Chapter (68)
လန်ရော့ရှင်းအကန်ခံရခြင်း
"ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှိုက အသေးအဖွဲ့လေးပဲ... အရေးကြီးဆုံး အရာက ဝိညာဉ်အရည်...."
ဆေးပင်များကို ကောက်ယူပြီးနောက် လုရွှမ်သည် စိတ်လှုပ်ရှားခြင်း မရှိသော်လည်း မတ်တပ်ရပ်ကာ ပတ်ပတ်လည်ကို စောင့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဝိညာဉ်ခုနစ်မျိုးမှိုသည် ယခုအချိန်တွင်လည်း သူ့အတွက် အသုံးဝင်သော်လည်း မရှိမဖြစ် လိုအပ်နေတာမျိုးတော့ မဟုတ်။ သူ့ကိုဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ အရာက ဝိညာဥ်အရည်ပဲ ဖြစ်သည်။
ဤအရာကို သူရှာတွေ့နိုင်လျှင် အချိန်တိုအတွင်း သူရဲ့ကျင့်ကြံမှုဟာ ကြီးကြီးမားမား တိုးလာမည်ကို သူ လုံးဝယုံကြည်သည်။
"ဒီဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုး မှို၅ပွင့်က မျဥ်းဖြောင်းအတိုင်း ပေါက်နေတယ်ဆိုတော့ ဝိညာဥ်အရည်တွေက မျဥ်းဖြောင့်အတိုင်း စီးဆင်းနေတာ ဖြစ်ရမယ်...မဟုတ်သေးဘူးလေ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကျောက်နံရံ ဖြစ်နေတာလဲ?"
အရင်ကတည်းက ဝိညာဥ်အပင်တွေရဲ့ ပေါက်ဖွားရာ နေရာအကြောင်းကို သူ့ခေါင်းထဲမှာ အလွတ်ကျက်ထားပြီးသား။ သို့သော် ယခုဝိညာဥ်အရည် လမ်းကြောင်းကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်မိသည်။
မှတ်တမ်းတွေအရ ဝိညာဥ်အပင်က မျဥ်းတစ်ဖြောင့်တည်း ရှင်သန်နေလျှင် ဝိညာဥ်အရည်များကလည်း မျဥ်းတစ်ဖြောင့်တည်း ရှိနေသင့်ပြီး မဝေးလှသော နေရာတွင် ဝိညာဥ်ရေအိုင် ရှိနေရမည်။
ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကျောက်နံရံ ဖြစ်နေတာလဲ?
တစ်နည်းဆိုရသော် ဂူကြီးသည် ဆုံးသွားပြီလေ
"ဧကန္တ....."
လှည့်ကြည့်ပြီးနောက် သူ့ခန့်မှန်းချက် မှန်ကန်ကြောင်း တွေ့ရှိပြီးနောက် လုရွှမ်သည် ရုတ်တရက် အတွေးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။
"စမ်းကြည့်ရအောင်....."
မဆိုင်းမတွ ကျောက်နံရံကို ခုန်ပျံပြီး သူ့ရှေ့က ကျောက်နံရံကို လက်ဖဝါးနဲ့ ရိုက်ချလိုက်သည်။
ဝုန်း!
ကျောက်နံရံတွေ လှုပ်ခါပြီး ကျောက်စရစ်တွေ ပြိုကျလာသည်။
