မောင့်ပန်းချီ [ 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞𝐝 ]

Part - 38 ( Z )

ဒီေန႔သည္ အိုေနးကေနဒါသို႔ျပန္မည့္ေန႔ျဖစ္သည္။အဝတ္အစားေတြအကုန္သိမ္းဆည္းၿပီးေနာက္ အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ထြက္လာေတာ့ ႐ွိန္းကဧည့္ခန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္လ်က္ထိုင္ေနသည္။

"  အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္.. "

" လိုက္ပို႔ေပးမယ္.."

႐ွိန္းသည္ စားပြဲေပၚကကားေသာ့ကိုဆြဲကာ အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ေျခလွမ္းက်ယ္ႀကီးေတြျဖင့္ထြက္သြားေလ၏။တစ္မနက္လုံးတိတ္ဆိတ္ေနေသာအစ္ကိုသည္ မိမိအားလိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးဟုအိုေနးထင္မိသည္။သို႔ေသာ္အိုေနးထင္သလိုမဟုတ္တာမို႔ ေပ်ာ္ရ၏။

႐ွိန္းသည္ အိုေနးအားေလဆိပ္အထဲထိလိုက္မပို႔ေပးေတာ့ပဲ ေလဆိပ္ေ႐ွ႕တင္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္၏။အိုေနး၏မ်က္ဝန္းတို႔သည္ မိမိအားေမွ်ာ္လင့္တႀကီးၾကည့္ေနသည္ကို ႐ွိန္းရိပ္မိသည္။သို႔ေပမဲ့ သူကဘာေျပာရမွာလဲ။
လြမ္းေနမွာ။ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့လို႔လား။အဲလိုေျပာရေအာင္သူနဲ႔မိမိရဲ႕ဆက္ဆံေရးကဘာမွေရေရရာရာမဟုတ္။

" ကဲ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ အစ္ကိုျပန္ၿပီ.. "

႐ွိန္းအျမန္ဆုံးေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ျပန္လာေတာ့မွျဖစ္မည္မို႔ လွည့္ျပန္ေတာ့မည့္အျပဳ အိုေနးသည္ ႐ွိန္း၏လက္ကိုဖမ္းဆြဲထားသည္။

" တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ရင္ေရာ.. "

႐ွိန္းတံေထြးတခ်က္ၿမိဳခ်မိသြားသည္။ဟုတ္သည္။သူဒါကိုေမ့ေနခဲ့ျခင္း။အိုေနးအေဖသာဆုံးသြားခဲ့ရင္ သူ႕အေဖရဲ႕အလုပ္ေတြကိုဦးစီးဖို႔အိုေနးကျပန္လာေတာ့မွာမဟုတ္။သူဘာလုပ္ရမွာလဲ။
ဘယ္လိုေျပာၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုက္ရမွာလဲ။

႐ွိန္း၏ေခါင္းထဲတြင္ အရာရာဟာဗလာနတၳိျဖစ္ေနေလသည္။ၾကံရာမရသည့္အဆုံး မသိစိတ္၏ေစခိုင္းခ်က္အရ လ်င္ျမန္စြာတုန္႔ျပန္လိုက္မိသည္က အိုေနး၏နဖူးျပင္ကိုညင္သာစြာဖိကပ္နမ္းလိုက္မိျခင္းသာ။အိုေနးသည္ မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးက်ယ္လ်က္ျဖင့္႐ွိန္းအားေမာ့ၾကည့္လာသည္။

႐ွိန္းသည္ အ႐ွက္ေျပေစရန္လည္ပင္းကိုလက္နဲ႔အၾကမ္းႀကီးပြတ္တိုက္‌ကာ အိုေနး၏မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ပဲ ေဘးသို႔မ်က္ႏွာလႊဲရင္းေျပာလိုက္၏။