《 𝑷𝒐𝒍𝒂𝒓𝒊𝒔 》

Part 17

جیمین با شیفتگی به پسر کوچک تر که مشغول جدا کردن پوست میگو ها بود زل زد.

نگاهش به آستین های بلندش افتاد،اذیت نمیشد؟
به سمتش رفت و خواست آستین هاش رو بالا بزنه.

جونگکوک با دیدن اینکه جیمین یکی از آستین هاش رو بالا میزد،با وحشت چاقو رو رها کرد و به عقب رفت.

جیمین از عکس العملش تعجب کرد و سئوالی نگاهش کرد.

جونگکوک:جی...جیمین،نیازی نیست...را...راحتم...

جیمین:مطمئنی؟حس کردم مانع کارت میشه ببخشید

جونگکوک:نه اوکیم،عادت دارم...

جیمین:باشه،الان باید چیکار کنم؟کیمچی ها رو آوردم

جونگکوک:با چاقو نصفشون کن،لطفا یه ماهیتابه ی بزرگ هم بده تا میگوها رو سرخ کنم،راستی فلفل دلمه ای ها رو هم خورد کن

جیمین غر غری کرد و گفت

جیمین:یاااا چقدر کار بهم میگی!

جونگکوک خنده ای کرد و بعد از اینکه دست هاش رو خشک کرد موهای جیمین رو به هم ریخت.

جونگکوک:خودت گفتی آماده ی کمکی دستیار کوچولو،حالا هم غر نزن

جیمین با گیجی به حرکت جونگکوک نگاه کرد،مو هاش رو نوازش کرد؟ به خودش نهیب زد که اون نوازش نبود بلکه یه لمس ساده بود.

جونگکوک دست دیگش رو جلوی صورت جیمین که معلوم بود توی هپروته تکون داد.

جونگکوک:الو؟چیشد یهو؟

جیمین هیچی ای زمزمه و به سمت میز رفت تا کیمچی هارو خورد کنه.

نیم ساعت بعد بوی خوش غذاها ها توی خونه پیچید.
جونگکوک بعد از مدت ها دوباره حس سر زندگی پیدا کرده بود و این حس رو مدیون جیمین میدونست.

درسته چند روزی بیش تر نبود که باهم آشنا شده بودن اما توی روحیه اش تاثیر زیادی گذاشته بود.

جیمین باعث شد این چند روز از لاک تنهایی و افسردگیش بیرون بیاد و دوباره طعم خوش زندگی رو بچشه.

ازش خیلی ممنون بود و نمیدونست باید چطور این رو بهش بگه و کارش رو جبران کنه.

یک ساعت بعد...

جیمین با هیجان به جونگکوک گفت

جیمین:جونگکوکی میتونم میگو هارو بچشم؟

جونگکوک آره ای گفت و جیمین با چنگال یکی از میگو ها رو برداشت و گازی بهش زد،تا الان میگو های زیادی با دستور پخت های مختلف خورده بود اما به جرئت میتونست بگه الان بهترین میگوی عمرش رو خورده بود.

در حالی که چشم هاش روی از روی لذت بسته بود سرش رو تکون داد و گفت

جیمین:کوک!ایننننن...این فوق العادست