Ons Kindje

28

Caro's Pov
Ik stopte de ticketten in mijn tas en ging weer naar beneden. Beneden zette ik me dan in de zetel. "Hier. Nog eentje van ons." Yemi gaf me iets kleins. "Danku. Echt waar. Ik zou hier niet hebben gestaan zonder jullie." Yemi glimlachte. Ik opende het cadeautje. Het was niets speciaals. Maar dat maakte het net speciaal. Het is een armband. Met al onze namen op. Mijne, die van Yemi, Camille, Scott, Louise, Titin, papa en Vince. Wauw. Dit is echt wel het mooiste dat ik heb gekregen.

Eigenlijk is alles wat ik heb gekregen het mooiste. Maar dit is toch net iets mooiers. Alle mensen waar ik van hou staan erop. Alleen.. mama staat er niet op. Dat was misschien net iets mooier geweest. "Danku." Yemi glimlachte weer. "We zien je graag Caro. Altijd." Ik glimlachte en begon alweer bijna te huilen. Hij lachte en nam mij stevig vast. "Oei? Scheelt er iets?" Vroeg Scott. Hij is zo te horen net de woonkamer binnen gewandeld. "Wat is er?!" Kwam Camille al lopend binnen. "Waarom huil je?" Vroeg ze bezorgd.

Voor ik iets kon zeggen, zei Scott het al. "Baby, Yemi heeft het gegeven." Hij wees naar de armband. Camille knikte en glimlachte. "Vind je het mooi?" "Het is prachtig." Antwoorde ik. Ze trok me uit de zetel en nam mij ook eens stevig vast. "Groepsknuffel!" Riep Yemi terwijl hij rechtstond. Hij en Scott knuffelden ons nu ook. We hoorden voetstappen afkomen en al snel voelde ik een klein handje op mijn been. "Ik ook!" Riep Lou dan. We lachten en trokken Louise mee in de knuffel.

Paar uur later, 23:58
Nog twee minuten en dan is het 2022. Het was te verwachten dat Lou het niet zou halen. Ze ligt al een dik uur te slapen in haar bed boven. We waren tv aan het kijken en tussendoor aan het babbelen. "Mama.." Ik keek naar de deur en daar stond Louise. "Wat is er?" Ze wandelde naar mij en sprong op mijn schoot. "Is er iets?" Ze schudde haar hoofd. "Ik kan niet meer slapen." Ik nam haar vast.

"Kom, we gaan naar buiten." Yemi stond op en liep als een klein kind naar buiten. Ik lachte en wandelde met Lou in mijn armen naar buiten. Er was een deken rond ons gewikkeld omdat het toch wel koud was. "Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, één. Gelukkig nieuwjaar!" Louise verschoot toen er plots vuurwerk in de lucht was. Ik nam haar steviger vast. Camille, Yemi en Scott kwamen naar ons toe en we deden weer een groepsknuffel.

"We gaan terug slapen hé meid." Ik legde Lou weer in haar bed. "Slaapwel schat. Als er iets is, ik ben in de kamer hierover." Ze knikte. "Slaapwel mama." Ik gaf haar nog een kus op haar voorhoofd en ging dan de kamer uit. Ik wandelde naar de kamer waar ik ga slapen en ging op het bed zitten. "Slaapt ze?" "Bijna." Yemi knikte. "Slaapwel Yemi." Zei ik terwijl ik me onder de lakens legde. "Slaapwel Carootje." Ik glimlachte even en sloot mijn ogen daarna. Moe dat ik ben zeg.

1 januari, 17:05
"Naar waar gaan we mama? We zijn toch al bij Tin en opa geweest?" "Weet ik wel. Maar ik heb nog aan iemand beloofd dat we gingen komen vandaag." "Wie?" Ik trok mijn schouders op en glimlachte naar haar. "Mamaaaaa." "Ik zeg niets." Ze zuchte en keek naar buiten. Ik lachte eens. "We zijn er." "Huh.. dit huis ken ik niet." Verward keek Lou naar het huis.

Ik maakte haar los en voorzichtig stapte ze naar de voordeur. Ik deed de auto opslot en drukte daarna op de bel. De deur ging open. "Waarom zijn wij bij meester, mama?" Ze zwaaide naar Vince die al glimlachend naar ons keek. "Omdat liefste schat, dat een geheim is." "Ma mamaaaaaaaa." Ze zuchte weer. Ik lachte en duwde haar naar binnen. Vince deed de deur dicht. Hij glimlachte eens naar mij en nam ons mee naar de woonkamer.