မောင့်ပန်းချီ [ 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞𝐝 ]

Part - 31 ( Z )

ေလယာဥ္ကြင္းထဲတြင္ လူေတြအမ်ားအျပား႐ွိ၏။႐ွိန္းသည္သူ၏ luggageအိတ္ေလအားဆြဲၿပီး ေလယာဥ္အတြင္းသို႔စမတ္က်က်ဝင္လာသည္။ပုစြန္ဆီေရာင္သန္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ဟာအဆုံးစြန္အထိလွပေနေလသည္။ေနမင္းႀကီးသည္လည္းအေနာက္အရပ္ဆီသို႔ကြယ္လွ်ိဳးပုန္းေတာ့မည္။

ေစာနဲ႔ဈာန္တို႔သည္ ႐ွိန္းအားေလယာဥ္ကြင္းအဝထိသာလိုက္ပို႔ကာျပန္သြားေလၿပီ။သူတို႔ကအထဲထိလိုက္ပို႔မည္ေျပာေသာ္လည္း ႐ွိန္းကလက္မခံတာမို႔ ျပန္သြားျခင္းသာ။

႐ွိန္းသြားမည့္ေလယာဥ္ကမထြက္ေသးတာမို႔ ႐ွိန္း ခုံတစ္ခုံမွာဝင္ထိုင္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။မိနစ္ပိုင္းမွ်ေစာင့္အၿပီးမွာေတာ့ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္နီးၿပီျဖစ္ကာ ထိုင္ရာကေနထလိုက္ၿပီး ေမေမ႐ွိရာကေနဒါဆီသြားရန္ ခရီးႏွင္လိုက္ေတာ့သည္။

႐ွိန္းသည္ ခုံလက္မွတ္ႏွစ္ခုျဖတ္ထားတာျဖစ္သည္။အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုရင္ ေနရတာစိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာမို႔ တစ္ေယာက္ထဲသီးသန္႔ထိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ထို႔ေနာက္ ေလယာဥ္မွန္မွတဆင့္အျပင္သို႔တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ခုံကိုမွီကာ မ်က္လုံးတို႔ကိုမွိတ္လိုက္ေတာ့သည္။

" ဒီမွာ ဒီမွာ ဒီခုံမွာထိုင္လို႔ရမလားဟင္.. "

မတိုးလြန္းမက်ယ္လြန္းသည့္အသံနဲ႔တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားသံကို႐ွိန္းၾကားလိုက္ရသည္။ဘယ္သူ႕ကိုေျပာမွန္းမသိတာမို႔ မ်က္လုံးဖြင့္မၾကည့္ပဲ အသာနားစြင့္ေနလိုက္သည္။

" ဒီမွာ အမေလးဗ်ာ ခဏေလးပဲ႐ွိေသးတာကိုအိပ္သြားၿပီလား.. "

ထိုအခါမွ ႐ွိန္းမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။႐ွပ္အျဖဴနဲ႔စတိုင္ပန္အနက္ကိုတြဲဝတ္ထားသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေလသည္။ပါဝါမ်က္မွန္အဝိုင္းတစ္ခုကိုတပ္ထားကာ စူး႐ွသည့္မ်က္လုံးတို႔ကိုပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ေ႐ႊဝါေရာင္ဆံပင္ေတြကိုၿပီးစလြယ္စည္းေႏွာင္ထားတာမို႔ ကပိုက႐ိုျဖစ္ေနသည္။ထူးျခားသည္ကမ်က္လုံးအေရာင္မွာအျပာေရာင္ျဖစ္ေနသည္။ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆီမွာ မ်က္ဝန္းညိဳေတြသာအမ်ားဆုံးေတြ႕ရသည္မို႔ ထို႔သို႔မ်က္ဝန္းျပာေလးအား ႐ွိန္းအေတာ္ၾကာေငးၾကည့္မိသြားသည္။