မောင့်ပန်းချီ [ 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞𝐝 ]

Part - 25 ( Z )

ႏိုင္ကမ႓ာ‌ကားကိုၿမိဳ႕အစြန္းကအိမ္အပ်က္တစ္လုံးဆီေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။ကားေနာက္ခန္းထဲက ေစာပန္းခ်ီကေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ျပန္ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရၿပီး၊ပါးစပ္ကိုလည္းအဝတ္စျဖင့္ပိတ္ဆို႔ခံထားရသည္။ႏိုင္ကမ႓ာေစာကိုၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္စြာျပဳံးလိုက္သည္။

" ဈာန္ဒီပါေမာင္ မင္းဘယ္ေလာက္ဆတ္ဆတ္ခါသြားမလဲသိခ်င္လိုက္တာ..ငါေျပာခဲ့သားပဲ ငါ့ကိုလာမစနဲ႔လို႔မင္းသာငါ့ကို႐ွယ္ယာေတြအသာတၾကည္ထုတ္ေပးလိုက္ရင္ဒီျပသာနာေတြျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး..  ဟားဟား.. "

ႏိုင္ကမ႓ာအသံနက္ႀကီးနဲ႔အားရပါးရေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္သည္။
အခုရက္ပိုင္းသူ႕ကလပ္ရဲ႕ဝင္ေငြကလည္းသိသိသာသာဆင္းက်လာသည္။အေမကလည္းပိုက္ဆံထုတ္မေပးသည့္အျပင္အေဖကလည္းအေရးေတာင္မလုပ္ေပ။ဝင္ေငြျပတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔လူကအ႐ူးတပိုင္းေပ။ေသာက္သုံးေနက်ေဆးေလးကိုမ႐ွဴ႐ိႈက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနေလၿပီ။ဒါေၾကာင့္ဈာန္ဒီပါရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး႐ွယ္ယာေတြထုတ္ေပးဖို႔အက်ပ္ကိုင္ရေတာ့မည္။

ႏိုင္ကမ႓ာရဲ႕ကားထဲမွာသူ႕လက္ေထာက္ေတြတစ္ေယာက္မွမပါေပ။ေနာက္ကေနမွကားတစ္စီးသက္သက္ျဖင့္လိုက္လာတာျဖစ္သည္။အိမ္ပ်က္ႀကီးဆီေရာက္တာနဲ႔ ေနာက္ခန္းကေစာကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး အိမ္ပ်က္ထဲကအခန္းတစ္ခန္းဆီေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။
ေစာပန္းခ်ီကအခုထိေမ့ေမ်ာေနဆဲပင္။

အခင္းမ႐ွိတဲ့အျပင္ဖုန္ေတြအလိမ့္လိမ့္ကပ္ေနသည့္ကုတင္ေပၚကိုေစာအားပစ္ခ်လိုက္သည္။ၿပီး‌ေနာက္ထိုအခန္းထဲမွထြက္လာၿပီး ဈာန္႔ဆီဖုန္းဆက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေလသည္။

ပစ္ခ်ခံလိုက္ရသည့္အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ေစာအနည္းငယ္လႈပ္႐ွားလာၿပီျဖစ္သည္။မ်က္ေတာင္ေတြကိုပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း မ်က္လုံးေတြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးသည့္ေနရာျဖစ္ေနသည္။လက္ေတြ၊ေျခေထာက္ေတြကိုလႈပ္ၾကည့္ေတာ့လည္းႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ခံထားရတာမို႔ လႈပ္၍မရေပ။ထို႔ျပင္ပါးစပ္ထဲမွာပါအဝတ္စေရာက္ေနသည့္မို႔ ေအာ္လို႔လည္းမရေပ။
ေနာက္ဆုံးေစာမ်က္ရည္စေတြစီးက်လာေလသည္။ကူကယ္ရာမ႐ွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင့္ကိုသာတမ္းတမိသည္။