ඔබ දන්නව නම්

25 - එකිනෙකා නොදන්නා තිදෙනෙක්

#තරුකි

ඔහුගේ දෑස් තිබුනේ මා වෙතම යොමුවූ අයුරිනි. නමුත් මම ඒ බව දැනි දැනීත් මේසය මත වූ මගේ උකුල් පරිඝනකය වෙත දෑස් යොමුකරගෙන සාමාන්‍ය වන්නට උත්සහ කරමින් උන්නෙමි.

නේතන් මා වෙත ඇවිද එද්දී මගේ හදගැස්ම පිටතට ඇසෙනා තරම් විය. නමුත් මා ඇස කොනෙන් පෙනෙනා ඒ දසුන ගැන අවධානයෙන් තොරව ඉන්නට තැත් කරද්දී ඔහු පැමිණ මගේ පසුපසින් මා වැළඳගත්තේ සම්පූර්ණයෙන් මා වැසෙන පරිද්දෙනි. ඔහුගේ රත් වූ සිතුවිලි සමඟ ආ සුසුම් මගේ ගෙලත් මුහුණත් අතරින් දෙවරක්ම ඒ මේ අත ගියේය.

" ඇති දැන් ඔය.. මට කතාකරන්න ඕන.."

නේතන්ගේ උණුසුම් දෙතොල් මගේ ගෙලේ තැවරෙද්දී මම වහා ඉදිරියට නැවී උකුල් පරිඝණකයේ පියන අල්ලා ගත්තෙමි.

" නේතන් මම.. මම.. මේ පැවරුම කරලා ඉන්න ඕන.. අදම... මට ඉස්කෝලේ වැඩ ගොඩගැහිලා"

ඔහු සිය වම් අතින් තදකොට පරිඝණකයේ පියන වසා දමන අතරේ දකුණත මගේ උරය හරහා යවමින් මගේ පූර්ණ අවධානය ලබාගන්නට උත්සහ කලේය. මම හුස්ම ගත්තේ සෙමිනි.

" This won't take long ( මේක එච්චර වෙලා යන්නෙ නෑ)"

මම ඉඳ සිටි මගේ වැඩ කරනා මේසයේ පුටුවෙන් නැඟී සිටියේ නේතන්ගේ වැළඳගැනීම ඉහිල් කරවමින් වුවද ඔහු මගේ අතින් අල්ලාගත්තේ ඔහුගෙන් ඈතට ඇවිද යන්නට ඉඩක් නොදෙමිනි.

"... මං ගිලින්නෙ නෑ බේබ්ස්.. මොකද මේ වෙව්ලන්නෙ? I just want to talk to you.. Leasurely ( මට ඕනෙ ඔයාට කතාකරන්න.. නිදහසේ)"

" අ.. අපි කලින් කතා කලානෙ.. කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ.. මම ඔයා කියපු දේවල් වලට එකඟයි. ඒත්.. ම.. මට.. මට මගේ personal space ( පෞද්ගලික අවකාශය) ඕන නේතන්.. "

මගේ වචන කඩින් කඩ පිටවූවත් හිත තුල ඊට වඩා සිතුවිලි තෙරපෙමින් විය. පෙරදා ජේනුක රෝහලෙන් පිටව ගිය බව දන්වා කෙනත් විසින් එවා තිබුනු පණිවිඩය සමඟ දවසේ ඉතිරි කොටස මම ගෙව්වේ හිතාමතාම කාර්‍යබහුල වෙමින් සහ නේතන් මඟහරිමිනි. ඒ අවසානයේ අද උදෑසනම ඔහුගේ මට එපාකරපු ගතියක් වූ මෙලෙස මගේ නවාතැනට කඩාපාත්වීම මම රිස්සුවේ නැත.

" බයවෙන්න එපා ළමයෝ.. හ්ම්ම් හා එන්න අපි ටිකක් කතා කරමු.. ඔයා ටිකක් රිලැක්ස් වෙන්න ඕනෙ.. "