Kitsune •Hyunin•

2.5

Oy ve yorum🌸
•••

Ben. Ben herşeyi kaldırabilirim.

Mesela annem ve babam gibi ilgi manyakları olan kişileri, beni çekemeyen veya beni hala küçük çocuk gibi gören akrabalarımı, çok çalışıp yine de kaybettiğim bir arsayı, en yakın iki arkadaşımın sevgili olup sonra ayrılıp didişmesini, birinin düşman şirketin adamıyla evlenmesini diğerinin hala peşinden koşmasını hatta ben tatil için gittiğim ormanda kitsune bulmayı da kaldırabilirim.

Ciddiyim.

Üstelik onun bilinmeyen bir tür olduğunu, abisinin tarihte geçen hatta belki de tapılan bir varlık olmasını, onun eşininde nogitsune olup çok yüksek seviye olmasını hadi onu geçtim arkadaşımın evlendiği düşman şirketin sahibinin kurt olmasını da kaldırabilirim. Hatta daha yeni şirketime bizzat bir kitsuneyi de ben soktum.

Harbiden bunları kaldırabilirim. Şok olur kalp krizi anlık geçirir ama yine de üstesinden bir şekilde gelirim.

Güçlüyüm ben. Zihnim ve iradem güçlü. Yıkılmaz biriyim ben-

"Neden hala olduğunuz yerdesiniz? Lily yanlış bir şey yapmadı. Ah! Yoksa şapşal Hyunjin fark etmedi mii benim ben Kkami! Pfft kulakları çekilmiş tavşan gibisiniz. A yanlış anlamayın lily asla öyle bir şey yapmaz."

Ben bunu kaldıramam.

Yalpalayıp kapının kenarına tutundum. Ayaklarımda cidden güç kalmamıştı ve... Hayır. İnkar ediyorum. Olamaz. Hayır. Kkami yıllardır benimleydi. Benim güzel kızım bunca sene- başımı kaldırıp hala yerde oturan kıza baktım. Büyük gözleri parlıyor yüzündeki göz alıcı gülümseme ile bir bana bir Jeongin'e bakıyordu. Saçları siyah aralarında ise sarılıklar vardı. Beyaz teni ve en önemlisi boynundaki tasmayla o...

Dış kapıyı kapatıp gözlerimi kapatıp açtım. Görüntü gitmemişti. O kız cidden burada, tam salonun ortasındaydı.

Sakin ol.

Derin bir nefes al.

Sorun değil hazmedebilirsin ahaha senin sevdiğin çocuk insan değil bunu düşün. Normal yani bu tarz şeyler. Evet. Sakin kalmaya çal-

"Bunca zaman onunla birlikte yaşamışsın." Duyduğum sesle ne zaman kapadığımı bilmediğim gözlerimi açtım. Jeongin. Arkasında olduğum için yüzünü göremiyordum ancak pek normal durmuyordu sanki. "Bunca zaman onunla vakit geçirip uyumuşsun. Tatile de çıkmışsınızdır. Haaa... En fazla on beş gösteriyorsun köpekçik anlıyorum evet. Hmm." Kafası yavaşça bana dönerken durum korku sahnelerinden eksik değildi. "Sapık."

"NE?!"

"YALAN MI O BANYODAYKEN BANYOYA GİRMİŞTİN AYRICA BENİ SEVDİĞİNİ SÖYLEMİŞTİN AMA BUNCA ZAMANDIR BENİ KANDIRIYORMUŞSUN!"

Bedenim titremeye başlarken önümde ağlamaya başlayan Jeongin'e baktım. İkinci mesele tamamen kıskandığı içindi bunu anlamıştım ancak birincisi...

Siktir.

"Lily hiçbir şeye bakmadı tilkinin ağlamasına gerek yok." Şükür ederek Kkami'ye baktım. Hala oturuşunu bozmamıştı. Demek köpek formunda kavga etmelerine rağmen insan formunda iyi anlaş- "Her ne kadar Hyunjin ısrar etse de bakmadı."

nE?

"WAAAAAA HYUNJİNDEN NEFRET EDİYORUM!"

"BENDE EDİYORUM WAAAA DÖNÜŞMEME RAĞMEN BANA SARILMADI!"

Tam şu an burada... Neler oluyor?

Sağ kalan son beyin hücreminde valizini toplayarak kaçtığını hissetmiştim. Yutkundum ve geri geri gitmeye başladım. En sonunda sırtım kapıya değdiğinde son kez yere çökmüş deli gibi ağlayan ikiliye baktım. Cidden. Cidden rol yapmıyor ciddi ciddi ağlıyorlardı. Gözyaşları düşüyordu yere. Yutkundum ve tuttuğum kapı kolunu bıraktım. Kaçmak istiyordum ama onlar bu haldelerken yapamazdım ki... Kıyamazdım ikisine de.