Chapter (116)
ရှဲ့ကျား
"ရှင်……"
မမျှော်လင့်ဘဲ လုရွှမ်သည် သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ တိုက်ရိုက်ပွေ့ဖက်လိုက်ရာ မင်းသမီးလော့ရုံသည် သူ၏ထူထဲသော ရင်ဘတ်ကို ထိမိလိုက်ပြီး အရေပြားမှာ ပူလောင်နေကာ အနည်းငယ် ထုံလာသည်။
အံကြိတ်လိုက်ပြီး သူမ လွတ်မြောက်ချင်လာသည်။ သို့သော် လုရွှမ်သည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ကြံ့ခိုင်မှုအရ သူမထက် များစွာပို၍ သန်မာနေလေသည်။ သူရုန်းကန်လေလေ သူမ၏ခါးက တင်းကျပ်လာလေ ဖြစ်သည်။
သူမသည် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ပူပြင်းသော ခန္ဓာကိုယ်နှင့် တွယ်ကပ်ထားမိတာကို ခံစားမိလိုက်သည်။ ရှက်ရွံ့ရုံသာမက ဒေါသမထွက်ဘဲ လှပသော မျက်နှာသည် ပန်းနုရောင် သမ်းလာသည်။
မတိုင်ခင်က ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ပြောခဲ့တာဟာ တစ်ဖက်လူရဲ့ လိမ္မာပါးနပ်မှုကို ဖယ်ထုတ်ချင်လို့ သူမရဲ့ အားသာချက်က အခွင့်ကောင်းယူဖို့ မလွယ်ဘူးဆိုတာ သိစေချင်ပေမယ့် ထိုလူက ပိုလို့တောင် ကောင်းလာခဲ့သည်။
ငယ်ငယ်ကတည်းက တခြားသူရဲ့ ပွေ့ဖက်တာကို မပြောနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ကတောင် သူမနဲ့ နှစ်မီတာအကွာမှာ တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးချေ။
ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ဆက်ဆံပြီး တခြားသူဆီက ထွက်လာတဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ယောက်ျားဆန်ဆန် ရောင်ဝါကို ရှူရှိုက်မိတော့ မင်းသမီးလော့ရုံရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောင့်တင်းနေပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူးတော့ချေ။
"ငါလူး....."
"ငါအမြင် မမှားဘူးမလား? လုရွှမ်က မင်းသမီးလော့ရုံကို သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်?? ဒီလောက်မြန်မြန်နဲ့ သူမကို ရသွားပြီလား??"
ရန်းလင်နှင့် ယွမ်ချောင်တို့သည် ဤမြင်ကွင်းကို အဝေးမှမြင်ရပြီး မူးမေ့လဲလုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။
မင်းသမီးလော့ရုံဟာ မနေ့ညက လုရွှမ်ကိုရှာဖို့ လာခဲ့ပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘာမှမဆိုင်ခဲ့သေးချေ။ ဒီနေ့မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ လူတွေ အများကြီးရှေ့မှာ ပွေ့ဖက်ထားမယ်လို့ ဘယ်သူထင်မှာလဲ။
