Chapter (35)
ဖမ်းဆီးခြင်း
"မင်း....အဆင်ပြေတယ်?"
သူထွက်လာတာကိုမြင်တော့ မုယန်ဖုန်းသည် မကောင်းဆိုးဝါး တစ်ကောင်ကို ကြည့်နေသလိုမျိုး အပေါ်၊ အောက်၊ ဘယ်ညာ မျက်လုံးပြူး၍ ကြည့်နေသည်။
ရွှေဝိညာဉ်ရေကန်ထဲမှာ လေးရက်လောက် နေပြီးတဲ့နောက်မှာ ရွှေချည်ကြိုး တစ်ရာကျော် ဆုံးရှုံးသွားခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးနဲ့သာ မမြင်ခဲ့ရင် ဟာသတစ်ခုလို့တောင် ထင်ကောင်း ထင်မိလိမ့်မည်။
တခြားသူသာဆိုရင် အထဲကို အနှစ်ခံရပြီး သတ္တုတုံးကြီး ဖြစ်သွားမှာ ကြောက်ရသည်။ ဒါပေမဲ့ သူက ဘာမှကိုမဖြစ်ဘူး။ ဒါကလူကို တကယ်ထူးဆန်းစေတာပဲ။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေ!"
လုရွှမ်က သူ့စိတ်ရှုပ်စရာတွေကို လျစ်လျူရှုပြီး လက်ဖဝါးကိုယမ်းကာ
"ဒါတွေကိုဝယ်လိုက် ဒီည ခင်ဗျားကို ကုသပေးမယ်!"
"လင်ရှူးမြက်၊ အမြစ်မရှိသောပန်း... ဟွားကော်သားရဲဆေးလုံး..."
စာရင်းကို လက်ခံရရှိပြီးနောက် မုယန်ဖုန်းသည် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသော မျက်လုံးများဖြင့်
"ဒီဆေးဖက်ဝင် အပင်တွေက အရမ်းများတယ်... ငါ့ရဲ့အဆုတ်ယင် ဖြတ်ခြင်းကို တကယ်ကုသပေးနိုင်မှာလား?"
သူမယုံတာ မဟုတ်ဘဲ မယုံရဲတာ ဖြစ်လေသည်။
စာရင်းထဲက ဆေးဖက်ပင်တွေက ဈေးကြီးတာ မဟုတ်ဘူးဘဲ အားလုံးက သာမန်များသာဖြစ်ပြီး လမ်းဘေးမှာတောင် ခူးဆွတ်လို့ ရသည်။ ဒီလိုရိုးရှင်းတဲ့ ဆေးပင်က သူ့ဒဏ်ရာဟောင်းတွေကို သက်သာပျောက်ကင်းစေတာ အမှန်ပဲလား။
"ခင်ဗျား မယုံလည်း ရတယ်....ကျုပ်ဘာမှ ပြောမှာမဟုတ်ဘူး!"
လုရွှမ်သည် သူ့လက်များကို ဝှေ့ယမ်းကာ ထွက်လာခဲ့သည်။
"ငါယုံတယ်!"
မုယန်ဖုန်း လျင်မြန်စွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
မယုံလို့ မရဘူးလေ။ ရွှေကြိုးတစ်ရာကျော် ရင်းနှီးမြှုပ်နှံပြီးပြီ။ မယုံလို့ မကုသရင် အားလုံး ပျက်စီးကုန်မှာ မဟုတ်ဘူးလား? နှစ်ပေါင်းများစွာ စုဆောင်ထားတာတွေလည်း အလကား ဖြစ်သွားမယ်လေ
"ဒီည ခင်ဗျားကို လာရှာမယ်!"
