Belki Tesadüf Belki Kader

43.Bölüm

Gün boyu üçüzleri izlemekten çalışamamıştım.

Abilerim sık sık uğramışlardı yanıma. Mesai bitiminde de üçü birden odaya gelmişti. Ben çantamı alırken onlar da üçüzleri almıştı.

Eve geldiğimizde Jonathan'ın hâlâ gelmediğini görmüştüm. Üçüzleri Carol ile bırakıp yukarıya çıkıp üzerimi değiştirdim. Onların yanına döndüğümde Ece'nin uyanmış olduğunu görmüştüm. Onu kucağıma aldığımda saçımı tutup bana yaklaştı. Onun başına hafifçe bir öpücük bırakıp koltuğa oturdum.

Zaman geçerken kapı sesi duyulmasıyla oraya gitmek istesem de gitmedim. Biraz sonra Jonathan kapıdaydı. Yorgun görünüyordu. Gözleri kızarmıştı.

Yavaşça bizim yanımıza adımlarken yüzünde yorgun bir gülümseme vardı. Yanıma oturup bana sarıldı ve Ece'yi izlemeye başladı. Elini tutup öptüğünde Ece de onu parmağını tutmuştu. Gülümsemesini genişletip bana sardığı kolunu sıkılaştırdı. Ece'yi ona uzattığımda benden ayrılıp onu kucağına aldı.

Efe ve Ege'ye baktığımda Patrick, Peter ve Mehmet'in onların başında olduğunu görmüştüm.

Ağlama sesi duymamla ayağa kalkacakken Patrick "Dur. Ben getiririm." demişti. Efe'yi kucağına alıp benim kucağıma bıraktı. O sırada onun da gözlerinin kızardığını fark etmiştim.

Efe'yi tutarken düşünmeye başlamıştım. Onları hatırlamıyorlardı ama hissediyorlardı onların yokluklarını. Carol ne kadar çabalasa da annelerinin yerini tutamazdı.

Bakışlarım Efe'ye kaydı. Bana bir şey olsa ne olacaklardı?

Efe ne düşündüğümü hissetmiş gibi ağlamaya başladığında yavaşça onu sallamama rağmen ağlaması durmamıştı. Ne olduğunu anlayamamıştım.

Dustin yanıma gelip onu aldı ve bana bakmaya başladı. Ne düşündüğümü anlıyor gibi bakıyordu. Susan Efe'yi Daniel'a verip bana başıyla kapıyı işaret etti.

Beraber bahçeye çıktığımızda salıncağın oraya gelmiştik. Beni salıncağa oturtup karşıma geçti.

"Aklından çıkar bu ihtimali."

Bakışlarımı yere çevirdiğimde çenemden tutup ona bakmamı sağlamıştı. Önüme çöküp ellerimi tuttu. "Çabalıyoruz ve başaracağımıza inanıyoruz. Sen de inan."

İnanmak istiyordum ama ne olacağını bilemezdik ki.

"Sadece onlar yüzünden olmaya da bilir. Kaza, hastalık birçok ihtimal var. Ben sadece endişelendim. Bugün onları görünce buna engel olamadım."

Ellerimi sıkarken gözlerimin içine baktı. "Ben de annesiz büyüdüm. Bunun nasıl bir şey olduğunu biliyorum. O yüzden onların bunu yaşamaması için elimden gelen her şeyi yapacağım."

Ellerimi çekip ona sarıldığımda daha fazla konuşmak istemiyordum.

*

2 hafta sonra

Karşımdaki eve bakarken yapılacak çok fazla işin olması gözümü korkutmaya başlamıştı.

Jonathan kardeşleriyle içeriye girerken ben bahçede kalmıştım. İçerideki eşyalar ile ilgili kararları onların vermesi gerektiğini düşünmüştüm.

Jonathan'ın ikna etmesiyle üçüzler biraz daha büyüyünce bu eve taşınmaya karar vermiştik. O yüzden yavaştan hazırlamaya başlayacaktık.

Arabanın bagajını açıp fidanları ve eşyaları indirdim. Eldivenleri giyip kürekle yerlerini kazdım ve fidanları diktim. İşimi bitirip eldivenleri çıkardım ve ilk sularını verdim. Geriye çekilip 3 fidana baktım. Her biri için bir fidan.