Chapter (17)
ဆယ့်တစ်မျိုး
အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် အလယ်တွင် ထိုင်နေသော လူသုံးယောက်ကို ချက်ချင်းမြင်လိုက်ရပြီး အဂ္ဂိရတ်ဆရာတစ်ယောက်၏ အရှိန်အဝါကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ခန်းမအလယ်မှာ ကျောက်စင်မြင့် တစ်ဒါဇင်ကျော်ရှိသည်။ တံခါးထဲ ဝင်သွားတဲ့အခါ မြင်လိုက်ရတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က ကျောက်စင်မြင့်ရဲ့ နောက်မှာ ရပ်နေကြပြီး လူငယ်အချို့လည်း ရှိနေသည်။
အားလုံးရဲ့ အသက်ရှုသံက ငြိမ်သက်နေပြီး အသွင်အပြင်နှင့် ဝတ်စားဆင်ယင်မှုကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အကြီးတန်း အဆင့်မြင့် အလုပ်သင်အဆင့်သို့ ရောက်နေကြပြီမှန်း သိနိုင်မှာ ဖြစ်သည်။
သူတို့ရှေ့က ကျောက်တုံးကြီးပေါ်မှာ သေတ္တာတစ်လုံး ရှိနေပြီး အပြင်ဘက်မှာ အနက်ရောင် အဝတ်နဲ့ ဖုံးအုပ်ထား၏။ အတွင်းထဲမှာ ဘာတွေပါလဲ မသိရ။
"လူကြီးမင်းချိုး... ဒီမှာ အကဲဖြတ် အစစ်ဆေးခံဖို့ နောက်တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်!"
လူလတ်ပိုင်းအရွယ်က အခန်းထဲကို ဝင်လာပြီး စကားတစ်ခွန်းပြောပြီး ပြန်ထွက်သွားပေမယ့် စကားလုံးတွေက အခန်းရဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုကို ချိုးဖျက်ပြီး အားလုံးရဲ့ မျက်လုံးတွေကို အာရုံစိုက်လာစေသည်။
"သူပဲ? ရှောင်းရှောင်း ကြည့်လိုက်... သူ အခုနကပဲ တံခါးနားမှာ ရပ်နေတာ..."
မျက်နှာဝိုင်းနေသော မိန်းကလေးက လုရွှမ်ကိုမြင်သောအခါ ရှောင်းရှောင်းကို အသာဆွဲ၍ ပြောလိုက်သည်။
"တွေ့သားပဲ...."
ရှောင်းရှောင်း၏ မျက်လုံးများတွင် ထူးဆန်းသော အကြည့်တစ်ခု ပေါ်လာကာ ပုံမှန်အတိုင်း ရပ်နေ၏။ သူမ၏လေသံထဲမှာတော့ လှောင်ပြောင်သည့် အရိပ်များဖြင့် ပြည့်လျှံ အေးစက်လျက်။
"ကံကောင်းအောင် ကြိုးစားဖို့ နေ့တိုင်းလာတဲ့ သူတွေရှိတာပဲ... စစ်ဆေးမှုပြီးမှ အဲဒီအကြောင်းပြောကြရအောင်!"
စကားပြောပြီးနောက် မျက်နှာလွှဲသွား၏။
"ဟင်?"
