Chapter (111)
ငါ့ကိုလည်းတစ်ချက်ထိ (ပထမပိုင်း)
လုရွှမ်ခဏတာ အံ့အားသင့်သွားပြီး
"ဒါက အသေးအဖွဲ့မို့ မပြောထိုက်ပါဘူး!"
ဝမ့်ဖုန်းချိုင့်ဝှမ်းမှာတုန်းက စွမ်းအားတွေကို ဆုတ်ခွာသွားတော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆုတ်ယုတ်လာပြီး ဒဏ်ရာရသွားတာကြောင့် သူ့လက်ဖဝါးကို ပြန်မဆွဲနိုင်တော့ဘဲ သူမကိုယ်ကို ဝင်တိုက်မိသွားခဲ့သည်။
ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် ထိုထိမိခြင်းအတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အပြစ်မတင်ပါဘူး။ ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ မပြောနှင့် တိုက်ပွဲတစ်ခုတွင် ထိမိခြင်းထက် ပိုဆိုးတဲ့ သေခြင်းကိစ္စတွေတောင် ရှိသေးသည်လေ။
အသက်သေခြင်းနှင့် ယှဉ်ပါက ဤအရာများသည် အသေးအဖွဲ့ ကိစ္စများသာဖြစ်ပြီး ဘာမှမဟုတ်ပေ။
ဒါကိုကြားတော့ မိန်းကလေးသုံးယောက် စကားပြောဖို့ အချိန်မရသေးခင်မှာ ရန်းလင်နဲ့ ယွမ်ချောင်တို့မှာ အသံမထွက်နိုင်တော့ဘဲ ဒူးထောက်လုနီးပါး ဖြစ်သွားကြသည်။
လုရွှမ် အခုကစပြီး မင်းကငါတို့ရဲ့ အစ်ကိုကြီး ဖြစ်သွားပြီ! မင်းအရမ်းမိုက်တာပဲ!
ကျန်းဝူအကယ်ဒမီ၏ အအေးစက်ဆုံးသော ကျောင်းဝင်းထဲက အလှလေးကို ထိလိုက်သည်နှင့် လူများက သူ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အပြစ်တင်နေကြမည် ဖြစ်သော်လည်း "မင်းကို ထိတွေ့တာဟာ အသေးအဖွဲကိစ္စပဲ၊ ပြောမပြထိုက်ဘူး" လို့ စိတ်ချလက်ချ ပြောနိုင်ပါသေးတယ်တဲ့
တွေးကြည့်ရုံနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမိပါ၏။
အစောက မိန်းကလေး မရွေးတတ်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောခဲ့ပါလိမ့်။ ငါသူ့ကို သွားသတ်ပစ်မယ်!
"ရှင်......"
လန်ရော့ရှင်းမှာ လုရွှမ်က ဒီလိုပြောမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားရာ သူမရဲ့ လှပတဲ့ မျက်နှာက ဒေါသကြောင့် နီရဲသွားခဲ့သည်။
"လုရွှမ် ရှင်ဒါက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
မင်းသမီးလော့ရုံ၏ အမူအရာမှာလည်း အနည်းငယ် ကြောင်အလျက်။
"ဘာအသေးအဖွဲ့ ကိစ္စလဲ? နင်က ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ? အမျိုးသမီးတွေအတွက် ကျော်ကြားမှုက ဘယ်လောက် အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား" လင်ရှောင်းရှောင်းက ဒေါသတကြီး ဟစ်အော်လိုက်သည်။
