Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 85

Heart's affliction

"Are you okay? Ba't biglang natahimik ka?" Tanong sa 'kin ni Lex nang makarating kami sa presinto.

Hindi alam ni Kiel na itinuloy ko ang balak kong pagpunta rito. Nang makabalik ako sa hospital kahapon ay binanggit ko sa kaniya ang nais ng ama niya ngunit hindi ito pumayag. Nagalit pa ito na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maintindihan kung bakit. I was so brave to do this and came here but now that I'm actually here, I feel like I'm going to throw up because of so much nervous. I feel so anxious. Hindi ko yata kaya ito.

"I don't think I can do this, Lex." Halos bulong ko sa sarili ko.

I started to look around us. Nandito na kami sa visiting area at hinihintay na lamang ang pagdating ni Henry. Nakita ko ang iba't ibang ekspresyon ng lahat ng preso habang kausap ang mga mahal nila sa buhay na bumisita sa kanila. There are prisoners that I can see and feel how much happy they are while talking to their love ones, while there are some prisoners that aren't that great. Hindi ko tuloy alam kung ano ang ibibigay na ekspresyon sa akin ni Henry sa oras na magkita na kami at magkausap. O kung dapat bang sarili ko ang tanungin ko tungkol sa bagay na 'yon? Am I ready to face him?

"I know but you have to do it to officially end this. Sa labas lang ako." Paalam nito sa 'kin kaya nagulat ako.

Bago ko pa siya mapigilan ay mabilis na itong nakalayo sa 'kin kaya napamura na lamang ako. Nang ibalik ko sa harap ang tingin ko ay ramdam ko ang paninigas ng buong katawan ko nang makita ko ang papalapit na si Henry sa 'kin. May kasama itong isang police guard. Nang makalapit na ito sa akin ay tinanggal ng pulis ang posas niya at tuluyan nang naupo sa harapan ko kaya napatitig na lamang ako sa kaniya.

Ramdam ko ang unti-unting pag guho ng mundo ko habang nakatingin sa malamlam at pagod niyang mga mata. He looks so much just like Kiel. The old version of Kiel. Noong una ko itong makita ay puno pa ng galit ang mga mata nito ngunit ngayon, tanging sakit at pagsisisi na lamang ang naroon.

Napasinghap ako nang kumalabog ang puso ko kasabay ng pagkirot no'n nang walang humpay. And the next thing I knew, suddenly, my whole being just collapsed. I broke down when I saw his tears started to stream down his face. Impit na napahagulgol ako at napatakip na lamang sa buong mukha ko habang ramdam ko ang matinding sakit ng puso ko. As if something, someone is tearing my heart into pieces. And it hurts so much that I want to scream as loud as I can.

"I-I'm sorry . . . P-patawarin mo ako . . ."

Those words-those are the words that I can only hear from him while crying silently.

I shook my head and tried catching my breath.

"K-kinuha niyo po lahat ng mahalaga sa 'kin . . ." Nanginginig kong sambit at hinayaan na ang sarili kong humagulgol sa harapan niyang muli.

"K-Kinuha niyo po 'yong Daddy ko, 'yong mommy ko p-pati na si kuya . . . a-and the only thing I can only hear is your apology . . ." I beamed and looked at him. "T-that won't bring them back to me anymore . . ." I continued and sob again.

I cried million times while mourning their deaths. Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong umiyak dahil sa sobrang sakit pero alam ko, ramdam kong ito 'yong pinakamasakit at mahirap na pakiramdam sa lahat ng naramdaman ko nitong mga nagdaang taon. Facing the person that killed the half of my life is the hardest thing to do and now I'm here... breaking down in front of him and I don't know why.

Nang makita ko lang siya kanina at ang mga luha niya ay na-trigger na ang nararamdaman ko. Tila bumalik sa alaala ko ang lahat, kung paano ko ginawa ang lahat para lang patigilin silang lahat ngunit kahit isa sa kanila ay hindi nakinig sa 'kin.

"I-I want to throw curses at you right now . . . and . . . a-and say bad things to you. A-alam kong gusto kitang sumbatan, sisihin sa lahat ng nangyari sa pamilya ko . . . B-but I fucking can't . . . which is hard... . . . which it hurts so much because I hate you . . ." I uttered while trying to calm myself.

"I-I hate you. I-I'm mad at you. I-I loathe you to death . . . and it's killing me. It's killing me because I just can't curse you like you really deserves it kasi alam kong may kasalanan din ang pamilya ko sa 'yo, but you didn't need to take them away from me. T-they were the only one left on me but they're gone now. A-ano pa po bang magagawa ko?" Pagod kong sambit muli at marahas na bumuntong-hininga.

Bahagya kong pinukpok ang dibdib ko dahil sobrang sakit no'n. I can't hardly breathe. It's hard to breathe while slowly dying inside. Nang tingnan kong muli siya ay lalong lumungkot ang mukha nito. A, no. It was destroyed. He is destroyed, broke, and full of resentment and pain.

"P-please, don't give up on my son Kiel."

Natigilan ako nang marinig ko 'yon mula sa kaniya. Mas lalong tumutok ang mga mata ko rito at hinihintay pang magsalita siya.

"I know how hard it is for you that you ever wanted to just give up on your life but please don't . . . Kiel only chooses to be alive because of you. You are his life, especially your kids . . . Ang mga apo ko." Halos bulong nito sa kaniyang sarili.

Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang paghagulhol ko na naman dahil sa mga naririnig ko.

"Acel hija . . ." He uttered my name clearly. Dinig ko ang panginginig ng boses nito.

"I want you to know how deeply sorry I am for everything. Alam kong hindi ko na maibabalik ang mga magulang mo and it pains me to see you right now breaking down in front of me. Kiel talked so many things about you which made me want to know you more but I know I have no chance to do that anymore . . ." He continued.

Maya-maya pa, saglit na yumuko ito. Nang muling umangat ang tingin nito sa 'kin, doon ko nakita ang labis na pagsisisi niya.

"B-but I want you to know that I'm glad to see you right now. It's true that Jef raised you well. Liza, my wife, really deserved him, not me." He said and immediately stood up kaya naalerto ako.

Tinawag nito ang pulis at hiniling na posasan na siyang muli kaya napanganga na lamang ako. Ngunit bago pa ito tuluyang makalayo sa 'kin, humarap muli siya at tiningnan ako nang seryoso. Bigla itong ngumiti nang mapait.

"Please, say sorry to my sons, especially to my wife Liza. As much as I want to see them, I also don't want them to see me in this situation," aniya at tuluyan na akong tinalikuran.

Sinundan ko lamang siya ng tingin hanggang sa mawala na ito sa paningin ko. Ilang minuto pa akong nakatulala roon bago napagdesisyunang umalis na sa lugar na 'yon.

Nadatnan ko si Lex sa labas. Nang makita niya ako ay hindi ko na lamang siya kinibo na sa tingin ko naman ay naintindihan niya kaya hindi na rin siya nagsalita.

"Mauna na ako, Lex. Salamat," walang gana kong paalam sa kaniya.

Tinanguan lamang niya ako at niyakap. Pagkatapos ay tumulak na ako pabalik sa hospital kung nasaan si Kiel at ang anak ko.

Sa hindi malamamg dahilan, naramdaman kong muli 'yong pakiramdam na matagal nang nawala sa buong pagkatao ko.

The peace of mind that I've been longing to get back to myself.