Kitsune •Hyunin•

4.0

Oy ve yorum🌸
•••

"Gerçekten... Evlilik teklifi için yaptığım hazırlık bir anda düğün hazırlığı oldu."

Jisung kravatımı düzeltip geiye bir iki adım atıp beni inceledi. Seungmin, Felix ve Lily üçlüsü Jeongin'le ilgilenirken bana gönüllü olan tek kişiydi kendisi.

Malum biri kıskanç kayınbiraderim diğeri ise birbirimizden haz etmediğimizi çekinmeden gösterdiğimiz Chan'dı. İkiside sandalye çekmiş bana dönük bir şekilde oturuyorlardı şu an. Hey. Yardım etmiyorlarsa beni germemek için bari başka yöne baksınlar.

"Kitsune ve nogitsune halkında öyle düğün felan yoktur. Olsa bile hemen yapılır ki zaten iz zaten bir evlilik imzasıdır. Bu yüzden garip gelmesi senin için geçerli. Bizim için değil."

Karşımdaki Nogitsune elinde bir çiçek oluşturup tekrar yanıma gelirken söylemişti bunu. Çiçeği mendil koyma yerinin önüne koydu ve düzeltti. "İşte şimdi oldu. Jeongin hangi kıyafeti seçti bilmiyorum ancak gördüğümüz zaman çiçek ona göre rengini kopyalacaktır."

"Teşekkür ederim. Gerçekten teşekkürler Jisung."

İçten bir şekilde gülümsediğimde o da 'biliyorum muhteşemim' tarzında elini hareket ettirmişti. Gerçekten muhteşemdi. Aynı Minho gibi.

"Gözümün önünde kardeşimi benden alan herifi süslüyorsun."

"O zaman başka tarafa bak gerizekalı."

Ani değişim ile gülmemek için dudağımı birbirine bastırdım. Chan da benim gibi yapmış ve ayak ayak üstüne atmıştı. Minho'nun tam yanında olan o olduğundan benden daha temkinliydi. "Haha. Han Jisung. Farkında mısın bilmem bu bana yaptığın ikinci ihanet ve de en ağırı."

"Senden yüz yıl boyunca en iyi arkadaşının yaşadığı sakladım ve sen bunu es geçip kardeşinin mutlu olmasını sağladığım için bunu en büyük ihanet olarak mı algılıyorsun? Yıllar geçtikçe kitsuneler salaklaşıyor mu ne?"

Bir dakika.

Şok içinde gözümü üçlünün üstünde gezdirdim. Gerçekten mi? Gerçekten Jisung biliyordu ve söylememiş miydi Minho'ya? Yutkunup Jisung'a baktım. Tamam onu seviyordum havalı ve iyi biriydi ancak bunu yapması... Hele ki durun. O zamanlar muhtemelen evlilerdi ve bunu eşinden saklamıştı. İyi de bunun sebebi ne olabilirdi ki?

"Zaten biliyormuşsun Minho-"

"Chan. Şu kelimeden nefret ediyorum ama evet haklısınız. Eşimin ben acıyla kavurulurken benden en yakın arkadaşımın yaşadığını gizlemesini sonradan bilmek kitsunelerde biraaaazcık salaklık yapabiliyor."

"Bu yüzden mi ayrıldınız?" Sorum belki de çok saçmaydı ama kendimi sormaktan alıkoyamamıştım. Eğer durum buysa bu... Bilmiyorum bana çok ağır gelmişti. Bu yüzden devam ettim sorularıma. "Neden böyle bir şey yaptın Jisung?"

O an anladım. Gözleri büyüyüp derin bir nefes aldığında daha önce hiç kimsenin ona bunu sormadığını anladım. Minho ona sebebini sormamıştı. Bunu ona soran onun hayatına pekte katkısı olmayan kişi olan bendim. Yanlıştı ama yine de en azından sormuştum.

"Korktum."

Beklediğim son şey bile değildi bu. Kaşlarım çatılırken Minho'nunda benden aşağı kalır yanı yoktu. O da buna anlam verememişti. "Üzgünüm Chan ama... Sen orada kimseye söylememi istediğinde ben... Ben rahatladım. Komik gelebilir. Ben tarihin en güçlülerinden biriyim ama gümüş aleve karşı bir şansımız yoktu." Bana bakarak anlatmayı bırakıp Minho'ya döndü Jisung. Yumruklarını sıkıyordu ama yüz ifadesi düzdü. "Chan'ın yaşadıklarını bilsen avcılarla savaşırdın. Biliyorum çünkü sen salaksın tamam mı? Her şeye rağmen yapardın bunu. O zamanlar bu kadar güçlü değildin. Ben. Ben seni kaybedemezdim. Üzgünüm Chan bunu ilk defa duyuyorsun ama ben o gün seni gözardı ettim. Yardım etmem gerekirdi ama ben-"