Chapter (27)
ရှောက်ချန်ကြောက်လန့်သွားပြီ
"မင်းဘာပြောလိုက်တယ်?"
လက်အောက်ငယ်သား လက်ခံဖို့ သူ့ဖက်က အစပျိုးပေးလိုက်ပြီ ဆိုတော့ ထိုကောင်လေးက အပြေးအလွှား ရောက်လာတော့မယ်လို့ သူထင်ထားခဲ့သည်။
ဒီလိုစကားမျိုး ကြားရလိမ့်မယ်လို့ အိပ်မက်တောင် မမက်ခဲ့ဖူးဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ နားကြားများ မှားသလားလို့ပင် တွေးမိ၏။ မျက်နှာကလည်း မည်းမှောင်သွားကာ။
"ကောင်လေး မင်းငါဘယ်သူလဲဆိုတာ သိလား?"
"သွားစမ်း!"
လုရွှမ်သည် ထိုသို့သော အမိုက်စား လူမိုက်နှင့် စကားပြောရန် အလွန်ပျင်းသောကြောင့် သူ့လက်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။
"အာ……"
"ငါ...ငါနားကြားမမှားဘူး မလား!"
"သူက အဆင့်မြင့်အတန်းက အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင် ရှောက်ချန်ကို ထွက်သွားခိုင်းတယ်?"
"စီနီယာရှောက်ချန်သာ သူ့ငယ်သားဖြစ်ဖို့ ငါ့ကိုခေါ်ရင် ငါသေချာပေါက် စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ခုန်တက်သွားမှာ... သူက ငြင်းလိုက်တဲ့အပြင် ဒီလိုစကားမျိုးတောင် ပြောတယ်?"
လုရွှမ်၏ စကားနှင့် အပြုအမူကို ကြားရ မြင်လိုက်ရတော့ အားလုံး ရူးသွပ်သွားကြသည်။
ဆေးလုံးများ ဝယ်ယူခြင်းကို ကန့်သတ်ထားသောကြောင့် အဂ္ဂိရတ်ဆရာ၏ လက်အောက်ခံတစ်ဦး ဖြစ်လာခြင်းသည် မရေမတွက်နိုင်သောဝူအဆင့်များ၏ အိပ်မက်မက်ထဲက အရာတစ်ခုဖြစ်သည်။
"မင်း......သေချင်နေတာပဲ!"
ရှောက်ချန် ဒေါသပေါက်ကွဲလာပေ၏။
သူသည် ပထမတန်းစား အဂ္ဂိရတ်ပညာရှင် တစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူသွားလေရာရာ၌ ထူးထူးခြားခြား ဧည့်သည်တစ်ဦးအဖြစ် သတ်မှတ်ခံထားရသည်။
သူသည် ကျန်းဝူ နန်းတော်သို့ ဝင်ရောက်သောအခါတွင် ဘုရင်မင်းမြတ်သည်ပင် သူ့ကို ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ တွေ့ဆုံလိမ့်မည်။ ဟိန်းဟောက်သံနှင့်အတူ သူ လှုပ်ရှားတော့မည့် အချိန်တွင် အော်ဟစ်သံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။
