Chapter (44)
နဂါးဆင်ရွှေလက်ဝါး
ဒုန်းဒုန်း ဒုန်းဒုန်း
ထိုးနှက်သံများ ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာပြီး လုရွှမ်သည် အထပ်ထပ် အခါခါ နောက်ဆုတ်နေတာတောင်မှ တောက်လောင်နေသော လက်သီးပေါင်းများစွာကို ခုခံနေရသည်။
ဆဌမအခန်းတွင် ဆယ်မိနစ်နီးပါး ရှိနေခဲ့ပြီးပြီ။
ဤကာလအတွင်း သူ၏ ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းမှုနှင့် ထူးကဲသော မျက်စိအမြင်တို့ကို အားကိုး၍ ရုပ်သေးခုနစ်ကောင်နှင့်အတူ တိုက်ခိုက်ခဲ့ပြီး အလွန်အမင်း ထိခိုက်မှုမရှိခဲ့ချေ။
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ရုပ်သေးခုနစ်ကောင်သည် သူ၏အရူးအမူး တိုက်ခိုက်ခြင်းအောက်တွင် ပိုမိုနှေးကွေးလာသည်။
သို့သော် ရုပ်သေးသည် နာကျင်မှုကို သတိမပြုမိ။ သူ့နဂါးဆင် လက်ဖဝါးဖြင့် အဆက်မပြတ် တိုက်ခိုက်နေသော်လည်း ဆုတ်ခွာရန် ရည်ရွယ်ချက် ရှိပုံမရပေ။
နှစ်ဘဝလုံးရဲ့ တိုက်ပွဲ အတွေ့အကြုံကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် လက်ရှိမှာသူ ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရပြီး မြေပြင်ပေါ်လဲကျနေမှာကို ကြောက်ရသည်။
အဆက်မပြတ် တိုက်ခိုက်ခံရပြီး ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အားထုတ်မှုနဲ့အတူ လူတစ်ကိုယ်လုံး ကန့်သတ်ချက် ရောက်သွားတာကြောင့် သူ့ခေါင်းထဲလည်း အနည်းငယ် ရှုပ်ထွေး မူးဝေနေပါသည်။
"ကျင့်ကြံခြင်းက ဒီလိုကန့်သတ်ချက်မျိုး လိုအပ်တယ်....ဒီကန့်သတ်ချက်ကို ဖြတ်ကျော်နိုင်သရွေ့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တိုးတက်မှု ရရှိနိုင်တယ်"
ဤကန့်သတ်ချက်မျိုးသည် သူ့အတွက် များစွာအကျိုးရှိသည်ကို သိသဖြင့် လုရွှမ်သည် မတုန်မလှုပ်ဘဲ သူ့မျက်လုံးများတွင် အဆိပ်မီးတောက်များ တောက်လောင်လာကာ သွားများကို အံကြိတ်ပြီး ဆက်လက်တိုက်ခိုက်သည်။
ဇွဲလုံ့လ ရှိမှသာလျှင် ခွန်အားတိုးတက်နိုင်ပြီး ကျင့်ကြံခြင်းသည်လည်း ထိရောက်မှုရှိသည်ဟု မှတ်ယူနိုင်မည်။ တစ်ဝက်တစ်ပျက်နဲ့ စွန့်လွှတ်လိုက်မယ် ဆိုရင် ဒါဟာ ငွေကိုပင် ဖြုန်းတီးရာရောက်သေးသည်လေ။
