မောင့်ပန်းချီ [ 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞𝐝 ]

Part - 30 ( Z )

ဈာန္လည္းေဆး႐ုံကဆင္းၿပီျဖစ္ကာ၊ႏိုင္ကမ႓ာရဲ႕ကိစၥကလည္းၿပီးၿပီမို႔ ႐ွိန္း႐ုံးမွာသာအေျခက်ေနသည္။႐ုံးတြင္လည္းအစည္းအေဝးကမ႐ွိသည္မို႔ အားေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕၏အေမဆီဖုန္းလွမ္းဆက္မိသည္။တီဆိုသည့္အသံေလးေနာက္ ဖုန္းကခ်က္ခ်င္းေျဖၾကားျခင္းမ႐ွိေသာ္လည္း ေခတၱမွ်အၾကာကိုင္ေလသည္။

" Hello . "

ၾကည္လင္ေနသည့္အသံနဲ႔ဗိုလ္ဆန္ဆန္ထြက္ေပၚလာေသာစကား။႐ိႈင္းေၾကာင္အ,သြားသည္။အသံအားျဖင့္အသက္ငယ္ငယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏အသံျဖစ္သည္။ေမေမ၏ဖုန္းကိုထိုေကာင္ေလးကဘာေၾကာင့္ကိုင္သည္နည္း။

" အေမေရာဟင္.. "

". Hmm .. "

" ေဒၚသိဂႌေႏြးဖုန္းမဟုတ္ဘူးလားဟင္.. "

". What are you talking about? "

တစ္ဖက္ကေျပာလာသည့္စကားေၾကာင့္ ႐ွိန္းဆြံ႕အသြားျပန္သည္။ျမန္မာစကားကိုနားမလည္သည့္ကေနဒါႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္။ဟုတ္မည္။ကေနဒါမွာေနေနတဲ့ေမေမေဘးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဘယ္႐ွိပါ့မလဲ။႐ွိန္းေတြေဝေနစဥ္ ေဘးမွ သူ႕အေမ၏အသံကိုတစြန္းတစၾကားလိုက္ရသည္။႐ွိန္းဘာမွမေျပာပဲ ထိုေကာင္ေလးေမေမ့ကိုဖုန္းေပးမည့္အခ်ိန္ကိုသာေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

" ဟယ္လို. "

". ေမေမသားပါ.. "

". အင္းသိတယ္ သား ေမေမခုနကအစည္းအေဝးခန္းထဲမွာမို႔
အိုဇန္ကကိုင္ေပးလိုက္တာ သူကလည္းျမန္မာစကားနားလည္ရဲ႕နဲ႔ျမန္မာလိုျပန္မေျပာဘူး သားကလည္းအဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္ရဲ႕သားနဲ႔ မေျပာဘူး သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့႐ူးခ်င္ပါတယ္ကြယ္. "

သားႏွစ္ေယာက္။ထိုစကားအၾကားတြင္႐ွိန္းတစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းသြားသည္။တစ္ဖက္ကေမေမသည္ရယ္ေမာလ်က္ေျပာေနေပမဲ့ ဘာေတြေျပာေနသလဲသူမသိေတာ့။ၾကားလည္းမၾကားေတာ့ သူေခါင္းတစ္ခုလုံးထူပူသြားသည္။ဟုတ္ပါသည္။ဒီဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း‌ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနဖို႔ဆိုတာျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္ပဲ။ဒါဆို ဒီေကာင္ေလးကသူရဲ႕အေမတူအေဖကြဲညီေပါ့။