ZAMAN ALEVİ

GEÇMİŞTEN BİR SARUHAN KISIM 4

Herkese merhaba ve iyi geceler!

Küçük bir gecikmenin ardından tekrar geldim. Biraz bu süreç beni zorluyor açıkçası. Yazma motivasyonum o kadar düşük ki kendimi biraz zorluyorum gerçeği söylemek gerekirse. Bu yüzden sizlerden yorum olarak destek bekliyorum çünkü az yorum geliyor. Bu bölüm o inadı kırabiliriz :)

Okuyan herkesin yıldıza basmasını ve en az beş yorum yazmasını bekliyorum. Eskisi gibi 1000'li sayıları görmek beni çok mutlu ederdi. Sizi bir şarta bağlayıp şu kadar oy yorum gelmezse yazmayacağım demek istemiyorum bunun sizin içinizden gelerek olmasını isterim. 

Bana ulaşmak için,

ElifKaplan3

insta: elifkaplan3watty, elifkaplan.ek

tw: elifkaplan3waty #zamanalevi etiketiyle yorumlarınızı paylaşabilirsiniz.

Keyifli okumalar!

Elimdeki küçük valizle birlikte otelin kapısından içeriye girdim. Beynimin içi uğulduyordu. Uçakta bulunduğum iki buçuk saat boyunca tek bir anı düşünmüştüm ve aklımdan sayısını net bilmediğim birçok konuşma gerçekleştirmiştim. Duygusal yanım olumlu bir an yakalayamıyordu ama Behram'ın dediği gibi bunu bir iş gibi düşündüğümde bir umudum olabileceğine mantığım beni inandırmıştı çünkü yüzde sıfır ihtimal olarak gördüğüm birçok işi bir şekilde almayı başarmıştım. Yalnız büyük bir problem vardı. Nüzhet bir iş değildi, bir sözleşme değildi, bir madde değildi. Kar ya da zarar değildi. Nüzhet bir insandı. Bir yanım ise onun modern bir kadın olduğunu ona göre davranacağını düşünüyordu. İlk duyduğunda şaşırsa bile öyle kafamda kurduğum kadar büyük bir tepki vermeyeceğini daha sakin ve düzgün bir tepki vereceğinin de ihtimaller içinde olduğuna dikkat çekiyordu.

Yavaş adımlarla resepsiyona doğru yürüdüm. Bir an önce girişimi yapıp odama çıkmak istiyordum. Nezaket bir şekilde Nüzhet ile odalarımızın yan yana olmasını sağlamıştı. Görevliye kimliğimi uzattım ve işlemleri yapmasını beklerken etrafa bakınmaya başladım. Hakkında sayısız ihtimal olduğunu düşündüğüm kadın ise otelden ayrılmak için çıkış kapısına doğru yürüyordu. Nüzhet altına bir kot pantolon üstüne de salaş gömlek giyip omuz askılı bir çanta takmıştı. Oldukça rahat bir görünüm içinde olsa da yüzü pek öyle durmuyordu. Canı sıkkın ve düşünceli görünüyordu. Hızlı adımlarla yürüdü ve çıkışta gözden kayboldu. Böyle olması daha iyiydi, bir tesadüfe ihtiyacım vardı. O otele dönüş yaptığında karşısına çıkabilirdim ve konuşma için bir söz alırdım. O geceyi düşünüp konuşma teklifimi kabul edecekti. Şu an bile dertleşmeye çok ihtiyacı var gibi görünüyordu.

Sonunda işlemler tamamlandı ve kimliğimi geri alıp odama çıktım. Kapıyı açıp içeriye girdikten sonra bavulumu rastgele yere koydum ve yatağa oturdum. Otuz dört yaşında olsam bile insan bazen kafasını yasladığı yatağın tüm dertlerini almasını istiyordu. Öyle olmayacağını bile bile uzandım ve tavanı izlemeye başladım. Kafamdan tekrar bir konuşma yapmaya başladım. Her harekete karşı bir hamlem vardı, insanları çözüp onları kıvama getirip istediğimi yaptırdığım çok zaman olmuştu. Bazen bu özelliğim beni rahatsız ediyordu ama iş dünyasında başarılı olmak istiyorsanız bunun gibi etik dışı yeteneklere sahip olmanız gerekiyordu. O yetenekleri Nüzhet üzerinde uygulamak istemiyordum.

Kendin gibi onun da seni koşulsuzca, olduğun gibi seveceğine inanıyorsan aptal olmalısın! Sen bunu istiyorsun, onu gafil avlayıp mantık evliliği yapmak değil!

Onu kendimden uzaklaştıran kişi bendim. Başından beri duygularımı anlamasın diye bunu bir silah olarak kullandım, başarılı da oldum ama bu beni mutsuz eden tek başarımdı. Bu koşullar altında Nüzhet neden gerçek Saruhan'ı tanımak istesin ki!