Ons Kindje

17

Vinces Pov
"Meester?" "Louise, hoe vaak nog? Hier is het gewoon Vince." Ze knikte. "Waarom ben je eigenlijk bij Oli en Phil?" Papa was de bal gaan halen bij de buren. Ik had misschien net iets te hard er tegen geschopt.

"Weet je Louise, Olivier en Philippe zijn mijn papa's." Ze keek me even vragend aan. "Twee papa's? En mama's?" Ik schudde mijn hoofd. "Die heb ik niet." "Ik heb ook geen papa. Mama zegt dat papa en mama uit elkaar zijn gegaan en dat mijn papa niet weet dat ik besta." Ze keek even rond. Verdrietig zag ze er niet uit. Hoe zou ze zijn als ze wist dat haar papa voor haar stond?

Ik keek naar Caro die op dat moment ook naar mij keek. Ze was al aan het lachen, maar toen ze mij zag lachte ze juist nog meer. "Waarom lacht mama zo?" Ik trok mijn schouders op. Ik wil het ook wel weten. "Kom." Samen met Louise ging ik naar de tafel.

Caro was nog niet gestopt. "Alles oké hier?" "Ja hoor.. brompot." Zij & papa begonnen nog harder te lachen. En nu weet ik waarom. "Serieus papa? Waaroooom?" Ik jammerde terwijl ze juist bleven lachen. Papa, Olivier, kwam net terug met de bal en keek me vragend aan. "Wat gebeurt er hier?" "Niks hoor papa." "Jawel Olivier! Dit hier is brompot." Caro wees naar mij en begon weer te lachen. Niet dat ze gestopt was.

Papa begon ook te lachen. Ik keek snel naar Louise, maar die had ondertussen de bal teruggenomen en was opnieuw gaan voetballen. Om hier weg te zijn van mijn uitlachers liep ik naar Louise toe en begon weer mee te voetballen.

"Jaaaaaa!!" Ze begon vrolijk te dansen nadat ze de bal tien keer in de lucht kon doen zonder het op de grond te laten vallen. "Goed zo meid!" Ze sprong in mijn armen en ik draaide haar in het rond.

Caro's Pov
Ik ben nu afgekoeld. Mijn kaken doen wel zeer. "Oh.. brompot." Ik giegelde en zocht mijn dochter en haar vader. Ik kon wel huilen. Ze gedragen zich echt als vader & dochter. Al weet ze het niet. Zooooooo schattig. "Ik ga even naar toilet." Ik ging naar het toilet.

Terug onderweg naar buiten werd ik ineens meegetrokken door iemand. "Aaaaaaaah!" Toen de persoon me los liet en ik me omdraaide, gaf ik de persoon een duw. Hard. "Vince!" "Auw." Ik rolde mijn ogen. "Waarom trok je mij zo hard?" Hij trok zijn schouders op en legde zijn armen rond mijn middel.

"Ik vond het niet tof." "Welk?" "Dat van daarstraks." "Ah, brompot?" Hij knikte. "Ikke wel." Hij keek me aan. En ik wist wat er ging komen. Snel worstelde ik uit zijn greep en liep weg van hem. Naar buiten. "Heeeeelp!" Ik liep naar Olivier toe die me vragend aankeek. Vince kwam buiten gelopen en snel wist Olivier wat er gaande was.

"Hier komen jij." Vince wees naar mij. Ik verstopte me achter Olivier. Hopend dat Vince me niet zou komen pakken. Maar toch kwam hij me halen. "Nee, Vince. Nee! Sorry! Ik zal het nooit meer zeggen! Het spijt me." Maar het had geen zin. Met mij op zijn schouder ging hij weer naar binnen. De trap op. Net zoals vroeger..

Hij gooide me op zijn bed, die er naar mijn verbazing nog stond, en begon me te kietelen. "Neeeee- AHAHAHAHA! VINCE!!" Hij stopte niet en bleef maar doorgaan. Er liepen tranen over mijn wangen. En ik moet weer naar toilet. Eindelijk, na vijf minuten stopte hij. Even bekomen hoor.

"En mevrouw Timmers, gaan we dat nog doen?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, sorry." Hij knikte en hing nu met zijn hoofd boven de mijne. "Goed zo." En onze hoofden kwamen dichter bij elkaar. "Ik zie je graag." En toen raakten onze lippen. "Ik zie je ook graag." Zei ik na de kus. "Maar nu even bekomen." Hij lachte en legde zichzelf naast mij.