helemaal dicht. Zo zal ze nog wat langer slapen.

Daarna wandelde ik naar beneden en begon aan het ontbijt. Pannenkoeken & fruitsap. Simpel maar lekker. Na een halfuur had ik er genoeg en wandelde ik ermee naar boven. "Liefje, tijd om op te staan." "Mhm.. wat is die geur?" "Liefde." Ze lachte en keek me aan. "Half. Het zijn pannenkoeken met liefde." Weer lachte ze en zette haar dan recht. "Kan niet wachten om ze op te eten met liefde." Nu lachte ik en gaf ik haar de plateau.