Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 22

Back

It has been very difficult for me to breathe these past few days. I haven't been to the office for a few days because I took Eizickiel home to the condo first, so I could watch over him. Maxim hasn't been home since she said goodbye to me. I couldn't call my older brother and Mom because I still don't know how to tell them everything. I don't know how to tell them that my son met his father finally.

Kiel didn't want to let go of his son. Ayaw nitong umuwi dahil gusto pa nitong makasama ang anak ko. Mabuti na lamang ay may tumawag sa kaniya na siyang dahilan ng pagmamadali niya sa pag alis. That was my chance to take Zick back to my condo para doon na ulit kami tumuloy pero mali yata ako ng desisyon ko dahil panay ang bisita niya sa amin. Kulang na lang ay dito siya tumira kasama namin.

"Mommy, when's Daddy coming home?" Zick asked me one morning while we were having breakfast.

Siya ay abala sa pag kain habang ako ay nakatutok sa laptop dahil may inaasikaso akong presentation. Nabaling ang atensyon ko sa kaniya dahil sa sinabi niya. Seryoso itong nakatingin sa akin habang naghihintay ng sagot ko.

I heaved a sigh and then immediately looked away from him.

"Bakit lagi mong hinahanap ang Daddy mo? Ayaw mo na ba kay Mommy?" Kunwaring pagtatampo ko sa kaniya kahit ang totoo ay gusto ko talagang sagutin niya iyon.

"It's because I can only be with him once and you are always by my side. I want to play with him but he's not here. Why isn't he sleeping here?" Wika nito kaya tuluyan na akong natigilan.

Hindi ko alam kung saan niya natutunan ang mga gano'ng tanong. Ganito na ba talaga siya katalino at ka-aware sa mga bagay-bagay? Si Lynne lang ang nakakagawa nito sa akin- na sa tuwing may sasabihin ito ay hindi ko talaga mahanap ang tamang isasagot sa kaniya.

Marahas akong napabuntong hininga bago muling bumaling sa anak ko. Gano'n pa rin ang ekspresyon nito. Pakiramdam ko ay lalong pumusyaw ang kulay ng mga mata niya. It's kind of relaxing. Their eyes are so expressive; I can't take it.

"He can't sleep here, Anak. I can't let him-"

"I can sleep here, baby, if you want. Tatabihan ka ni Daddy." Putol ni Kiel sa sasabihin ko na bigla na lamang sumulpot galing sa kung saan.

Mabilis ang naging lingon namin pareho sa kaniya, si Zick ay bigla na lamang tumakbo patungo sa Daddy niya at nagpabuhat pa rito. Mabilis niya tuloy nailagay ang mga dala niyang paper bag sa table saka kinuha ang anak ko.

"Daddy! You're home!" Zick giggled.

"I missed you . . . baby . . ." Kiel uttered while looking at me at hinalikan ang anak niya.

I immediately looked away from him when he said that. Niligpit ko na ang mga gamit ko at inilagay iyon sa kwarto. Pagkabalik ko ay nakaupo na si Kiel sa upuan katabi ng upuan ko habang pinapakain ang anak ko.

"Why are you here again? Napag-usapan na natin 'to 'di ba?" Tanong ko sa kaniya, tama lang para hindi marinig ng anak ko.

He suddenly looked up at me while tapping the chair beside him. Maaliwalas ang awra at mukha nito habang nakatingala sa 'kin.

"Seat, Mommy. Let's eat breakfast," marahan nitong sambit sa 'kin.

Nangunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. What is he talking about? At anong tinawag niya sa 'kin? Mommy? The fuck, Kiel. What are you saying?

"Stop it. Hindi ako nakikipagbiruan," mariin kong sinabi sa kaniya, pinipigilan ang pagtaas ng boses ko.

Ngumiti lamang ito at hindi na nagbago pa ang ekspresyon na lalong ikinairita ko.