Bugün kendimi o kadar iyi hissediyordum ki günümün güzel geçeceğini düşünerek çıkmıştım evden, hatta Aktanı affetmeyi düşünerek gidiyordum o yüzden bugün ayrı bir güzel elbise giyinmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şirkete bugün babamla ayrı gidiyorduk, erken bir topantı olduğu için babam erkenden çıkmıştı, bende diğer arabasıyla şirkete gidiyordum.
Şirkete geldikten sonra arabadan inip içeri girdim, kendi odamın olduğu kata çıkıp odama girdim. Masamda ki kutuyu görünce yüzümde bir tebessüm oluştu. Çantamı çıkarıp oturdum ve kutu alıp açtım, içinden güzel bir kolye çıkmıştı yine, bu bana aldığı kaçıncı kolyeydi...
Kolyeyi taktıktan sonra aynaya bakmıştım, çok güzel gözüküyordu...
Elimi üzerinde gezindirdiğimde aklıma yaşadıklarımız gelmişti, çok güzeldik..
Yerime oturduktan sonra Aktan'ı aramaya başladım.
Açmamıştı.
Ayağa kalkıp odamdan çıktım, koridorda kimse yoktu, asansöre binip aşağı katın düğmesine bastım, asansör biraz tekliyor gibiydi.
Birden asansörden yüksek bir ses geldi ve tüm ışıklar kapandı. Korku içinde etrafıma baktım ama karanlıktan bir şey gözükmüyordu, telefonum da yanımda değildi.
Asansörden korkan biri değildim ama bir telaş olmuştum.
Elimi salladığımda aynaya çarptığımı anlayınca karşı tarafına yöneldim ve kapıya dokununca itmeye çalıştım ama açılmıyordu, kapıya yumruklar atmaya başlamıştım ama yine kimse duymuyordu.
Yaklaşık yarım saat boyunca orda kalmıştım, artık korkmaya başlıyordum, kapıya yine defalarca vurmuştum ama kimsenin sesi duyulmuyordu.
"Baba! Aktan!" diye seslendiğimde yine bir ses gelmedi. O sıra da kapının dışından kapıyla uğraşma sesleri gelmeye başlamıştı, açıyorlardı sanırım. Kapı birden açıldığında herkes buradaydı bir tek Aktan yoktu, hemen karşımda ki babama sarıldığımda saçlarımı okşadı.
"iyi misin kızım?"
"korktum bir an hiç gelmeyeceksin diye" deyip arkamda ki tamirciye baktım, şapkası vardı, yerden vidaları topluyordu, tekrar babama döndüm.
"Aktan nerde?"
"kızım, umarım, umarım hayatının her karesinde mutlu olursun, umarım pişmanlık yaşamazsın, seni seviyorum babacım" deyip arkama baktı. Bende yavaşça arkamı döndüğümde yere diz çökmüş, üzerinde tamirci kostümü olan Aktana baktım, utançla arkamı döndüm, gözlerim doldu. Yıllardır beklediğim an mıydı?
Tekrar Aktana döndüğümde ağlamamak için kendimi zor tutuyordum, Ozan yan taraftan çıkıp bir konfeti patlattı, sonrasında yanımıza doğru Miray, Serra ve Adal geldi, Aktan da akmak üzere olan göz yaşlarını sildi, sonra elini tulumun yan cebine attı ve bir yüzük çıkardı.
