ඔබ දන්නව නම්

10 - ගෝකුලයන් අතර අසරණව..

#ජේනුක

රෝහල් භෝජනාගාරයේ කොනක වූ ආසනය, වඩා අඳුරු මුල්ලකට කර මම එහි අසුන් ගත්තේ ඉදිරියට බරවී, දණහිසට අත තබා හිස එහි රඳවමිනි. බරැති සුසුමක් මගේ ලයෙන් පිටවී ගියේ සැහැල්ලුවට පත්වීමට වඩා තවමත් මම හුස්ම ගන්නා බව මටම සන්නිවේදනය කරගන්නට මෙනි.

අම්මා!

ඇයත් මමත් අතර ඇති බැඳීම මේයැයි බෙදා වෙන්කරගත නොහැකි පරාසයක පවතින්නේ, අනාථයෙකු වන්නට ගිය මට සුජාත බවක් ලබා දුන් නිසාම නොවේ. ඇගේ දරුවන් පස් දෙනාටත් වඩා ඈ මා විශ්වාස කරන පරිසරයක මම ඈ වෙතින් ඈත්වී ගිය බව මේ තරම් මට දනවන්නට හැකි වූ නිසාය. අම්මා ගිලන්ව සිටීම තුල මගේ වගකීම් පරාසය වෙනත්ම මානයකට තල්ලු වෙමින් පැවතුනි.

' JK අර අම්මිගේ යාළුවෝ වගයක් එන්න හදනවා.. පොඩ්ඩක් නවත්තපං මෙතන කට්ටිය ආවාම වදේ.. මේ කෝල් එක ගනින්කො '

' ජේනුක.. පුතේ රංග අංකල්ට මේ විස්තර ටික යවන්න.. එයා සල්ලි transfer කරයි.. '

' JK පොඩ්ඩක් අර ඩොක්ටර් කතා කලා පච්චිට.. චුට්ටක් බලනවද පච්චි ඉන්නෙ අවුලෙන්'

මා දැක්මෙන් තත්පර පහක් යන්නට මත්තෙන් මම ඔවුන් හා අත්වැල් බැඳගත්තේ සුපුරුදු බැඳීමෙනි.

' උඹ ආව එක හොඳයි JK! '

හිරුක මා දුටු සැනින් මා වැළඳගත්තේ එසේ කියමිනි.

' ජේනු! පුතා උඹ ආවද? ලොකු දෙයක්'

ඒ පච්චීගේ ආදර වැළඳගැනීමයි.

අනතුරුව දරුවන් පස්දෙනාත්, මමත්, පච්චීත් සිටියේ ඒ බැඳීමෙන්ම එකිනෙකාට වාරුවක් වෙමිනි. නේහා ආන්ටි පැමිණියේ මදක් ප්‍රමාදව වුවත් ඈ ඊට පෙර ඇගේ පුතා ; අශාන් ; පැමිණ ගෝකුලයින් හා අත්වැල් බැඳගත්තේ මේ මොහොතේ අවැසි ශක්තිය එක්කාසු කරමිනි.

ඇස්වල කඳුළු පුරවාගෙන සිටිනා තරුකි දෙතුන් විටක්ම මා වෙත කියන්නට ගියේ කුමක්දැයි නොදනිතත් ඈ සනසන්නට තරම් මගේ සිතද ශක්තිමත් නොවේ. ඈ වෙනදා මෙන් ' Don't worry Tharu baby' කියා පපුවට තුරුල් කරගෙන දෙපසට පද්දමින් හිස සිපගන්නට දිරියක් මට තිබේද? නැත.. මට ඊට වඩා දෙයක් කරන්නට ඕනෑය. ඇගේ නළල සිප මම ඈ සමඟ සිටින බව කියන්නට ඕනෑය. මට තුරුල් වී ඈට ඇති තරම් හඬන්නට දෙන්නට ; හඬනවිට ඈ සනසන්නට ඕනෑය.