Avery: Metanoia

28. Bölüm

Selam! Şok edici biliyorum ama yeni bölümü yazınca attım hemen dnbxdmjx Aylarca bölüm atmayıp sonra birden bölüm bombardımanına tutan yazar okurların kalbine indirdi güzel haber başlığı bence.

Çok uzun olmayan ama güzel ve biraz hüzünlü bir bölüm. Şimdiden söyleyeyim bu ay tekrar bölüm gelme olasılığı çok düşük. Yeni bir kurgu üzerinde çalışıyorum ve bir süre onunla ilgilenmem gerekiyor. O kurgu burada yayınlanmayacak ne yazık ki ama okumak isteyen olursa yayınlandığı zaman haber veririm.

Yani kısaca Avery'ye bölüm kotamızı doldurduk. Sırada diğer hikayeler var. Öncelikle de bilimkurgu hikayem. Benden bölüm bekliyorlar ama ben Avery'ye bölüm yazmakla uğraşıyorum dmbxmdhx Neyse bir sonraki bölüme kadar kendinize iyi bakın. Keyifli okumalar!

🦎

Geçmişte kaldığını düşündüğümüz bazı olaylar farkında bile olmasak da birer travma olarak üzerimizde etkisini geçerli tutmaya devam ediyordu. Ve buna engel olmak üzerine düşen koca bir gezegeni durdurmaya çalışmakla aynı seviyedeydi; imkansıza yakın. O an aklınıza gelen tek şey kaçmak olurdu, travmalarla da böyle başa çıkmıyor muyduk zaten? Kaçarak.

Riley'nin ölümü başlı başına benim için bir travmayken onun kalbinin ayaklarımın önüne atılışını hatırlamak daha da ıstırap vericiydi. Benzer bir olayı yaklaşık bir saat önce de yaşamıştım ve bu olay, derinlerdeki o acıyı zorla uyandırmaya çalışmıştı.

Kaçmıştım çünkü katlanmaktan daha kolaydı. Belki kaçarsam o kadar canım acımaz sanmıştım ama bu büyük bir yanılgıydı. Yaşanmıştı, gerçekti ve işte oradaydı. Bu gerçeği yok sayarak acıdan kurtulamazdım, sürekli karşıma çıkmaya devam edecekti. Kimi zaman rüyalarımda görecek ve kan ter içinde uyanacaktım kimi zaman da gerçek hayatın berbat sürprizleri o anı karşıma serecekti.

Birden yaşadığım kabullenmişlikle kalbimde hissettiğim sancı arttı. Nefes aldırmayacak seviyeye ulaştığında dahi sesimi çıkarmadım çünkü vakti gelmişti. Riley ölmüştü. Hem de acımasız bir şekilde öldürülmüştü. Altı yaşında ebeveynleri tarafından terk edildikten sonra Elrod Torres'in kanatları altına giren Riley Wilson, çocukken tanıştığı acımasız dünyaya çok genç yaşta aynı acımasızlığın selamıyla veda etmişti.

Acrux kafedeydik. Kimseden ses çıkmıyordu. Dört kişilik masada herkes kendi düşünceleriyle boğuşuyordu. Yanımda oturmakta olan Ares'in dalgın bakışları masanın üzerindeki telefona kilitlenmişti. Tam karşımdaki Vanessa kaçamak bakışlarla hemen yanında sabit bir şekilde masayı izleyen Luther'a bakıyordu. Kafede fazla kişi yoktu, yüksek sayılabilecek bir şarkı kulaklarımı dolduruyordu ve tavandaki iki pegasus dönüp duruyordu.

"Bu kadar ciddi bir aile problemin olacağını düşünememiştim." En sonunda sessizliği bozan Vanessa oldu. Luther hafifçe güldüğünde cesaret almış gibi devam etti. "Anlatmak ister misin?"

"Hayır." Kafasını kaldırıp bizimle göz göze geldiğinde silik bir suçluluğun gözlerindeki dansına şahit oldum. Evimiz yıkıldığı için suçlu hissediyordu. "Ama başka bir şansım da yok gibi."

"Bu konuda seninle uğraşmayacağım vampir, rahat olabilirsin." diyen Ares'in amacı ortamı yumuşatmaktı. Ve garip bir şekilde işe yaradı.

Luther'ın gergin omuzları biraz olsun gevşedi. "Bu iyiliğinin karşılığını sonra yüzümü yumruklayarak alacaksın gibi bir hisse kapıldım nedense."

Ares minik bir sırıtışla "Doğru hissetmişsin." dediğinde onların bu kez ciddiyetten uzak olduğunu anlamıştım.

"Catastrophic," Dik bir şekilde oturdu ve duygusuz tavrıyla anlatmaya koyuldu. "felaket getiren demek. Ve kendisi benim babam oluyor." Sertçe yutkundu, anlatmak onun için kolay değildi. "Onunla çocukluğumda anlaşamazdık. Kan görmekten zevk alan bir manyaktı ve vampir bile değildi. Kanı seviyordu çünkü bana kalırsa delinin tekiydi. On yaşına girdiğimde bir saldırıya uğradım. Bunu kimseye anlatamadım, zaten o adamdan başka kimsem yoktu. Onun da umursamayacağını biliyordum. Durumum feci şekilde kötüydü. Çok fazla kan kaybetmiştim ama ertesi gün hiçbir şey yaşamamış gibi kendimi evimin arka sokağında buldum. Üzerimde çizik izi bile yoktu. Rüya gördüğümü sandım."