Chapter (103)
မင်းသမီးလော့ရုံနဲ့ထပ်တွေ့ခြင်း
"မင်းကိုး?"
ပြုံးနေသော အဘိုးအိုကို မြင်တော့ လုရွှမ်သူ့ကို မှတ်မိသွားသည်။ သူသည် လင်ရှောင်းရှောင်း နှင့် အခြားသူများ၏ အကဲဖြတ်မှုကို တာဝန်ခံ စစ်ဆေးသူ ဖြစ်သည်။ တတိယအဆင့် အဂ္ဂိရတ်ပညာကို အကဲဖြတ်နေစဉ်ကလည်း ၎င်းကို မြင်ဖူးသည်။
"ကျုပ်နာမည်က ကောင်းရွှမ်းပါ... လူကြီးမင်းက လဲလှယ်ပွဲ အစည်းဝေးကို လာချင်ရင် ကျုပ်ကို တိုက်ရိုက်ပြောလိုက်ရင် ရတာကို ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ထွက်လာမှာပေါ့....လူကြီးမင်း ဒီလိုတောင် နှောင့်နှေးနေစရာ မလိုဘူး"
ကောင်းရွှမ်းက သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ လေးစားမှု အပြည့်ဖြင့် ကမန်းကတန်း ပြောလိုက်သည်။
မရိုမသေလုပ်လို့ မဖြစ်ဘူးလေ။
အကြီးအကဲ ဟွမ်ယဲ့ကတောင် ဆရာဖြစ်လိုသော တည်ရှိမှုဖြစ်သည်။ သူသည် တတိယတန်းစား အဂ္ဂိရတ် ပညာရှင်ငယ် ဖြစ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ လေပေါ်မတင်ဝံ့ပေ။
"အာ……"
အမြဲတစေ ခပ်ခွာခွာ နေတတ်သော အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင် ကောင်းရွှမ်းသည် လူလိမ်တစ်ဦးဟု သူမထင်မြင်ခဲ့သည့် လူကို လေးလေးစားစား ဆက်ဆံနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ လှပသော စားပွဲထိုးသည် ထိတ်လန့်သွားပြီး သူမ၏နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ်သည် တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာသည်။
ဒီအချိန်မှာ သူမဘယ်လောက် တုံးအနေပါစေ သူ့ရှေ့က လူပြောနေတာတွေက အမှန်ပဲဆိုတာ သူမသိလိုက်ပြီ။ သူဟာ တတိယတန်း အဂ္ဂိရတ်ဆရာ သာမက အလွန်အစွမ်းထက်တဲ့ သူလည်း ဖြစ်မှာကို ကြောက်မိလာသည်။
မဟုတ်ရင် ဆရာကြီး ကောင်းရွှမ်ရဲ့မျက်နှာက ဒီလိုမျိုးဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။
"အားနာစရာ မလိုပါဘူး...ကျုပ်မှာ ရာထူးတံဆိပ် မရသေးဘူး... အခု လဲလှယ်အစည်းအဝေးမှာ ပါဝင်နိုင်ပါ့မလားလို့ မသိဘူး" လုရွှမ်က တချက်ကြည့်၍ မေး၏။
"သေချာပေါက် ရတာပေါ့!" ကောင်းရွှမ်း အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည်။
မနောက်ပါနဲ့။ မင်းမဝင်နိုင်ရင် ငါတို့က ပိုလို့တောင် အရည်အချင်း မရှိတော့ဘူးလေ
