Chapter (21)
၉ကွင်းနယ်ပယ်
နှစ်ယောက်သား လမ်းလျှောက်လာရင်း လုရွှမ်က စောစောတုန်းက အတိုင်းပဲ။ ဖဲချပ်လို မျက်နှာထားနဲ့ ပျော်ရွှင်နေတာလည်း မဟုတ် ဝမ်းနည်းနေတာလည်း မဟုတ်ချေ။
ချိုးကျာမင်ကတော့ ခေါင်းခါနေတာကို မရပ်ဘဲ စစ်ဆေးမှုက အောင်မြင်သွားလား ရှုံးနိမ့်သွားလား မသိရသေး။
"ဆရာ……"
သူတို့ရဲ့ အမူအရာတွေကို မြင်တော့ ရှောင်းရှောင်း သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်။
"ဟူး....ပါရမီရှင် တစ်ယောက်လို့ မပြောရဘူး... လုရွှမ်က အကဲဖြတ်မှုကို အောင်အောင်မြင်မြင်နဲ့ ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့ပြီ... သူက ကျန်းဝူ အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင် အဖွဲ့မှာ အသက်အငယ်ဆုံး ဒုတိယအဆင့် အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင် ဖြစ်လာပြီ"
ဆရာချိုးက ကျေနပ်မှု အပြည့်ဖြင့် ပြုံးပြီး သူ့ရှေ့က လူငယ်ကို ကြည့်လိုက်ကာ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ချီးမွမ်းရိပ်တွေက ပြည့်လျှံနေတော့သည်။
လူငယ်လေး ပြောတာခဲ့တဲ့ သူလုံးဝ သေချာတယ်လို့ ပြောခဲ့တုန်းက နည်းနည်း ချဲ့ကားတယ်လို့ ထင်မိပေမယ့် အခုတော့ ဒါဟာ ကြီးကျယ်တဲ့ စကားလုံးတာ သိခဲ့ရပြီ။
ယခင်အကဲဖြတ်မှုအတွင်း သူ၏စိတ်ဝိညာဉ် စွမ်းအားအပေါ် လူငယ်၏ ထိန်းချုပ်မှုကို တွေးတောရင်း ဝါရင့်ဒုတိယအဆင့် အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်သည့်တိုင် ရှက်လည်းမရှက်နိုင်ပေ။
ဒီလိုလူငယ်တစ်ယောက်က ဘယ်လိုလုပ် လုပ်နိုင်သွားတယ် ဆိုတာ တကယ်မသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။
"ဒါက……"
မူလက သူမတွင် မျှော်လင့်ချက် မီးတောက်နေသေးသော်လည်း ချိုးကျာမင်၏ အတည်ပြုချက်ကို ကြားပြီးနောက် ရှောင်းရှောင်းသည် သူမ၏ ပါးပြင်တွင် ပူလောင်သော နာကျင်မှုကို ခံစားခဲ့ရသည်။
စောစောကတင် သူမဟာ မာနကြီးစွာနဲ့ တစ်ဖက်လူက သူမကို မနိုင်ပါဘူးဆိုပြီး ရယ်မောခဲ့တာလေ။ ရလဒ်ကရော?
ပါရမီရှင်တစ်ယောက်လို့ အမြဲပြောလေ့ရှိတဲ့ သူမဟာ ဒီအချိန်မှာ သူ့မျက်နှာက ရောင်လုမတတ် နီရဲနေတယ်လို့ ခံစားလာရ၏။
"ဒီမှာ...ဒါက မင်းကို ခုနက ကတိပေးထားတဲ့ စတုတ္ထတန်း အဂ္ဂိရတ်တံဆိပ်ပြား ပဲ!"
