Chapter (13)
လျိုချွမ်းရဲ့ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားမှု
"လူဆိုးကောင်!"
မိန်းကလေး၏ လှပသော မျက်နှာသည် ဒေါသများဖြင့် နီမြန်းနေပြီး သူမ မထိန်းနိုင်ဘဲ နောက်ဆုတ်သွားခဲ့သည်။
နောက်မဆုတ်လို့က မဖြစ်နိုင်ချေ။ ဆက်ပြီးတိုက်ခိုက်နေမယ်ဆိုရင် သူ့ရဲ့တိုက်ခိုက်မှုက ပြိုင်ဘက်ခန္ဓာကိုယ်ကို မထိနိုင်ဘဲ သူမရင်ဘတ်ကို ရိုက်မိမှာပဲ ဖြစ်သည်။
"လူဆိုးလား?" လုရွှမ် ခေါင်းခါလိုက်သည်။
လူတွေနဲ့ တိုက်ခိုက်တဲ့အခါ သို့မဟုတ် အသက်အတွက် တိုက်ပွဲဝင်တဲ့အခါ အသက်ရှင်တဲ့သူနဲ့ သေတဲ့သူပဲရှိသည်။ ယောက်ျား မိန်းမမရှိချေ။ မဟုတ်ရင် သေတဲ့သူက ကိုယ်ကိုတိုင်သာ ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
အခုပဲ ပြိုင်ဘက်ရဲ့ အားနည်းတဲ့ နေရာက ရင်ဘတ်မှာဖြစ်လို့ ထိုနေရာကို တိုက်ရိုက် တိုက်ခိုက်လိုက်တာက အကောင်းဆုံး တုံ့ပြန်မှု ဖြစ်သည်။ နှာဘူး လူဆိုးဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ချေမရှိ။
ဟူ......
အံကြိတ်ရင်း မိန်းကလေးက ထပ်ပြီး တိုက်ခိုက်သည်။ သူမရဲ့ လက်ဖဝါးတွေက လိပ်ပြာတွေလို တဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေပြီး သူမရဲ့ အစွမ်းက အရင်ကထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုပြင်းထန်လာသည်။
ကြည့်ရတာ တကယ်စိတ်ဆိုးသွားပုံပဲ။
ပြိုင်ဘက်၏ လှုပ်ရှားမှုများ ပိုမိုအားကောင်းလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် လုရွှမ်သည် နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ လက်သီးများကို လက်ဖဝါးအဖြစ် လှည့်ကာ လေထဲသို့ ပစ်လွှတ်လိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ ရွေ့လျားမှု ဦးတည်ချက်ဟာ ပြိုင်ဘက်ရဲ့ အားနည်းချက် ဖြစ်နေဆဲဖြစ်ပြီး ပြိုင်ဘက်ရဲ့ အားနည်းချက်ကတော့ ရင်ဘတ်မှာ ရှိနေပါသေးသည်။
"နင်!!"
ကောင်မလေး ရူးသွားတော့မတတ် ဖြစ်သွားသည်။
သူပြောတာ မှန်ပေမယ့် မိန်းကလေးရဲ့ အမြင်မှာတော့ မတူပါ။ ပထမဆုံးအကြိမ် ရင်ဘတ်ကို လက်သီးနဲ့ တိုက်ခိုက်တာက တိုက်ခိုက်တာလို့ ပြောလို့ရပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်ကတော့ လက်ဖဝါးနဲ့ တိုက်ရိုက်လာထိသလို ဖြစ်သွားပြီ။
