Kör Talih +18

69. Bölüm (Hülya Karasoy)

2 Yıl sonra

Eve girdikten sonra kapıyı kapattım ve aldıklarımı yere bıraktım, "Zeynep!" diye yukarı seslendiğimde Zeynep hemen aşağı indi.

"Buyurun Aktan bey"

"Aldıklarımı mutfağa yerleştir, ben onlarla ilgilenirim"

"hemen, Adal film izlemek istedi ama"

"O zaman sen mısır da patlat aldıklarımdan tabaklara yerleştir, sonra gidebilirsin"

"peki" deyip poşetlerle mutfağa girdi, yukarı çıkıp Adal'ın odasına girdiğimde beşikteki Adran'ı izliyordu, "Baba sessiz ol... Uyuyor.."

"tamam" deyip yanına gittim ve sarıldım.

"günaydın baba"

"günaydın babacım..."

"Biliyor musun? Adran uyandı az önce ve kekeleyerek baba dedi"

"ya, öyle mi?"

"evet, çok seviyor seni, keşke hep yanımızda olabilsen" dediğinde gülümsedim ve alnını öptüm.

Adran hafif mırıltılar çıkardıktan sonra Adran gözlerini açtı, beni gördükten sonra yüzünde gülümseme oluştu. Kekeleyerek "baba" dediğinde güldüm ve kucağıma aldım.

"baban seni yer, yer..." deyip yanağını öptüm.

"baba hadi aşağı inelim"

"kahvaltı yaptınız değil mi?"

"yaptık, Zeynep ablam sandviç yapmış..."

"iyi bakalım hadi" dediğimde aşağı indik, Zeynep sehpayı bizim için hazırlıyordu, "duydum ki birileri film izlemek istemiş bende hazırlattım"

"baba ya..." deyip Adal bana güldü, armutlu puf koltuğuna oturup cipslerden yemeye başladı. "maşa ve koca ayı izleyelim hem Adran da seviyor"

"izleyelim babacım ama ben hangi kanal da olduğunu bilmiyorum sen aç izleyelim, ben kardeşine şurubunu içireyim geliyorum" deyip mutfağa girdim, Zeynep mısır patlatıyordu, "Aktan bey, Adala ilaçlarını verdim ama mide ilacı bitmek üzere"

"tamam onu alacağım" deyip şırıngayı Adran'ın ağzına ittim ve sıktım, hepsini bitirdiğinde şurubu dolaba kaldırdım, "sen bunları hallettikten sonra gidebilirsin, ben de çocuklarla birlikte dışarı çıkacağım"

"peki Aktan bey" dediğinde mutfaktan çıktım, "baba gel başlıyor!"

"geldim" deyip yanında ki pufa oturdum, başladığında üçümüz izlemeye başladık.

Adran bazı sahnelerde çok fazla gülüyordu...

Tıpkı ona benziyordu...

Onun tıpkısının aynısı gibiydi, saçları aynı renkti, özellikle kokuları, yanımdan kokunun kökü gitse de yaprakları kalmıştı...

Bugün ilk defa 2 yıl sonra mezarlığa gidecektim, 2 yıldır gidemiyordum, korkuyordum, çünkü hep onun yanında gerçeklerle yüzleşebiliyordum.