Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 52

Enough

I never fully understand what pain feels like until Daddy died six years ago. Na sa sobrang sakit ay halos hilingin ko ring mamatay ako. Labis kong pinagsisissihan ang pangyayaring iyon dahil galit siya sa akin nang mawala siya. I didn't get a chance to apologize to him which was my biggest mistake I made. The next thing was the time I found out I lost Zick's twin because of my own fault. It is my fault. Hindi ko ito naalagaan. Hindi ako nag-ingat. Na kung wala nang natira sa akin nang mga panahon na iyon ay hindi ko na gugustuhing mabuhay pa. Na kung hinid Niya ako tinirhan, nang araw na rin na iyon ay tatapusin ko ang buhay ko.

After those incidents, a lot has happend that brought me to my darkest days. I fought and still fighting alone. Tumayo ako at ginawang dahilan ang mga tao sa paligid ko lalo na ang pamilya ko para lang manatili ako. It did help me. I become stronger. My trauma made me weak that it didn't give me choices but to be brave. Pero hanggang ngayon ay patuloy pa rin akong sinusubok nito para maging mahina. Patuloy pa rin akong binibigyan ng dahilan nito upang sumuko at huwag nang lumaban pa.

"Anong ginawa niyo? Nasaan ang lahat? Bakit nangyari ito?" Sunod-sunod na tanong ko sa kanila habang tinitingnan sila isa-isa.

Pareho kami ng mga nararamdaman pero wala silang ideya kung gaano ito kasakit para sa akin. Na kung puwede lang nila makita ang puso ko, ipapakita ko sa kanila kung gaano na kadurog ito.

No one answered me, so I become more furious and frustrated.

"What did you do?! Anong . . . Wala ba siyang kasama sa bahay? Wala siyang kasama kaya nagawa niyang uminom ng lason nang walang nakakakita?"

My heart sank when I said that. Mommy drank a poison. Nakita na lang siya ni Lola Imelda na bumubula ang bibig at tumitirik na ang mga mata. Kiel and I immediately rushed to the hospital kahit pa masyadong delikado. May mga nakasunod sa aming security. Si Zick ay ibinilin kay Astraea.

"We don't know how it happened, AJ. Gaya ng sinabi ng lahat, si Mom ang nakakita at-"

"It's because no one was with her that time! Sana ay sinabi ninyo na hindi niyo kayang bantayan para hindi na lang ako umalis! Para kahit hindi ako ang kailangan niya sa tabi niya ay ako na lang sana ang nanatili para samahan siya! I am more willing to stay! Ako na lang ang mayroon siya pero ganito ang nangyari!" Hiyaw ko at sinubukang alisin ang sakit na nararamdaman sa puso ko.

Hindi ko na pinansin pa ang mga taong dumaraan sa hallway na iyon. Nakatitig pa rin ako sa lahat. Kiel is still holding me dahil kung hindi ay babagsak ako dahil sa panghihina.

"No one knows what could happen that time, AJ. Why are you blaming us?" Uncle Ronald exclaimed which made my heart sink even more.

I sarcastically laughed. Tiningnan ko sila isa-isa. Wala akong makitang emosyon sa kanila. Tanging si Lola Imelda lamang ang umiiyak at Aunt Maris. Uncle Raul is staring at nowhere coldly. Wala si Lolo, hindi ko alam kung nasaan.

I cleared my throat and heaved a sigh violently.

"I am not blaming anyone here, Uncle. Gusto ko lang maintindihan kung bakit at paano nangyari kung naroon naman kayong lahat sa bahay? Gusto kong maintindihan kung bakit nangyayari ito sa 'kin. Damn it!" I screamed in pain and sobs cotinuously.

"W-wala nang natira sa akin! Kamamatay lamang ni Kuya Roy. Wala na si Daddy at ngayon ito naman . . . B-bakit inuubos nila isa-isa? S-sino ang puwede kong sisihin sa mga nangyayari sa buong pamilya ko? Please, tell me, so I can fucking hurt them, too! Hindi ko na ito kaya!" I hissed and burst into tears.

Naramdaman ko ang paghawak sa akin ni Kiel nang mahigpit para lang hindi ako tuluyang bumagsak. Lumingon ako sa kung nasaan si Mommy. Nasa morgue na ito at mahimbing na natutulog. Bigla kong naalala ang pahingang sinabi niya kanina lamang. Ito ba ang tinutukoy niya? Ito ba iyon?