Chapter (40)
ဆရာကြီး လာပြီ (ဒုတိယပိုင်း)
ကျန်းဝူ ဖန်းရှစ်ရှိ ဆုလာဘ်တံတိုင်းရှေ့တွင် သူ၏အသွင်အပြင် ပြောင်းလဲလာသော လုရွှမ် ရပ်နေပါသည်။
ဒီကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လာရဦးမည်ဟု သူလုံးဝ မထင်ထားဘဲ ဈေးကွက်တစ်ခုလုံး တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွားကာ လူအမြောက်အများကို ဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။ ယခုအခိုက်အတန့်တွင် သူသည် နံရံရှေ့မှာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေပြီး မေးခွန်းများကို ဖြေနေပါသည်။
မုယန်ဖုန်း ပြောသလိုပဲ။ [မုရှန့်အစီအရင် ဖွဲ့စည်းပုံ] က ဖန်းရှစ်ထဲမှာ ရှိပါသည်။ ဒါပေမယ့် စျေးက မသေးလှပေ။ သူ့မှာ ရှိတာက မလုံလောက်တာကြောင့် အချိန်နဲ့အမျှ ရွှေစတွေ စုဆောင်းရမည်။
အရင်က မေးခွန်းတွေကို ဖြေခြင်းအားဖြင့် ရွှေစပေါင်း ၅သိန်း ကျော်ရခဲ့ပေမယ့် ဆေးပင်တွေနဲ့ မှော်ဆေးလုံးတွေ ဝယ်ခဲ့လို့ အကုန်လုံးနီးပါးကို သုံးပြီးသွားပြီ။
အစီအရင် ပုံစံထဲကို ဝင်သွားရင် ၁နာရီတောင် မပြည့်သေးဘဲ ပြန်ထွက်လာရလောက်သည်။ မတက်နိုင်ဘဲ ဆုလာဘ်တံတိုင်းရှေ့ ရောက်လာရုံပဲ ရှိတော့သည်။
ဤအရာသည် အချိန်မဖြုန်းဘဲ အလျင်မြန်ဆုံးဖြစ်သည်။
ဗုန်းဗုန်းဗုန်း
ပြီးပြည့်စုံသော! ပြီးပြည့်စုံသော! ပြီးပြည့်စုံသော!
လိမ္မော်ရောင်မီးများ သူ့နောက်တွင် တဖျပ်ဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေကာ မေးခွန်း တစ်ခုစီတိုင်းသည် လူတိုင်းအတွက် စိတ်ကူးမယဉ်နိုင်တဲ့ ပြီးပြည့်စုံသော အဖြေများဖြစ်သည်။
မေးခွန်းတွေ ဘယ်လောက် ဖြေခဲ့မှန်းမသိတာကြောင့် ရပ်လိုက်ကာ။
"စုစုပေါင်း ဘယ်လောက်လဲ?"
ဒီမေးခွန်းတွေကို ဖြေဖို့က ရွှေစတွေကို ဖြုန်းဖို့ပဲ။ အရေးကြီးဆုံးက လေ့ကျင့်ဖို့လေ။ ဒီမှာ အချိန်မဖြုန်းနိုင်ဘူး။ မင်းမှာ ရွှေစတွေ အလုံအလောက်ရှိတာနဲ့ ထွက်သွားလို့ရပြီ။
"လူကြီးမင်းရဲ့ ရွှေစတွေက စုစုပေါင်း ၂.၄၅ သန်းပါ!"
တာဝန်ခံ ဧည့်ကြို စုန့်ယွဲ့က ခပ်မြန်မြန် ရှေ့တိုး၍ ပြောလိုက်သည်။
