Ons Kindje

16

Caro's Pov
"Oli en Phil?" Vince begon ook te lachen. "Kom we gaan naar daar." Ik wandelde naar de living maar daar waren ze niet. Snel zag ik ze buiten voetballen. "Dat heeft ze van de papa." Vince knipoogde terwijl ik gewoon glimlachte. Dat heeft ze inderdaad van de papa.

"Ze vindt sport wel tof." "Ja?" Hij knikte. "Ze wilt altijd als eerste beginnen en voordoen. En ze vraagt ook meestal of we gaan voetballen." Ik lachte even. "Lou voetbalt graag. Maar dansen doet ze ook graag hoor. Thuis danst ze soms de hele dag door." Vince glimlachte en keek naar buiten. "Ik zie het. Ze danst zelfs tijdens het voetballen."

Hij wees naar Louise die aan het dansen was. "Dat heeft ze van de mama." Zei hij dan. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem vragend aan. "Jij danste ook overal vroeger." Ik lachte en nam hem dan mee naar buiten. "Ah de mama en de pa- meester. Toch Lilou?" Neeeeee.

! Korte paniekaanval !
Philippe heeft het door?? Hij keek betrapt naar mij maar speelde dan verder. In paniek keek ik Vince aan. Hij knikte en nam me terug mee naar binnen. "Caro, rustig. Oké? Hij heeft het niet verklapt." "Maar.. hij.. hij weet het?" "Caro, lief, word even rustig." Hij nam me in zijn armen en legde mijn hoofd tegen zijn borstkas. Ik kon zijn hart voelen kloppen wat me kalmeerde.

"Dankje." Hij pakte me vast en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Je weet dat ik je graag zie. Dus geen dank." Ik knikte en nam hem nog even vast. "Kom we gaan terug." We gingen terug en Philippe keek me schuldig aan. Ik schudde mijn hoofd, als teken dat het niets is en ging dan mee voetballen met de andere.

"Mamaaaaa niet zo." Ik bak er niets van. Ik kan niet voetballen. "Ik ga wel gewoon aan de kant staan. Ik kan er toch niets van." "Goed idee mama." Ik lachte en zette me op een stoel neer. Philippe kwam erbij zitten. "Sorry van daarnet Caro. Het was niet mijn bedoeling om het bijna te verklappen."

"Tis niks. Maar dus.. hoe weet je dat Vince de vader is?" "Wel mijn allerliefste schoondochter, dat zie ik gewoon. Ze heeft wat van Vince overgenomen. Het haar, de ogen. Het voetbaltalent." Hij knipoogde terwijl ik lachte. "Schoondochter?" "Ik zie heus wel dat jullie weer samen zijn hoor. Ik ben niet blind." Ik knikte en keek even naar de twee voetballers en voetbalster.

Zo tof om vader en dochter samen bezig te zien. Ik ben echt benieuwd voor Lou's reactie als ze te weten komt dat haar papa er eindelijk gaat zijn. "Vader, zoon en kleindochter." Werd er gezegd. "Ja.. opa, papa, en kind." "Zo kunnen we nog veel dingen zeggen. Oude man, jonge man, kleuter." "Seg, mijn dochter is geen kleuter." Hij lachte even.

"Technisch gezien wel eh. Ze is nog geen zes jaar." Ik knikte. "Dat ze maar klein blijft. Het is al veel te snel gegaan. Ik wil mijn baby meisje terug." Ik begon te jammeren. Het is wel zo. Lou is veel te snel groot geworden. Ze wordt volgend jaar vier. Vier jaar dat ze geen papa heeft gehad. Vier jaar dat ik Vince niet had. Vier jaar dat ik mijn kleine meid heb. En ik zou niets willen omruilen om die vier jaar niet te hebben.

Zonder Louise was ik niet hoe ik nu ben. Was ik niet geraakt waar ik vandaag ben geraakt. Zonder haar had ik Vince niet teruggevonden. En zonder haar.. waren ik, Yemi, Camille & Scott nooit zo een hechte groep geworden als vandaag. Alles hebben we tot nu toe aan haar te danken. Allee, ik toch.

"Oh Carootje toch. Jullie zijn allemaal veel te snel groot geworden. Kijk nu naar jou, jij bent mama. En Vince, papa. Ik mis de kleine brompot ook." "Brompot?" Ik lachte en keek naar Vince. Die net op hetzelfde moment naar mij keek. Maar daardoor lachte ik juist nog meer. Philippe begon ook te lachen, maar ik was degene die strijk ging. En dat gaf precies wat zorgen aan de andere.