klanın son hizmetçisi | yeonbin

benim evim sensin

Küçük bir yangın yeri yüreğim, her hatırladığında sızlar ama asla unutmam. Sevgim kalbimi acıtıyor. Canım nasıl yanıyor bir anlatabilsem...Kurduğum düşlerim gözyaşlarıma karışıyor. Ümitsiz değilim ama kendime bile karşı koyacak gücü artık bulamıyorum. Yaşadıklarımızı üzerinden uzun zaman geçtiği için mi unutuyoruz yoksa geçmişte kaldığı için mi? Üzerini örttüğüm her yaram tekrardan karşıma çıkıyor. Asla yalnız değilim. Bunu biliyorum. Kelimelerim yetmiyor duygularımı anlatmaya. Sadece yaşıyorum. Hissederek ve görerek yaşıyorum. Bu dünyada benden bir tane var. Bir başka ben olmayacak. Bazı geceler odamda ağlayarak düşünüyorum.
"Babam ne isterdi?" Bunun cevabını biliyor muyum? On beş yaşındaki ben babamı tanıyor muydu?
O benim mutluluğumu isterdi. Kendime verebileceğim tek cevap. Babamın bana verdiği sevgi ve yaşattığı güzel anılardan başka ona dair hiçbir şeye sahip değilim. Çocukluğum onu hatırlasa bile tanıdığından emin değil. Ama eminim ki gerçekten babam benim mutlu olmamı isterdi.

İçimde her zaman bir şüphe, sürekli onu düşünüyorum. Ya babam gerçekten yaptıysa? Ya Prens Soobin haklıysa? Benim yanıldığım düşüncesi daha çok canımı yakıyor. Yıllarca böyle yaşadım ben. Sekiz yıldır babama iftira atıldı dedim. O ölümü hak etmedi. Aksini kanıtlayacak bir şeyler varsa eğer şimdi, tam şu an da, prense hislerim yükselmişken inanmaya hazırım. Tutunacak bir dala ihtiyacım var. Tutsak ya da değil, ona inanmaya ihtiyacım var. Bana verdiği bu hisleri kabul etmem gerek. Kabul etmek istiyorum. Hiçbirini geri çevirmek istemiyorum. Beni öpsün, daha çok dokunsun, sözleriyle beslesin istiyorum.
Bu umut mu yoksa bencillik mi bilmiyorum.

Tavşan Tepesini asla unutmayacağım. Orayı kalbime kazıdım. Orayı sevdim. Hoşuma gitti. İlk defa güzel hissettim. Yaşadığımı hissettiğim nadir anlardı ve her bir dakikası benim için özeldi. Prens Soobin oradan ayrılmadan önce, benimle kral olduğunu halkına duyurduğu gece sevişeceğini söylemişti. Düşündükçe kalbim hızlanıyor, kasıklarım kasılıyordu.
O günün üzerinden sadece 3 gece geçti. Prens Soobin ile bir daha görüşemedim. Saraya geç saatlerde geliyordu. Onu koridora saklanıp izliyordum. Yorgun ve mutsuz. Omuzları aşağıda, odasına girişi sakindi.
Son gece prense bakmak için koridora çıktığımda ayağımın takılmasıyla yere düşmüştüm. Yaveri sesi duyar duymaz benim olduğum tarafa doğru gelmiş ve beni yakalamıştı.
"Yeonjun?" Gözlerinde endişeli bakışlarını yakalamıştım. "Prens geldi mi? Uyuyakalmışım. Kaçırdım mı onu?" Hızlı nefeslerimin arasından konuşmuştum. Yaver kafasını olumsuz anlamda sallamıştı. "Neden odasına gitmek yerine buradan izliyorsun?" Birden bunu sorunca afallamıştım. "Kimseyi izlediğim yok. Nereden çıkardın? Sadece-"

"Her gece buraya gelip prense baktığını biliyorum. Odasına gidebilirsin. Senden başka kimseyi almıyor zaten."

"Beni çağırmıyor ki." derken sesimden bile derdim anlaşılıyordu. Yaver omuzlarımdan tuttu. "Prens Soobin'in sana anlatmadığı şeyler var, belli. Böyle meraklı olmak yerine gidip kendisine sorabilirsin." Ellerini ittirip geriye gittim. "Sen söyle." Başım dik, ona sitem ettim. "Prens üç gündür nereye gidiyor? Neden sarayda durmuyor?" Yaver yine bana hiçbir şey söylememişti. Sorularım cevapsız kalırken beni odama göndermişti. O gecede sabaha kadar meraktan ve endişeden gözüme uyku girmemişti.

"Hyuka dün derse gelmemiş. Yubin Usta'da bana seni sordu. Olaylardan haberi olmadığı için ben de hasta dedim. Hastasın tamam mı?"

"Beomgyu ben bir daha derse gelmeyeceğim. Onların aralarına bile girmem." Hyuka'yı görmek bile beni korkutuyordu. Tekrar üstüme gelecekmiş, aynı şeyleri söyleyecekmiş gibi geliyordu. Onu sevmiyordum. Bana arkadaşça yaklaşıp düşman olması canımı acıtıyordu.

Beomgyu ellerimi tuttu. Yaklaştı. "Soobin'e anlatmadın mı?" diye sordu. O bile anlattığım zaman prensin çözeceğini sanıyordu ama zaten ona iki kez anlattığımı bilmiyordu. Tam tamına iki kez. Hâlâ Hyuka'ya hiçbir şey yapmıyor oluşu canımı acıtsa da benim yapabileceğim bir şey yoktu. Taehyun onu karşına alma demişti. Belki de onu dinlemeliydim.