Chapter (18)
အဂ္ဂိရတ်
"ဘာ? ဆယ့်တစ်မျိုးလုံး ဖြေသွားတယ်?"
"ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ? ဆေးပင်တွေက ၁၀မျိုးပဲလို့ ပြောခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား?"
အကဲဖြတ် စင်မြင့်ပေါ်ရှိ အဂ္ဂိရတ်ဆရာ သုံးယောက်သည်လည်း ထိုစကားကို ကြားတော့ အားလုံးက အစတွင် အံ့ဩသွားကာ သံသယများ ပြည့်နှက်သွားကြသည်။
သေတ္တာထဲတွင် ဆေးဖက်ဝင်ပစ္စည်း ဆယ်မျိုးသာ ရှိသည်။ သူတို့လည်း ၎င်းတို့ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ခံစားနိုင်တာကို ဘယ်လိုလုပ် ဆေးပင်က ဆယ့်တစ်မျိုး ရှိလာတာလဲ?
"ငါ စောစောက ကြေညာတာ မှားသွားတာ ဒီလုရွှမ်ကပဲ ဒီအကဲဖြတ်မှုရဲ့ ရွှေတံဆိပ်နေရာ ရရှိသူဖြစ်ပြီး ဆေးပင်ဆိုင်ရာ ပစ္စည်းတွေ ဆယ့်တစ်မျိုးကို တိတိကျကျ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်!"
ခဏတာ အံ့အားသင့်သွားပြီး လူကြီးမင်းချိုးက ပြောသည်မှာ
"သူက နံပါတ်တစ်လား?"
ရှောင်းရှောင်းသည် လူတိုင်း၏ အထင်ကြီး လေးစားဖွယ် မျက်လုံးများကို လက်ခံနေပြီး အမှတ်ပြည့် အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင် တစ်ဦးဖြစ်လာရန် စီစဉ်နေ၏။
အကဲဖြတ် စစ်ဆေးသည့် လမ်းတစ်လျှောက်မှာလည်း သူမအဖြေက လုံးဝပြည့်စုံနေရာ သူမသည် ထိုစကားကို ကြားလိုက်သောအခါ မျက်နှာတစ်ခုလုံး စိမ်းဖန့်ဖန့်နဲ့ နီရဲလာသည်။
သူမဟာ နံပါတ်တစ်ဖြစ်ကြောင်း မကြေငြာရင် ထားပါတော့ သူမ အသက် (၅) ချက်တောင် ပြည့်အောင်မရှုရသေးခင် သူမပထမရတဲ့ အကြောင်းက ကြေညာချက်မှားနေကြောင်း ပြောတာဟာ သူမမျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်တာနဲ့ အတူတူပဲ။
"လူကြီးမင်း သေတ္တာထဲမှာ ဆေးပစ္စည်း ဆယ်မျိုးပဲ ရှိတာ မဟုတ်လား၊ ၁၁မျိုးဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?"
သူမ၏ သွားများကို ကြိတ်ချေရင်း သွေးအန်ချင်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ကာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ အခြားသူများကလည်း ရှင်းပြချက်ကို ကြားလို၍ တညီတညွတ်တည်း ကြည့်နေကြသည်။
"သေတ္တာကို ပတ်ထားတဲ့ အနက်ရောင်အဝတ်ကို ဖယ်လိုက်ပါ!"
ဆရာကြီးချိုးသည် ရှောင်းရှောင်း၏ မေးခွန်းကို မဖြေဘဲ ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောလိုက်သည်။ လူတိုင်းကလည်း သူတို့ လက်ကိုဆန့်လိုက်ကြရာ
