Kitsune •Hyunin•

3.5

Oy ve yorum 🌸
•••

Sekiz ay boyunca hiçbir şeyden haberim yoktu. Normal bir insanmış gibi hayatıma devam ediyordum. Arada bir iki tökezlediğim oluyor ama aynı kolumdaki dövmeyi ne zaman yaptırdığımı hatırlamadığım gibi onları da hatırlamıyordum.

Sebebi ise açıktı. Hafızam parça parça gelirken göz ucuyla yanımda duran kurta baktım. Sorumlusu bu herifti. Beni bu hale sokup beynimle oynayan şerefsiz tam yanımda duruyordu.

"Bana öyle bakmayı kes. İyiliğin içindi. Teşekkür etmeli-"

"O sikik çeneni kapa."

Sesim hayatımda hiç olmadığı kadar sert çıkarken Chan sustu. Şaşırmıştı. Hah. Şaşırmak demek. Merak etmeyin. Hafızam tam kendine gelsin, şu yataktan bir kalmayım işte o zaman çok güzel şaşırtacaktım herkesi. Bu kurdu, yanı başımda olup ses seda vermeyen Lily ve Felix'i, sadece kapıdan bakıp giden minsung ikilisini hele hele o yanıma gelmeyen ama her uyandığımda kokusunu aldığım küçük pembe tilkiyi çok güzel şaşırtacaktım.

"Nedense tehlikeli duruyorsun."

"İnan bana şu gazla gümüş alev kullanıcısı bile olabilirim."

"Hey bu-"

"Chan siktir git."

Yine sustuğunda dişlerimi gıcırdattım. Karşılık vermiyordu. Bir verse küfür ede ede rahatlayacaktım ama olmuyordu hemen susuyordu işte. Tch. Bu daha sinir bozucu. Hele hiçbir açıklama almadan iyileşmemin beklenmesi çok çok sinir bozucuydu. Anlatacaksanız anlatın. Anlatmayacaksanızda si- sikeyim hatıralarım yavaşça aklıma geliyordu ve her salise daha da fazla özlüyordum Jeongin'i. Durum böyle giderse ona kızamayabilirdim. Hayır. Kızacaktım. Bir insan en fazla ne kadar sinirli olabilir onu gösterecektim buradaki her doğaüstüne. Kesinlikle yapacaktım. Hepsinin canını okuyacaktım.

Kapı tıklatıldığında dişlerimi sıkmayı bırakıp kapıya baktım. Sert sesimle gel dediğimde yavaşça açılmıştı. Önce kafasını gördüm arkadaşımın. Seungmin... Tanrım. Bir dakika. O buradaysa onun da mı haberi vardı? Neler olu- tamamen odaya girmesiyle dikkatimi karnı çekti. Büyümüş bir karın. Hamile. Bebek. Baba. Saldırı. Bayılan seungmin. Ormana giden biz. Bebek. Anahtar kelimeler kafamda dönerken bakışımı karnından çekip gözlerine sabitledim. Mahcup bir ifadesi vardı.

"Daha erken gelmek isterdim ama anca gelebildim. Hafızan yavaş yavaş geliyor dediler. İyi misin?"

Elini alnıma koyduğunda ise kaşlarımı kaldırdım. Bir saniye. Seungmin hamileydi. Bunca zaman boyunca bir şeyler olmuş ve Seungmin hiç şirkete gelmemişti. Onun evine gittiğim her yol ise eve gitmemle sonuçlanıyordu. Sekiz ay. Sekiz ay boyunca arkadaşımın bu ekstrem bir durumla karşılaşıp atlatmasını kaçırmış ve hamileliğinde onun yanında olamamıştım. Biliyordu herşeyi muhtemelen. Bilmemesi garip kaçardı ama benim onun yanına olamamam fena koymuştu şu an. Bana kızgın mıydı onu da bilmiyordum. Sonuçta bende ondan kocasının şerefsiz bir kurt olmasını saklamıştım.

"Çok şükür ateşin yok. Kafasını vurdu denilince endişelenmiştim."

Sesi o kadar nazikti ki ağlamak istedim. Kafam bir milyon olduğundan kendimde değildim ve bu duygusal olmamı sağlıyordu. Her yavaş yavaş gelen anı da daha da cesaretleniyordum. Ah. Cidden. Aramızdaki en masum şu an oydu. Bana kırgın olmayıp beni görmesi bile yeterdi bana. Asla suçlayamazdım bu sekiz ay için. Aksine bana kalırsa hatırlamadım diye beni dövmeliydi.

Hafifçe gülümsedim ve biraz kayıp oturması için yer açtım. Ayakta çok kalmaması gerekiyordu sanırım. Bende bilmiyordum tabi ama nedense yorgun olduğunu hissetmiştim. Sahi...