Merhaba Nüz ve Saru severler. Yeni bölümle karşınızdayım.
Önceki bölümde gördüm ki istediğiniz zaman hem oy hem de yorum yapabiliyorsunuz. Birçok daha önce görmediğim kişilerden yorum gördüm. Lütfen böyle devam edelim. Aramızdaki alış veriş dengesi hep dengede kalsın ki hepimiz mutlu olalım. Lütfen oy verip de hiç yorum yapmayan kişileri de bu bölümde göreyim.
Okuyan herkesten en az 3 yorum bekliyorum. Unutmayın ben bölümü yazmak için günlerce uğraşıyorum siz 5 10 dakikada okuyup bitiriyorsunuz. Emeğime olan saygınızı yorumlarınızla görmek istiyorum.
Umarım 650 oy ve 600 yorumu rahatlıkla görebiliriz.
Duyurulardan ve alıntılardan haberdar olmak için takip edin.
insta: elifkaplan3watty (Sizin yorumlarınızla Saru için bir aşkın olayım editi yaptım izlemek ve bölüm sonu kritiği yapmak isterseniz hepinizi bekliyorum)
tw: bayfrodoiyimsn #zamanalevi tagiyle yorumlarınızı bekliyor olacağım.
Keyifli okumalar❤️
Nüz ve Saru için buraya bir kalp alayım :)
"Nüzhet, içeriye girmek zorunda değiliz." O ses düşüncelerimin içinden süzüldü ve beynime ulaştığında ona doğru döndüm. Saruhan en az benim kadar gerilmiş görünüyordu. Bu habersiz plan ve ısrar şimdi daha anlamlı olmuştu.
"Nereye kadar kaçacağım?" dedim bakışlarımı karşıya dikerek. Er ya da geç onlarla bir araya gelecektim. Sonuçta onlar ailemdi.
"Bu karşılaşmaya hazır mısın?" dedi ciddi bir sesle. Başımı salladım yavaşça çünkü gerçeği görmelerini istiyordum. Ne kadar da mutlu olduğumu kendi gözleriyle izlemelerini ve hatalarını derinden hissetmelerini istiyordum.
"Mutluyum neden bunu görmesinler?" Emniyet kemerime uzandığımda bana dikkatli bir şekilde baktı ve kararlılığımı gördü.
"Peki," dedi sakin bir sesle. Arabadan indik, bana uzattığı elini tuttum ve birlikte kapıya doğru yürüdük. Kapıyı çalarken beni izledi biraz gergindim ama rahatlamak için elini hafifçe sıktığımda o da elimi sıktı.
Ayak seslerimi duyduğum an kendime çeki düzen verdim ve gülümsemeye çalıştım. Yanımda Saruhan vardı artık yalnız değildim. Onun beni destekleyeceğinin verdiği güven işin içine girince daha da gevşedim. Kapı açıldı bizzat kapıyı Mehpare anne açtı. Hiçbir şey bilmiyormuş gibi ona sarıldım ve yaptığı olayı görmezden gelmeye çalıştım çünkü kötü bir niyetinin olmadığını biliyordum.
"Hoş geldiniz!" dedi coşkulu bir sesle. Yüzünde güller açıyordu fazla enerjikti bugün.
"Hoş bulduk," dedim ve sonra Saruhan ile sarılmalarını izledim. Birlikte salona geçtik ve ailemi gördüğümde istemsizce nefesimi tuttum. Annem babam abim yengem hepsi bizim yürüyüşümüzü izledi. Onlar için pek bir şok durumu yoktu sanki biliyor gibiydiler. Bu bir anlamda onlar için ateşkes işareti gibiydi. İlk konuşan yengem oldu elbette. Sımsıkı sarılan ellerimize dikkatle bakmadan da geçmedi.
"Nüzhet bizi unuttun." Bakışlarımı kaçırmak istedim ilk başta. Yengem siteminde haklıydı belki ama bir düşündüğümde yeni hayatıma adapte olmaya çalıştığım için kendimi sorumlu hissetmemem gerekirdi.
"Sen de arayabilirdin," derken gülümsedim. Saruhan ile birlikte onlara doğru yürüdük sonra elimi bıraktı. Annem sarılmadan önce beni süzdü ve iyi olduğumu görünce yüzü parladı. Evet onları ihmal ettiğimi araya bir set çektiğimi biliyordum ama bu olması gerekendi. Annem babamı yumuşatmalıydı aramızda bir köprü olmalıydı. Beni bu kötü duruma karşı hazırlamalıydı, destek olmalıydı. Ya da böyle yemekler düzenleyip aramızı toplamalıydı en azından denemeliydi. Tüm bunları düşünürken derin bir iç çekmek istedim. Abimle bile sarılmak daha kolaydı babamla sarılmaktan. Bana halen kırgın olduğunu görebiliyordum ama önceki kadar üzülüp takılmayacaktım. Fazlasıyla resmiyet dolu bir sarılma olsa da... Aklım eskiye dönemeyeceksin çünkü halen çok kırgınsın diyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZAMAN ALEVİ
RomanceYetişkin okurlar için uygundur! Nüzhet Yalıyar, başarılı bir iş kadınıdır. Hayattan tek bir isteği kalmıştır ama o istek onun için imkansız gibi görünmeye başlamıştır. Yanıbaşında duran, tanıdığını sandığı ama aslında tanımadığı, abisinin yakın arka...
