မောင့်ပန်းချီ [ 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞𝐝 ]

Part - 27 ( Z )

ေနေရာင္ျခည္သဲ့သဲ့က မွန္ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး အခန္းထဲသို႔က်ေရာက္ေနသည္။နာရီအားျဖင့္မနက္7နာရီ႐ွိၿပီျဖစ္သည္။
ဈာန္သတိေမ့ေနတာဒီေန႔ဆိုႏွစ္ပတ္႐ွိၿပီျဖစ္ေပမဲ့ဈာန္ကေတာ့အခုထိသတိမလည္လာေသးေပ။အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္ကေန သီးသန္႔အခန္းဆီကိုေျပာင္းလာရေပမဲ့ဈာန္႔အေျခအေနကမထူးျခားေသးေပ။

ေစာထိုင္ရာကေန ထၿပီး လိုက္ကာေတြကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေလေအးေလးေတြက
ပါးေပၚကိုပြတ္တိုက္က်ီစယ္သြားသည္။ေသခ်ာသည္ ေစာရဲ႕နားထင္စပ္မွာကပိုကယိုက်ေနသည့္ဆံပင္ေလးေတြကလည္း
ေလထဲမွာတလြင့္လြင့္ျဖစ္ေနမည္ဆ္ိဳတာ။
ေစာျပတင္းေပါက္ကေနအျပင္ကိုေငးေနရင္းမွ ဈာန္႔ဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ေဆးပိုက္အသြယ္အသြယ္နဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာခ်စ္ရသူ။ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ဈာန္ကသိသိသာသာပိန္က်ေနသည္။ဈာန္႔နည္းတူေစာလည္းထိုနည္း၎။
နဂိုကတည္းကအ႐ိုးပဲ႐ွိသည့္ေစာက အခုမ်ား အ႐ိုးေပၚအေရတင္႐ုံသာ။

" အစ္ကိုႏိုးေနၿပီလား.. "

ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ေရဘူးထည့္ထားသည့္ျခင္းကိုဆြဲကာ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာ႐ွိန္းကႏို႔စိမ္းေရာင္႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္နဲ႔စတိုင္ပန္ကိုတြဲဝတ္ထားကာသန္႔ျပန္ေနေပမဲ့ ေစာမွာေဝာာ့ ႐ႈပ္ပြေနသည့္ဆံပင္ကိုျဖစ္သလိုထုံးခ်ည္ထားၿပီး အက်ႌၾကယ္သီးေတြကိုလည္းျဖစ္သလိုတြယ္ထားသည္။

"  အင္း အေစာႀကီးကိုလာပို႔ၿပီလား.. "

". ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္သြားစရာ႐ွိလို႔ေလ . "

ဈာန္ေဆး႐ုံတက္ကတည္းက ႐ွိန္းကအၿမဲထမင္းခ်ိဳင့္ပို႔ေပးသည့္တာဝန္ကိုယူသည္။မမကလ်ာကေတာ့ အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ ညေနပိုင္းမွသာလွ်င္ေဆး႐ုံသို႔ေရာက္လာတတ္သည္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္သူလည္းသူ႕ေမာင္အနားမွာေနခ်င္ေပမဲ့အလုပ္ေတြကလက္လြဲစရာလူမ႐ွိျဖစ္ေနသည္။ႀကီးျမကေတာ့ ေန႔ခင္းပိုင္းဆိုေရာက္လာတတ္ၿပီး ေစာနဲ႔လူခ်င္းလဲသည္။သို႔ေသာ္ေစာကေရခ်ိဳးတဲ့အခ်ိန္ခဏပဲဈာန္႔အနားကခြာၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ဈာန္႔ရဲ႕ကုတင္ေဘးမွာသာ
ေမးေထာက္ႀကီနဲ႔ထိုင္ေနသည္။