Chapter (139)
တစ်လမ်းတည်းမဟုတ်ဘူး
"ဆရာကြီးဟူယွင်!"
ထိုအသံကိုကြားတော့ လူတိုင်း အေးခဲသွားပြီး လျိုကျိုက်မင်လည်း အမြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ယခုတစ်ကြိမ် တပည့် စုဆောင်းရေး တာဝန်ယူနေသော ဆရာဟူယွင် ရောက်လာခဲ့သည်။
လုရွှမ် ကြည့်လိုက်တော့ ဆရာဟူယွင်သည် လော်ယန်ချင်း အပါအဝင် အခြားကျောင်းအုပ် များစွာတို့နှင့်အတူ ရောက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး သူတို့မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခုစီ ဆင်းမြန်းထားကြတာ တွေ့ရသည်။
ဒီရွေးချယ်မှုက သူ့ကို အရမ်း ကျေနပ်သွားစေပုံပင်။
"ဒီတစ်ခါတော့ မင်းကို လွှတ်ထားလိုက်မယ် နောက်တစ်ခါ တစ်ယောက်တည်း မဆုံမိစေနဲ့..."
ဆရာဟူယွင်နှင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးများ ရောက်လာသည်ကိုမြင်လျှင် လျိုကျိုက်မင်သည် လုရွှမ်ကို ပညာပေးရန် အခွင့်မရှိသေးတာ သိလိုက်သောကြောင့် ချက်ချင်းပင် အသံလျှော့ကာ အေးစက်စွာ ဟစ်အော်၍ ထိုင်ရာသို့ ပြန်သွားလေသည်။
"မင်းတို့ကို ကြိုဆိုပါတယ် မင်းတို့စိတ်ထဲ ကျေနပ်အောင် စားသောက်ကြပါ.... စားသောက်ပြီးရင် ငါ့မှာ ပြောစရာတစ်ခုရှိတယ်"
ဆရာကြီးဟူယွင်သည် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် သူ့လက်များကို ဝှေ့ယမ်းကာ ကျောင်းအုပ်များစွာနှင့်အတူ အလယ်တန်းနေရာသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။
လောလောဆယ်မှာတော့ သူဘာမှ မပြောတာကို လုရွှမ် ဂရုမစိုက်ဘဲ အချိန်အတော် ကြာအောင် လေ့ကျင့်ပြီး ဗိုက်ဆာလာတာကြောင့် သူ့ရှေ့က စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ အရသာရှိတဲ့ အစားအစာတွေကို လှမ်းယူပြီး စားနေလိုက်သည်။
"လုရွှမ်....ရှင်ဒီလောက် သတ္တိရှိမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး!"
ပျော်ရွှင်စွာ စားသောက်နေစဉ်တွင် မွှေးကြိုင်သောလေက တိုက်ခတ်လာကာ မင်းသမီးလော့ရုံသည် သူမ၏မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခုဖြင့် သူ့ရှေ့တွင် ထိုင်ချလိုက်ကာ
"အစောက လျိုကျိုက်မင်ဆိုတာ ဒီနေ့ပြိုင်ပွဲရဲ့ ပထမနေရာ ရသွားတဲ့သူ....သူက ကန့်ရှင်းက ဆရာတချို့တောင် လေ့ကျင့်ဖို့ခက်တဲ့ ကန့်ရှင်းဓား ၁၃ကွက်ကို ကျွမ်းကျင်အောင် လေ့ကျင့်ထားတာ.... သူတိုက်သွားတဲ့ သိုင်းကွက်တွေကလည်း အံ့မခန်းပဲ အဲဒီလူကိုရှင်က အရူးလို့ခေါ်ပြီး စော်ကားလိုက်တာ သူလက်တုံ့ပြန်မှာ မကြောက်ဘူးလား?"
