Chapter (109)
ကျီးမည်း ခြိမ်းခြောက်ခံရပြီ
"ဒီလိုဆင်းရဲတဲ့ နေရာကို လာပြီး ကိုယ်တိုင် လှုပ်ရှားရမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး!"
သခင်လေးချန် တွေးပြီး လှောင်ပြောင်သည့် သဘောဖြင့် သေနေတဲ့လူကို ကြည့်နေသလို လုရွှမ်ကို ကြည့်ပြီး
"ကောင်လေး! ငါ့နာမည်က ချန်တုံး.... ငရဲရောက်ရင် မင်းကိုဘယ်သူ သတ်လဲဆိုတာ သတိရနေလိမ့်မယ်"
စကားပြီးသည်နှင့် လက်ကိုင်ပုဝါကို ထုတ်ကာ ဂုဏ်ယူစွာဖြင့် လက်ဖဝါးကို သုတ်လိုက်သည်။
"ပြောလို့ ပြီးပြီလား?"
တစ်ဖက်လူက သည်းမခံနိုင်တော့ဘူးလို့ တွေးပြီး ချက်ချင်း လဲကျသွားတော့မယ့် သူ့ရှေ့က လူငယ်ကို ဘာသိဘာသာ ကြည့်နေလိုက်သည်။
အသံသည် လေထဲမှ ထွက်ပေါ်လာပြီး ဒဏ်ရာ လက္ခဏာ မတွေ့ရပေ။
"မင်း……"
ချန်တုံး အံ့အားသင့်သွားသည်။
မဖြစ်သင့်ဘူးလေ။ ခွန်အား၃၀၀ ကျော်ရဲ့ အားက ရင်ဘတ်ကို ထိသွားတယ်။ အဆင့်၇ တိုက်ခိုက်ရေး သမားတွေတောင် ခံနိုင်ရည်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။
"ဒါဆို ငါ့အလှည့်ပဲ!"
တစ်ဖက်လူနှင့် စကားပြောရတာ ပျင်းလွန်းသဖြင့် လက်ဖြင့်ရိုက်ချလိုက်သည်။
ဗုန်း!
"အား……"
ချန်တုံး၏ မျက်နှာသည် ခဏမျှ လိမ်ထွက်သွားကာ ယခင်နှစ်ယောက် ကဲ့သို့ပင် သူတုံ့ပြန်ချိန် မရဘဲ ဇောက်ထိုး လွင့်ထွက်သွားသည်။
"ဒါ....ဒါ....ဒါ...."
"သခင်လေးချန်..."
သခင်လေးချန်နဲ့ စတိုက်ရကတည်းက လုရွှမ် ရှုံးမည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့ကြသော်လည်း လူများအားလုံးသည် ဤမြင်ကွင်းကို မြင်ပြီး ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားကြသည်။
ရင်ဘတ်ကို အထိုးခံလိုက်ရတာတောင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား?
သခင်လေးချန်က အရိုက်ခံလိုက်ရတယ်?
တကယ်ကြီးလား?
"သွားပြီ!"
သူတို့ရဲ့ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုကို လျစ်လျူရှုပြီး လုရွှမ်သည် လက်လှမ်းပြီး စားပွဲပေါ်ကျန်နေတဲ့ ဝိုင်ပုလင်း အနည်းငယ်ကို ကောက်ယူကာ လန်ရော့ရှင်းကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။
