Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 44

I'm Lost

The hardest part of being alone is the feeling that there's a possibility that a lot is likely to change once you get used to being alone. Maybe when someone comes into your life who is ready to be with you at your darkest times, you will not accept them because you are more peaceful even when you are alone.

Pero kung 'yong taong 'yon ay iiwan ka at hindi ka na mababalikan pa kahit na anong gawin mo, that's when you regret everything. Because missing someone from heaven is the worse feeling than missing someone that is still alive.

I could feel the enveloping cold air as if it were hugging me. It was late at night and just as I was feeling, I could feel the sadness of the night. It is so gloomy which adds to the weight of how I feel. Pakiramdam ko ay unti-unti akong pinapatay ng lahat. Ramdam na ramdam ko ang unti-unting pagsakal sa 'kin ng sakit na nararamdaman ko at alam kong hindi ko na iyon kakayanin pa anumang-oras.

Napahawak ako sa dibdib ko at marahas na bumuntong-hininga. Hindi ko kaya 'to.

"AJ . . ."

I heard someone callled me from behind. Hindi ko inabala ang sarili kong lingunin kung sino man iyon. Nanatili lamang ang tingin ko sa kawalan at pilit na binabalewala ang sitwasyon.

"Hindi ka pa ba papasok? Nasa kwarto na siya." Untag niya sa 'kin at umupo na sa tabi ko.

I cleared my throat and firmly closed my eyes. "S-saang kuwarto? That cold room? Nangako akong hindi na ako papasok sa silid na 'yon pero nandito na naman ako . . ." I said weakly.

I swallowed nothing but pain. It gives me endless agonizing pain and I hate it! I fucking hate it!

"I'm so sorry . . ." She said and even caressed my back.

Umiling ako at tumingala sa kalangitan. Wala akong makitang bituin na siyang nagpabigat lalo ng nararamdaman ko. Wala roon si Dad. Malamig at tila uulan. Walang bagay na makakapagpagaan ng loob ko ngayon. It's killing me but I cannot do anything about it. Wala akong magawa. Hindi ko magawan ng paraan lahat ng paghihirap ko para mawala o kahit mabawasan man lang. Putanginang buhay 'to!

"H-hindi ko kasi siya kayang makita, Max. Pa-pakiramdam ko ay mamamatay rin ako. Hindi ko kaya. A-ang bigat-bigat. A-ang sakit-sakit . . ." Sambit ko at hinayaan na ang sarili kong sumabog.

Sinapo ko ang buong mukha ko at doon pinakawalan ang nakakamatay na hagulgol ko.

"A-ang sakit-sakit! Hi-hindi ko kayang tanggapin kasi . . . ka-kasi gaya ni Dad, nawala siya nang magkaaway kami. G-gusto ko pang lokohin ang sarili ko na hindi nangyayari 'to ngayon. I-I want to make myself be stupid and numb . . . p-para hindi muna ako makaramdam . . ."

I gasped. Kinagat ko ang ibabang labi ko at pumikit muli nang mariin. "Pe-pero, Maxim . . . W-wala na naman akong magawa! G-gaya noon, wala na naman akong magawa!" I screamed in pain and sobs continuously.

I cried myself out that night na halos mawalan na ako ng hininga. Hindi ko alam kung ilang oras pa kaming nanatili sa labas ng ospital bago ko napagdesisyunang pumasok na.

Nang matanggap ko ang mensahe na iyon galing kay Uncle Raul ay hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. Kiel prepared Zick and all our things dahil wala na ako sa wisyo, saka bumyahe pabalik sa Manila. Nang makarating kami ay iniuwi muna ni Kiel si Zick sa mansyon kasama si Astraea at ang anak nito. Samantalang ako ay mula nang iwan nila ako sa labas ay hindi pa rin ako pumapasok.

Ngayon lang . . .

Habang tinatahak namin ang daan patungo sa kuwartong iyon ay hindi ko maramdaman ang mga tuhod ko. Balisang-balisa ako at tila bumabalik sa alaala ko ang nangyari kay Dad nang mamatay ito. Ganitong-ganito rin iyon. Gusto ko nang maging pamilyar sa pakiramdam na ito ngunit hindi ko pa rin matanggap. Hindi pa rin iyon matanggap ng puso at isip ko. Hindi ko alam kung kailan ko matatanggap.